Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή *
Πολλά είναι τα προβλήματα που ταλανίζουν τους Έλληνες σήμερα, αλλά έτσι που τα παρουσιάζουν τα γεγονότα οι κυβερνώντες σε όλα τα Μ.Μ.Ε. ειλικρινά με φέρνουν πολλές φορές σε δύσκολη θέση που με κάνουν να αμφιβάλω αν ζω στην Ελλάδα ή έχω μεταναστεύσει σε άλλη χώρα.
Διαθέτουν το προνόμιο, μηδενός εξαιρουμένου, να κάνουν το μαύρο άσπρο με δικά τους επιχειρήματα, αραδιάζοντας αριθμούς εκατομμυρίων ευρώ και που τα δίνουν τάχα στους δεινοπαθούντες ως επιδόματα, αλλά και εκατομμύρια στους μισθούς των μικροσυνταξιούχων, ενώ στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά κι απέχουν έτη φωτός από την αλήθεια.
Μάλλον δεν θέλουν να δουν την μιζέρια που ταλανίζει, ειδικότερα τους μικροσυνταξιούχους, τους ανειδίκευτους εργάτες, τους γεωργοκτηνοτρόφους και λοιπούς κλάδους εργαζομένων που για να τα βγάλουν πέρα σιγά – σιγά κόβουν και τα τελείως απαραίτητα αγαθά ή ψωνίζουν πολύ λιγότερα, όπως είναι το κρέας, το γάλα κι ένα σωρό άλλα αγαθά για να περάσουν τον μήνα.
Οι κυβερνώντες δε, υποστηρίζουν ότι την οικονομία της χώρας την ωθεί ούριος άνεμος που δεν θ’ αργήσει και πολύ να σκαρφαλώσει στα πιο ψηλά σκαλοπάτια στην πυραμίδα της ανάπτυξης. Καθημερινά διατυμπανίζουν επιτεύγματα, κατά την δική τους βέβαια άποψη, κι ένα από αυτά είναι η αύξηση του κατώτερου μισθού, αν δεν κάνω λάθος κατά 70-100 ευρώ το ανώτερο. Εκείνο όπως που σε βγάζει τελείως έξω από τα ρούχα σου, κατά το κοινός λεγόμενο, είναι ότι ο εν λόγω μύθος, στο τέλος του 2025 θα φθάσει έως τα 1500 ευρώ. Με δυο λόγια… ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι, που λένε στο χωριό μου. Ας το πιστέψουμε όμως ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, κι ερωτώ, έως τότε τι θα τρώμε για να επιβιώσουμε; Φύλλα από αειθαλή δέντρα που πράγματι άφθονα υπάρχουν στην χλωρίδα της χώρας μας; Θα μείνουν όμως κι αυτά ή θα τα κατακάψουν οι πυρκαγιές, που είναι κάτι σίγουρο ότι θα εκδηλωθούν, ειδικότερα τους καλοκαιρινούς μήνες, κάτι βέβαια που πράγματι δεν ευθύνεται η κυβέρνηση… οι ασυνείδητοι εμπρηστές φταίνε. Πόσοι όμως απ’ αυτούς έχουν δρασκελίσει το κατώφλι της φυλακής; Τέλος πάντων.
Εκείνο όμως που πρέπει να αναγνωρίσουμε όλοι οι Έλληνες στην κυβέρνηση είναι η θωράκιση της χώρας, κάτι βέβαια που το πέτυχαν με υπομονή και επιμονή κι αντιμετωπίζοντας ψύχραιμα τους αντιπάλους τους. Τα αεροπλάνα που μπόρεσαν να εξασφαλίσουν αλλά και τα σύγχρονα οπλικά συστήματα ήταν τελείως απαραίτητα να αγοραστούν και δεν το λέω εγώ, το λένε άνθρωποι που ξέρουν, που έχουν περάσει σχεδόν όλη την ζωή τους υπηρετώντας στις ένοπλες δυνάμεις. Το λένε στρατηγοί, ναύαρχοι και άνθρωποι που γνωρίζουν πόση μεγάλη σημασία έχουν τα κάθε είδους οπλικά συστήματα για την διαφύλαξη των συνόρων της πατρίδας. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, καλά κάνει η κυβέρνηση και θωρακίζει τα σύνορα της χώρας μας. Γιατί οι ηγήτορες της γείτονας χώρας δεν εμπνέουν καμιά απολύτως εμπιστοσύνη. Κι άλλες φορές το έχω γράψει, ότι ονειρεύονται την επέκταση των συνόρων της χώρας τους και μάλιστα με όποιο τρόπο μπορέσουν. Εδώ ταιριάζει το ‘’μολών λαβέ’’ του Λεωνίδα.
Ας έρθουμε όμως στο κυρίως θέμα του σημερινού μας άρθρου που είναι η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει η κυβέρνηση ώστε να δικαιωθούν οι γεωργοκτηνοτρόφοι της χώρας, η αύξηση των μισθών, η δωρεάν παιδία κι ένα σωρό άλλα δίκαια αιτήματα για να ζήσουν κι αυτοί με αξιοπρέπεια. Μην τους αναγκάζεται να συναθροίζονται στις πλατείες, ζητώντας τα αυτονόητα. Μην αναγκάζεται τους γεωργοκτηνοτρόφους της χώρας να βγαίνουν με τα τρακτέρ τους στους δρόμους. Ή μήπως έχετε την εντύπωση ότι κατεβαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες γιατί έτσι τους αρέσει; Όχι κύριοι. Ξέρετε πολύ καλά τι τους αναγκάζει να διαμαρτύρονται. Δεν έχουν άλλο τρόπο. Πως αλλιώς θα διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους;
Μην προσπαθείτε κύριοι με τα επιδόματα που εξαγγέλλετε πως θα εγκαταλείψουν τον ιερό αγώνα τους. Είναι αγώνας για να επιβιώσουν και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο τρόπο ζωής, αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών τους. Εσείς κύριοι… και πολλοί άλλοι, όσα βγάζει ένας ανειδίκευτος εργάτης ή ένας γεωργοκτηνοτρόφος, μεσαίας τάξης, το χρόνο, παίρνεται το μήνα τα διπλάσια χρήματα ή μήπως γράφω λόγια του αέρα;
Κάποια μέρα, και κλείνω με αυτήν μου την παρατήρηση, είδα στην οθόνη των τηλεοράσεων σχεδόν σε όλα τα κανάλια, μια κυρία να διαμαρτύρεται για τον άδικο χαμό της κόρης της στο φρικτό ατύχημα των Τεμπών. Έκλαιγε και δεν ζητούσε τίποτε άλλο από την δικαίωση της κόρης της και την καταδίκη των υπευθύνων για εκείνη την τραγωδία που αφαίρεσε 57 ζωές από το περιβόλι της ζωής. 57 λογής – λογής λουλούδια! Πότε θα βρεθούν οι όποιοι υπεύθυνοι του αποτρόπαιου εκείνου εγκλήματος για να πληρώσουν το τίμημα του εγκλήματος που διέπραξαν;
Τέλος, κύριε υπουργέ των οικονομικών, πότε θα μου επιστρέψετε τα χρήματα που μου πήρε το κράτος πριν από αρκετά χρόνια; Μου τα χρωστάει το κράτος δεν θα μου τα χαρίσει. Είναι χρήματα μουσκεμένα με τον ιδρώτα του προσώπου μου που μούσκεψε το χώμα παλεύοντας με τις ανελέητες φλόγες της για 30 και πλέον χρόνια. Κάνοντας βέβαια το καθήκον μου!
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων