Είναι ένα επιχείρημα που έχουν όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνει ξενοδοχείο στα κτίρια στο Λόφο Καστέλι, ότι από τη στιγμή που τα κτίρια περάσουν στα χέρια του ιδιώτη οι διαδικασίες θα προχωρήσουν πολύ γρήγορα, το κτίριο θα ανασκευαστεί και θα αναβαθμιστεί η περιοχή και ότι η οποιαδήποτε άλλη επιλογή – δείχνει η πραγματικότητα στην Ελλάδα – θα πάρει πάρα πολλά χρόνια να πραγματοποιηθεί και αν ποτέ πραγματοποιηθεί.

Και δίνουν πολλά παραδείγματα, από το τι δεν έγινε στους Αγίους Αποστόλους μετά τη διεκδίκησή τους, από τις χρονοβόρες διαδικασίες για το Στρατόπεδο Μαρκοπούλου που παραμένει άγνωστο ακόμα τι θα γίνει στους χώρους που διεκδικήθηκαν, από το γεγονός ότι στο θέατρο “Μίκης Θεοδωράκης” δεν υπάρχει ακόμα διοικητικό συμβούλιο τρία χρόνια από τη λειτουργία του.

Και υπάρχουν βεβαίως τα τόσα έργα που εγκαταλείφθηκαν όπως το Κολυμβητήριο στο Ακρωτήρι, το ποδηλατοδρόμιο, οι διάσπαρτοι ξενώνες των εκατομμυρίων που δημιουργήθηκαν μέσω προγραμμάτων της Ε.Ε. αλλά ποτέ δε βρήκαν χρήση.

Γι’ αυτό είναι κρίσιμο όποια απόφαση παρθεί όχι μόνο να είναι “όμορφη” αλλά να είναι και άμεσα υλοποιήσιμη, δηλαδή, να μπορούν να προχωρήσουν οι διαδικασίες σχετικά γρήγορα, να μπορεί να βρεθεί η χρηματοδότηση, και να είναι ορατός ο ορίζοντας ολοκληρωσής του έργου.

Τότε και μόνο τότε η διεκδίκηση του Χανιώτικου λαού θα έχει βρει δικαίωση, όταν η διεκδίκηση – εφόσον ακυρώσει την εξέλιξη με την δημιουργία ξενοδοχείου – θα φέρει καρπούς τους οποίους θα μπορεί να τους γευθεί η τοπική κοινωνία μαζί με τα προσδοκόμενα οφέλη που πρέπει να έχει και το Πολυτεχνείο.

Ας αποτελέσει λοιπόν ένα παράδειγμα για το μέλλον η πραγμάτωση της όποιας απόφασης παρθεί για το πώς θα πρέπει να κινούνται τέτοιες διαδικασίες.

Αυτό, ίσως να είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση από αυτή τη διαδικασία που έχει προκύψει.