Προφανώς ο στόχος αυτού του κειμένου δεν είναι να θέσουμε τις πραγματικές ανάγκες του ενός σχολείου απέναντι από τις πραγματικές ανάγκες ενός άλλου σε ένα ανταγωνισμό μιζέριας για τα ψίχουλα που δίνονται για το ζήτημα της σχολικής στέγης αλλά να επισημάνουμε κάποια πράγματα αυτονόητα – που πρέπει δυστυχώς να συζητάμε και ανα αναδεικνύουμε συνεχώς – με πρώτο και κύριο ότι το κτιριακό είναι ένα ζήτημα που απασχολεί πάρα πολλά σχολεία στα Χανιά για τη λύση του οποίου έχουν δοθεί πάρα πολλές υποσχέσεις, χωρίς να τηρούνται.
Πριν λίγες ημέρες οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου ανέρτησαν video από πλημμυρισμένη τάξη.
Σήμερα, ο δημοσιογράφος Ιωάννης Παπαδάκης πόσταρε φωτογραφία από προκάτ 20ετίας του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κισσάμου. Η πόρτα με έναν δυνατό άερα έπεσε και ήταν θαύμα που δεν υπήρξε κάποιος σοβαρός τραυματισμός.
Για τα προκάτ έχουν δοθεί πολλές υποσχέσεις ανά καιρούς, είχαν πει ότι θα είναι μια “προσωρινή λύση”, αλλά στην Ελλάδα έχουμε και μια παροιμία που λέει ότι “ουδέν μονιμότερο του προσωρινού”.
Το προκάτ κατ’ ένα τρόπο, σε ένα συμβολικό επίπεδο, είναι το προσωρινό μίας παιδείας παραιτημένης που έχει γίνει μόνιμο. Κάτι σα καλύβα του καραγκιόζη…
Oι φωτογραφίες από την πόρτα του προκάτ σχολείου στην Κίσσαμο που έφυγε λόγω… αέρα:
Ενώ προχωρά ως προσωρινή λύση για το Πειραματκό Λύκειο η στέγαση στο Γυμνάσιο και από του χρόνου η χρήση και του κτιρίου Παπαδόπετρου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι:
- εδώ και 16 χρόνια στα Χανιά δεν έχει κτιστεί ούτε μία σχολική αίθουσα
- πολλές δεκάδες τμήματα μαθητών γίνονται σε αίθουσες προκάτ οι οποίες υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν προσωρινές λύσεις
- οι διορισμοί που γίνονται είναι με το σταγονόμετρο με αποτέλεσμα την υποστελέχωση πολλών σχολείων
- συνολικά και τα 54 σχολεία του νομού υποφέρουν λόγω της υποχρηματοδότησης
Οι δαπάνες ανά μαθητή σε επίπεδο δημοτικού/δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διαφέρουν πολύ μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης το 2019 το Μεξικό είχε τις μικρότερες δαπάνες ανά μαθητή (3.000 δολάρια) ενώ το Λουξεμβούργο είχε τις μεγαλύτερες δαπάνες (25.600 δολάρια). Σημειώστε ότι οι δαπάνες ανά μαθητή αντικατοπτρίζουν το μέσο όρο των δαπανών ανά μαθητή και όχι απαραίτητα το ποσό που δαπανάται για κάθε μαθητή.
Η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στο τέλος αυτής της λίστας, κάτω από όλες τις χώρες της Ε.Ε. και πάνω μόνο από το Μεξικό, την Κολομβία, την Τουρκία και τη Χιλή. Αυτή η γενική πραγματικότητα αποτυπώνεται με γλαφυρό τρόπο και στον τόπο μας με όσα τραγελαφικά ζούμε με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα με το Πειραματικό.
Ας δώσουμε λίγο χρόνο για να το σκεφτούμε: Τι είδους μέλλον μπορεί να υπάρξει για τη χώρα, όταν τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον αυτής της χώρας δεν στηρίζονται όπως πρέπει;
Όταν κάνουν μάθημα σε προκάτ αίθουσες, σε σχολεία που πλημμυρίζουν με την πρώτη γερή νεροποντή;
Όταν δημιουργούνται διαχωρισμοί μεταξύ των μαθητών σχολείων που σκοπό έχουν να διχάσουν τη μαθητική κοινότητα, λες και το ζητούμενο είναι ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από τα ψίχουλα που δίνονται και όχι να πάψουν να δίνουν ψίχουλα;
Όταν καλύπτουν τη γύμνια πίσω από ψευδεπίγραφες αριστείες;
Ας ελπίσουμε ότι οι κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων θα οδηγήσουν σε μία συνολική αφύπνιση για την κατάσταση της Παιδείας στον τόπο μας. Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ μόνο το Πειραματικό. Το πρόβλημα αφορούσε όλους.