Οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, άνθρωποι που ψάχνουν στα συντρίμμια τους αγαπημένους τους και θάνατος παντού. Αυτό είναι το σκηνικό στη Γάζα, που βομβαρδίζεται ανελέητα εδώ και μέρες από το Ισραήλ.
Ένας πατέρας στη Γάζα κρατά τα πιτζαμάκια της 18 μηνών κόρης του, ότι απέμεινε δηλαδή από τον βομβαρδισμό του σπιτιού του, που κόστισε τη ζωή σε 11 μέλη της οικογένειάς του.
Το δράμα του Καλίλ Καντέρ δεν περιγράφεται με λέξεις. Μιλάει στο BBC για τη φρίκη του πολέμου, που για εκείνον σημαίνει τον χαμό των παιδιών του. Δείχνει ένα βίντεο στο οποίο η Ρόζα, η 18 μηνών κόρη του, φοράει τα μπλε πιτζαμάκια που κρατάει στα χέρια του και μαζί με δύο ξαδέρφες της χορεύουν.
Πώς να αντέξει ένας πατέρας να χάσει τα 4 παιδιά του: τον Ιμπραχίμ, 9 χρονών, την Αμάλ, 5 χρονών, τον Κινάν, 2,5 χρονών και τη Ρόζα.
Το μόνο που απέμεινε από το σπίτι τους είναι ένας σωρός από τσιμέντα και μέταλλα και μερικά παιδικά παιχνίδια.
Το βράδυ του μοιραίου βομβαρδισμού
Ο Καλίλ με δύο από τα παιδιά του που σκοτώθηκαν
Ο 36χρονος Καλίλ δουλεύει ως μηχανικός υπολογιστών σε νοσοκομείο της Ράφα. Εκεί ήταν την ώρα που πύραυλος χτύπησε το σπίτι του, στις 20 Οκτωβρίου.
«Άρχισα να βλέπω γείτονες στο νοσοκομείο και έτσι ρώτησα πού έπεσε η βόμβα. Μου είπαν ότι ήταν κοντά στο σπίτι μου. Άρχισα να παίρνω τηλέφωνα αλλά κανείς δεν απαντούσε. Έτσι πήγα να δω τι είχε συμβεί» περιγράφει.
Έντεκα μέλη της οικογένειάς του σκοτώθηκαν.
Ανάμεσά τους τα 4 παιδιά του, δύο αδελφές του, ο πατέρας του ο αδελφός του και η κουνιάδα του και οι δύο κόρες τους. Ήταν τυλιγμένοι σε λευκά σάβανα σε μια αυλή του νοσοκομείου.
Η σύζυγός του επέζησε και νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένη.
«Είχα όνειρα για τα παιδιά μου…»
«Θυμάμαι στον πόλεμο του 2014, η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Βομβάρδιζαν παντού και όταν ήταν στον έβδομο μήνα παραλίγο να πέσει από τις σκάλες. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν “πώς θα φέρω παιδιά σε αυτόν τον κόσμο;”» λέει ο Καλίλ.
Όμως φανταζόταν ότι εκείνα θα είχαν μια καλύτερη ζωή.
«Είχα όνειρα για καθένα από τα παιδιά μου. Ο Ιμπραήμ ήταν πρώτος στο σχολείο και ονειρευόμουν να τον δω μια μέρα γιατρό. Η Αμάλ ήταν πολύ δημιουργική, της άρεσε να ζωγραφίζει. Και συνήθιζε να μου δείχνει τις ζωγραφιές της και μερικές φορές ζωγράφιζα μαζί της.
Ο Κινάν ήταν πολύ παιχνιδιάρης – όλοι τον αγαπούσαν. Και συνήθιζε να φροντίζει τη μικρή του αδελφή. Ήταν πάντα εκεί για να προστατεύει τη Ρόζα και έλεγε: «Μην την ακουμπάς, είναι το μωρό μου!». Και τώρα έχουν φύγει όλοι» συγκλονίζει.
Ψάχνει ακόμα το σώμα της αδερφής του κάτω από τα συντρίμμια και προσπαθεί να στηρίξει τη γυναίκα του στο νοσοκομείο.