“Μωρέ το μπάνιο μας να κάνουμε κι ας μας βάλουν και σε βιτρίνες”.
Αυτό ήταν το σχόλιο φίλου συμπολίτη μας στην είδηση που δημοσιεύσαμε για τα μέτρα ασφαλείας που συζητείται η εφαρμογή τους στην Ιταλία για τα μπάνια στη θάλασσα.
Μετά από 1 μήνα εγκλεισμού και καραντίνας αυτή είναι η ψυχολογία πολλών πολιτών.
Χαραλώνουν λίγο τα μέτρα και έχουμε μια περισσότερη ελευθερία από το να είμαστε διαρκώς κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι και είμαστε έτοιμοι να αρπάξουμε αυτό που μας δίνουν και να είμαστε και ευχαριστημένοι. Έστω κι αν μας βάλουν και σε βιτρίνες, όπως μας είπε συμπολίτης μας. Αρκεί να μην είμαστε κλεισμένοι διαρκώς στα σπίτια μας. Αυτό θα είναι μια επαρκή βελτίωση σε σχέση με το προηγούμενο στάδιο…
Το ζήτημα βεβαίως είναι ότι η νέα κανονικότητα που κάποια στιγμή θα προκύψει, η νέα σταθερότητα που διαμορφώνεται εμπεριέχει τις συνθήκες που έχει γεννήσει η έκτακτη κατάσταση.
Συνηθίζουμε. Προσπαθούμε να δούμε τα πράγματα με ένα αισιόδοξο βλέμμα και συνηθίζουμε.
Όμως τι είναι αυτό που συνηθίζουμε αν όχι σε μία λογική που παράγει η έκτακτη ανάγκη σύμφωνα με την οποία κάθε άτομο είναι επικίνδυνο και οφείλει να βρίσκεται διαρκώς υπό έλεγχο;