Αγαπητέ μου κύριε Νταμπακάκη,
Δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω, αλλά πραγματικά όλα τα καλά λόγια που μου γράφετε και όλα όσα κάνετε με φέρνουν σε αμηχανία (π.χ. Αγώνας της Κρήτης, 22/7/2011 σ. 23). Μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ μπορώ να πω.
Ξαναδιάβασα με πολύ ενδιαφέρον όλα τα σχετικά που μου στείλατε. Ευχαριστήθηκα με τα άρθρα που μου έστειλε ο κύριος Λουπάσης, του απάντηση, όπως και στον Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο, άτομα οπωσδήποτε σημαντικά για τις ενέργειές σας και το θέμα Ξενουδάκη.
Δεν γνωρίζω όμως πως εγώ θα μπορούσα να συνεισφέρω περισσότερα, καθώς, ειλικρινά, δεν είμαι ιστορικός και ούτε έχω οποιεσδήποτε προσβάσεις σε βήματα και πλατφόρμες δημόσιας έκφρασης, ακόμη και για τα δικά μου αρχιτεκτονικά θέματα, που τα γνωρίζω καλά και πλατειά.
Το ενδιαφέρον μου για τον Ξενουδάκη, είναι, αυτό που θάπρεπε να είναι κάθε απλού Έλληνα, που αισθάνεται ευγνωμοσύνη για τους ήρωες και ευεργέτες της πατρίδας του.
Απήλαυσα, αν και κουράστηκα, να διαβάζω τα πολύ δυσανάγνωστα κομμάτια του ολοσέλιδου φωτοαντίγραφου της διαθήκης στο ΑΡΚΑΔΙΟΝ, και θα κάνω μερικές ερωτήσεις, που αν θέλετε μου απαντάτε:
«…Τη δε αγαπητήν μου Ζαμπιάν Ρεβελάκη, η οποία έμεινεν από το 1866 να με υπηρετή μέχρι σήμερον φιλοτίμως και πτοθύμως, ικανοποίησα αυτήν δια μετοχών λαχειοφόρων της Τραπέζης τεσσαράκοντα, τας οποίας παρέδωκα εις χείρας της, δια ετών υπηρετικών μισθών της τους οποίους επί είκοσι δύο έτη δεν επλήρωνα…» (πρώτη σελίδα, μεσαία στήλη «ΑΡΚΑΔΙΟΝ 23/Σεπτ. 1888).
Όλο το παρα πάνω κάπως με εξέπληξε:
Ήταν σύνηθες να μην πληρώνουν τότε τους υπηρέτες τους;
Τι ήταν οι «λαχειοφόρες μετοχές»; Αν δεν έπεφτε το λαχείο, χάνονταν δηλαδή τα χρήματα;
Όλο αυτό το σημείο μου φαίνεται, ή μάλλον σήμερα, διαβάζεται περίεργα και με ερωτηματικά.
Επίσης, ποια η οικογενειακή σχέση της Ζαμπιάν Ρεβελάκη, με τα «ορφανά τέκνα» Σταύρο, Νικόλαο και Ραφαήλ Ρεβελάκη τα οποία «προστάτευσε» και στα οποία άφησε από (100 δραχμάς εις έκαστον);
Ποια τελικά η αξία της δραχμής των ημερών της διαθήκης, σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα;
Τέλος, η εκκλησία Αγίου Γεωργίου Καρίτζη, είναι αυτή που σήμερα λέμε Αγίου Γεώργιου Καρίτση, ή Καρύκη;
Εύχομαι καλή επιτυχία στις συνεχείς προσπάθειές σας, και πάλι επαναλαμβάνω ότι αισθάνομαι φοβερά αμήχανα με τις ενέργειές σας, τα περί «διπλωμάτων», «μεταλίων» κτλ. Ειλικρινά, με χαροποιεί το ότι εσείς χαρήκατε, ενώ εγώ δεν έκανα τίποτε παρά να αναφέρομαι σε ένα «αγνοημένο» ήρωα, από τους πολλούς τέτοιους που έχει δυστυχώς η Ελλάδα. Όντως όμως πιστεύω, ότι ο Γεώργιος Ξενουδάκης, είπε και είχε ιδέες που σίγουρα τις γνώριζε και οικειοποιήθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θέμα στο οποίο, απ’ ότι εγώ τουλάχιστον έχω διαβάσει και γνωρίζω, κανείς μέχρι σήμερα έχει αναφερθεί.
Με μεγάλη εκτίμηση,
Αντώνης Κ. Αντωνιάδης
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν έχει τύχει να έχετε διαβάσει την «Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Ελληνικού Κράτους» του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη (εκδόσεις 21ου). Αν όχι, και παρά το ότι δεν αναφέρεται στους δύο ήρωες που μας ενδιαφέρουν Ξενουδάκη και Ιωάννη Θεοφανίδη, διαβάστε το παρακαλώ. Νομίζω δεν θα το μετανοιώσετε. Είναι σε απλή γλώσσα, περιεκτικότατο και έξω από τα βαρετά ακαδημαϊκά καλούπια.
Αντώνης Κ. Αντωνιάδης
Αρχιτέκτων Πολεοδόμος