Ο συγγραφέας μάς έχει συνηθίσει σε αναρτήσεις που αφορούν στην κοινωνική πραγματικότητα και με αφορμή τις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αύγουστος Κορτώ τοποθετήθηκε δημοσίως, χωρίς ωστόσο να παίρνει θέση υπέρ Κασσελάκη ή Αχτσιόγλου. Το βέβαιο είναι πως κι εκείνος – όπως και εμείς – θα ήθελε να δει στην Ελλάδα γυναίκα πρωθυπουργό. Ας δούμε όμως όλα όσα, σύμφωνα με τον ίδιο, μας κρατούν πολύ μακριά από αυτό το ενδεχόμενο.

«Αν σκεφτείς πόσο πρόσφατα απέκτησαν δικαίωμα ψήφου οι γυναίκες στις περισσότερες χώρες του κόσμου, δεν είναι ν’ απορείς που σπανίως γίνονται αρχηγοί κράτους – ακόμα και σήμερα, όταν μια γυναίκα εκλέγεται πρωθυπουργός ή πρόεδρος σε μια χώρα, το βλέπουμε ως επανάσταση, ως τρομερή καινοτομία. Και φυσικά, οι γυναίκες που έχουν την εξουσία στα χέρια τους κρίνονται κατά κανόνα πιο αυστηρά από τους άντρες στις ίδιες θέσεις, συχνά με κριτήρια εξωπολιτικά: προσωπικά, εμφάνισης, οικογενειακής κατάστασης, κτλ.

Φυσικά, παρότι οι γυναίκες υποεκροσωπούνται συστηματικά στον πολιτικό στίβο, το φύλο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως παράγοντας ικανότητας. Η Εντίτ Κρεσόν, η Θάτσερ, και τώρα η Μελόνι είναι περιπτώσεις που μας διδάσκουν ότι μια γυναίκα ηγέτις είναι επιρρεπής στον αυταρχισμό, τις ακρότητες, τη διαφθορά και την αποτυχία όσο κι ένας άντρας ηγέτης.

Ο άντρας πολιτικός εμπνέει στους ψηφοφόρους – κι όχι μόνο στους άρρενες – μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, κι αυτό δεν είναι ίδιον της πολιτικής. Όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται, υπάρχουν επιβάτες αερογραμμών που κατεβαίνουν απ’ το αεροπλάνο έτσι κι ανακαλύψουν ότι το σκάφος πιλοτάρεται από γυναίκα, καθώς και ασθενείς που αρνούνται κατηγορηματικά να χειρουργηθούν από γυναίκα χειρουργό. Είναι πολλά τα επαγγέλματα όπου οι γυναίκες οφείλουν να αποδείξουν την αξία τους δίνοντας πολύ σκληρότερο αγώνα απ’ ό,τι οι άντρες συνάδελφοί τους. (Χώρια οι μισθολογικές ανισότητες, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έγκυοι και οι νέες μητέρες στον χώρο της δουλειάς τους).

Μολαταύτα, θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να δω γυναίκα πρωθυπουργό στην Ελλάδα. Ξέρω ότι είναι τρομακτικά απίθανο, αλλά απ’ το κοινοβούλιο έχουν περάσει κάμποσες ευφυείς, ικανές, αδιάφθορες γυναίκες πολιτικοί, που ενδεχομένως θα είχαν πολλά να προσφέρουν αν τους δινόταν η ευκαιρία να κυβερνήσουν.

Αλλά δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος: οι περισσότεροι συμπολίτες μας εξακολουθούν να βλέπουν τη φιλοδοξία στις γυναίκες ως κουσούρι, ως εμπόδιο στον παραδοσιακό ρόλο της συζύγου και μητέρας.

Οι γυναίκες δεν ξέρουν να οδηγούν, δεν ξέρουν να ντύνονται (ή ντύνονται προκλητικά), δεν ξέρουν τι θέλουν, κι όταν ανακατεύονται με τα κοινά, είναι καλό να τις βάζεις στη θέση τους, στο περιθώριο της εξουσίας.

Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά όσο καταγινόμαστε με τακούνια και μακιγιάζ, όσο διαιωνίζονται χυδαιότητες του τύπου “Ποιος ξέρει με ποιους και πόσους πήγε για να αναρριχηθεί”, η εξουσία στην Ελλάδα θα παραμένει αντρική υπόθεση», σημειώνει κλείνοντας ο Αύγουστος Κορτώ. Όσο ο σεξισμός και οι ξεπερασμένες πατριαρχικές αντιλήψεις ότι είμαστε καλές μόνο για την κουζίνα, θολώνουν την κρίση και τις επιλογές των ψηφοφόρων τόσο πιο μακριά στεκόμαστε από ίση εκπροσώπηση και – γιατί όχι – προεδρία γένους θηλυκού.