Με ανακοίνωσή τους σπουδαστές και σπουδάστριες παίρνουν θέση για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, και συγκεκριμένα σχετικά με την αποφυλάκιση μέχρι το Εφετείο του άλλοτε διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη, αλλά και για την υπόθεση Φιλιππίδη, ενώ κάνουν αναφορές και σε άλλα περιστατικά στα οποία διακρίνεται συστημική αδικία.

«Τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα, άτομα με κουράγιο και πολύ πόνο, έσπασαν τη σιωπή τους και προσπάθησαν από κοινού να αλλάξουνε όχι τόσο τους νόμους και τους κώδικες δεοντολογίας αλλά κυρίως την κουλτούρα βιασμού, παρενόχλησης και πατριαρχικής επιβολής που υπήρχε και υπάρχει στην κοινωνία μας», σημειώνεται με νόημα.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Τι είναι δίκαιο και τι άδικο; Δύο μέτρα και δύο σταθμά: ο νόμος επιτρέπει… η δικαιοσύνη εκτελεί. Η εξουσία καθορίζει αυθαίρετα και με ιδεοληψία ποιο άτομο είναι επικίνδυνο και ποιο όχι: Ο Π. Φιλιππίδης τίθεται σε περιοριστικούς όρους αντί της μέχρι τώρα προσωρινής κράτησης του, επειδή “είναι ανεπιθύμητος στους θεατρικούς χώρους γιατί οι συνεργάτιδες του είναι ενημερωμένες και άρα υποψιασμένες”, αποφυλακίζεται ο δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο ιδιοκτήτης και οι επικεφαλείς της γαλακτοβιομηχανίας “Ήπειρος” οι οποίοι καταδικάστηκαν για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με ποινή μόνο ενός έτους με αναστολή, γίνεται δεκτό το αίτημα αναστολής της ποινής του μεσίτη δολοφόνου στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου, αποφυλακίζεται ο Δ. Λιγνάδης (μολονότι καταδικάστηκε για δύο βιασμούς ανηλίκων). Όλα αυτά μέσα σε δύο μήνες και ενώ την ίδια στιγμή δεν γίνεται δεκτό το αίτημα αποφυλάκισης του απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη, επειδή στην δική του περίπτωση μόνο, το να είσαι αναρχικός σε καθιστά επικίνδυνο και ικανό για μελλοντικά εγκλήματα και αυτό είναι ασυγχώρητο.

Ποιος θα άντεχε να τον κυβερνούν άτομα που διορίζουν βιαστές σε θέσεις εξουσίας;

Οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες των τμημάτων σκηνοθεσίας και της υποκριτικής της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου δηλώνουμε την αγανάκτηση μας για έναν κόσμο που έχει σαπίσει. Στον κόσμο αυτό η εξουσία μας θεωρεί υποκριτές και τσαρλατάνους σε ένα τσίρκο που της χαϊδεύει τα αυτιά, μας εναποθέτει όποτε επιθυμεί επιδόματα, μειώνει τις επιχορηγήσεις στα καλλιτεχνικά σχήματα, δεν αναγνωρίζει την θεατρική εκπαίδευση ως ισότιμη με τις υπόλοιπες εκπαιδευτικές βαθμίδες και συνεχίζει να επιτρέπει ασύστολα την ανασφάλεια στην εργασία μας.

Πού εδράζεται η αιτιολόγηση μιας δικαστικής απόφασης;

Ποιο είναι το χρέος ενός ανθρώπου απέναντι στην συστημική αδικία;

Τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα, άτομα με κουράγιο και πολύ πόνο, έσπασαν τη σιωπή τους και προσπάθησαν από κοινού να αλλάξουνε όχι τόσο τους νόμους και τους κώδικες δεοντολογίας αλλά κυρίως την κουλτούρα βιασμού, παρενόχλησης και πατριαρχικής επιβολής που υπήρχε και υπάρχει στην κοινωνία μας.

Η απόφαση αποφυλάκισης του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου για την υπόθεση βιασμών του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και καθηγητή στην σχολή μας Δημήτρη Λιγνάδη δεν μας ρίχνει από τα σύννεφα. Μπορούμε να πούμε μάλιστα πως περιμέναμε μια τέτοια τροπή.

Το κράτος μέσω του αντιδραστικού νομικού πλαισίου του διώκει νεαρούς με πολιτική ιδεολογία, κομμουνιστές συνδικαλιστές όταν απεργούν, θηλυκότητες και τρανς άτομα όταν παρενοχλούνται και δεν μπορούν να το “αποδείξουν”, αλληλέγγυους/ες που σώζουν ανθρώπους στο Αιγαίο, αφήνει ελεύθερους δολοφόνους παιδιών, φτωχοποιεί τον πληθυσμό και στήνει εορτασμούς εθνικής υπερηφάνειας.

Δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, ούτε πως η μελλοντική καλλιτεχνική μας εργασία είναι μεταφυσική αποστολή. Ωστόσο προβληματιζόμαστε και σκεφτόμαστε δυνατά. Πόσο ακόμα θα θεωρείται αρετή να σωπαίνουμε, να περιμένουμε και να επιδεικνύουμε σοβαρότητα, να μην επηρεαζόμαστε από τα τεκταινόμενα και να δημιουργούμε έργα “νηφάλια, ώριμα και με σεβασμό”;

Επισημαίνουμε ακριβώς την απολιτικοποίηση της θεατρικής και εν γένει της καλλιτεχνικής κοινότητας, και γι αυτό συντασσόμαστε με τους αγωνιζόμενους/ες καλλιτέχνες/ιδες που επιθυμούν να επαναφέρουν τα προβλήματα της κοινωνίας μας στη ρίζα της δημιουργίας.

Είμαστε η γενιά της απόλυτης φτωχοποίησης, εισερχόμαστε σε μία καλλιτεχνική αγορά, στην οποία κυριαρχεί ο εμπνεόμενος από το κράτος ανταγωνισμός, η “μαύρη” εργασία. Το γεγονός πως τελειώνουμε μία από τις δύο μονάχα επαγγελματικές κρατικές σχολές θεάτρου δεν διασφαλίζει σε εμάς ειδικά προνόμια.

Γνωρίζουμε πως η απόφαση αυτή της αποφυλάκισης εμπνέει ξανά τον φόβο και την απογοήτευση. Παιδιά που τώρα αρχίζουν την ενασχόληση τους με την τέχνη αποκτούν δεύτερες σκέψεις. Επιθυμούμε να μιλήσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους με ειλικρίνεια.

Και γι’ αυτό το λόγο, απευθυνόμαστε και στους υπόλοιπους σπουδαστές και σπουδάστριες δραματικών κι εν γένει καλλιτεχνικών σχολών. Είμαστε όλες και όλοι έτοιμοι να συσπειρωθούμε για να επιφέρουμε μια ουσιαστική αλλαγή. Για ένα μέλλον χωρίς φόβο, χωρίς αδικία, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς βία και παραβιάσεις, με τον Λιγνάδη στη φυλακή, με εμάς στο θέατρο και στη ζωή.

Δεν φοβόμαστε. Είμαστε δυνατοί/ες, είμαστε μαζί!

Το Δ.Σ. του Συλλόγου των Σπουδαστριών/Σπουδαστών Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου.