Είναι από αυτά που όταν συμβαίνουν λες ότι κάτι τέτοιο δε θα ήθελες να συμβεί ούτε στον χειρότερό σου εχθρό. Όμως συνέβη. Και θα είναι λάθος αν εστιάσουμε στο λάθος του πατέρα.
Οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Ενίοτε τα λάθη έχουν τραγικές συνέπειες. Στην περίπτωση αυτή κόστισαν τη ζωή στο βρέφος. Όμως, πριν το λάθος υπήρξαν πολλά που έπρεπε να πάνε στραβά για να συμβεί.
Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα για κάποιον που ήθελε να γίνει γονέας. Οικονομικά οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Και μπορεί οι υποδομές και τότε να απουσιάζανε και το κράτος στην Ελλάδα να μην έκανε αυτά που όφειλε για να στηρίξει τους νέους γονείς, όμως υπήρχε ένα ισχυρό δίκτυο οικογένειας και φίλων που δρούσαν υποστηρικτικά.
Το ζευγάρι άνηκε σε μία διευρυμένη οικογένεια στην οποία υπήρχαν οι γονείς τους αλλά και θείοι και θείες, φίλοι. Πλέον οι δεσμοί έχουν ατονίσει. Οι άνθρωποι επίσης παντρεύονται πιο μεγάλοι, όχι κατ’ επιλογή αλλά επειδή δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Οι αντοχές είναι μικρότερες, τόσο οι δικές τους όσο και των γονιών τους. Τα χρήματα είναι λιγότερα, η πίεση στο εργασιακό περιβάλλον πολύ μεγαλύτερη, ενώ τα παιδιά πλέον χρειάζονται πολλά περισσότερα για να μεγαλώσουν σωστά.
Με τα οικογενειακά δίκτυα να έχουν καταρρεύσει, το νέο ζευγάρι στην σύγχρονη Ελλάδα βρίσκεται μόνο του μπροστά σε πολύ πιεστικές καταστάσεις.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η κρίση του θεσμού της οικογένειας και στην Ελλάδα. Μια ματιά στα στοιχεία φανερώνει ότι αν και όσοι έχουν υψηλά εισοδήματα συνεχίζουν να παντρεύονται με τους ίδιους ρυθμούς όπως και αρκετές δεκαετίες πριν και μάλιστα διατηρούν τις σχέσεις τους και για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, το ίδιο δεν ισχύει για τα ζευγάρια της μεσαίας και της εργατικής τάξης. Οι γάμοι είναι πολλοί λιγότεροι, και τα διαζύγια πολλά περισσότερα.
Η κρίση του γάμου δεν είναι μία που αφορά τις αξίες που έχουν αλλάξει (όπως πολλοί υποστηρίζουν θέλοντας να μετατρέψουν σχεδόν σε επαναστατική ατομική επιλογή την αδυναμία πολλών ανθρώπων να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα), είναι πρώτα και κύρια κρίση οικονομική και κρίση που βασίζεται στην έλλειψη υποστηρικτικών δομών. Είναι κρίση δομική.
Σύμφωνα με όσα μάθαμε, το παιδί είχε κολικούς. Οι γονείς δεν κοιμήθηκαν. Η γυναίκα είχε τραυματιστεί σε τροχαίο και δεν ήθελε να πάει το παιδί στο βρεφονηπιακό. Ο πατέρας έπρεπε να το πάει ενώ άυπνος είχε μπροστά του μία πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά. Δεν υπήρχε κάποιος να πάρει λίγο από το βάρος από τις πλάτες τους, μέχρι που έγινε το μοιραίο λάθος.
Αν αποτυπώνει κάτι η τραγωδία στην Άρτα είναι η αδιαφορία του κράτους για τα νέα ζευγάρια, για τους νέους ανθρώπους. Δεν λαμβάνει το κράτος υπόψη τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες που δυσχεραίνουν τα νέα ζευγάρια να πάρουν την απόφαση να προχωρήσουν σε γάμο και να κάνουν παιδιά, μετατοπίζει όλες τις ευθύνες στο άτομο για την κατάσταση και όταν κάποια στιγμή συμβαίνει η τραγωδία, αντιμετωπίζεται πάντα ως μεμονωμένο γεγονός και οι πολιτικοί μένουν απ’ έξω να εκφράζουν τη θλίψη τους λες και δεν έχουν ευθύνη για την εφαρμογή πολιτικών που έχουν διαμορφώσει την εχθρική προς τους νέους πραγματικότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι ζούμε τα Τέμπη ξανά και ξανά, σε κάθε τομέα της ζωής στην Ελλάδα. Ζούμε χωρίς ασφάλεια, με τον κίνδυνο το οποιοδήποτε ανθρώπινο λάθος να αποδειχθεί μοιραίο.
Και αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο είναι πάντα οι νέοι.