Του Νίκου Αγγελάκη
Συχνά – πυκνά περνάμε με τη σύζυγο στους δρόμους γύρω και μέσα στο Κολυμπάρι. Αναγκαστικά θυμάμαι τον αξεχαστο φιλο και συναγωνιστή, τον εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα, αλλά και κορυφαίο αυτοδιοικητικό.
Ο Πολυχρόνης Πολυχρονίδης ήταν ένας δήμαρχος με ευαισθησίες, με φαντασία με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Η ψυχούλα του ήταν υπερευαίσθητη για το συνάνθρωπο.
Για τον Πολυχρόνη Πολυχρονίδη μπορεί να γράφει κανείς πολύ ώρα. Επιγραμματικά αναφέρω, την προσφορά του ως Προέδρου του Συνδέσμου Γεωπόνων με τις πρωτοποριακές ιδέες που είχε και τις πρωτοποριακές καλλιέργειες που εφάρμοσε. Αλλά εκεί πού ο Πολυχρόνης Πολυχρονίδης άφησε εποχή ήταν ως δήμαρχος Κολυμβαρίου.
Αναμόρφωσε όλη την περιοχή με πολλή φαντασία, πρωτοποριακές κινήσεις πού εντυπωσιάζουν ακόμα. Κορυφαίο έργο του είναι η ανάδειξη της ελιάς των Βουβών όπως και το μουσείο Ελιάς που λειτουργεί δίπλα στην Ελιά.
Ενα άλλο σημαντικό του έργο είναι το Μουσείο Αλιείας. Εντυπωσιάζει ακόμη η φύτευση στις άκρες των δρόμων του τότε δήμου Κολυμβαρίου, που κοσμούνται από παραδοσιακά φυτά όπως δεντρολίβανα και άλλα βότανα.
Ο Πολυχρόνης Πολυχρονίδης ήταν στενός μας φίλος και συνεργάτης ιδιαίτερα στην καθημερινή μας εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης. Πάντα ερχόταν και με τα δωράκια του, με την αγαπημένη του μπουγάτσα.
Οι συζητήσεις μαζί του ήταν ένα δώρο θεού αφού συνεχώς κατέβαζε ιδέες. Πότε-πότε εξέφραζε και παράπονα για μη ανταπόκριση των υπεύθυνων στις προτάσεις του.
Θα θυμόμαστε πάντα τον ακούραστο εργάτη της προόδου.
