Της Κατερίνας Μυλωνά
“Τα παιδιά αισθάνονται ότι τα όνειρά τους είναι μάταια…”
Το γράψαμε προχθές, μας το είπε ο διευθυντής του 3ου Λυκείου Ηρακλείου και χρόνια σχολικός σύμβουλος, κ. Γιώργος Πανσεληνάς.
Παραβατικότητα ανηλίκων, εθισμός στο Διαδίκτυο…
Δεν είμαι ψυχίατρος ή ψυχολόγος, ως μαμά όμως, δίνω μία “πρόχειρη” και “ανειδίκευτη ” εξήγηση:
Η γενιά της οικονομικής κρίσης, η δική μου γενιά, προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της πανδημίας. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός: Οι σημερινοί 40άρηδες ίσως είναι η μόνη γενιά στη χώρα μας που ξέρει εκ των πραγμάτων ότι στα παιδιά της θα προσφέρει λιγότερα από όσα έλαβε εκείνη από τους γονείς της…
Φροντιστήρια, δραστηριότητες, ρούχα, παπούτσια, ένα χαρτζιλίκι για μια έξοδο για πορτοκαλάδα με τους φίλους… Ό,τι “φυσιολογικό” μπορεί να ζητήσει ένα παιδί σήμερα, προκαλεί τρόμο… “Μην αγοράσω άλλο κρέας για τον υπόλοιπο μήνα, θα τη βγάλουμε κάπως με αυγά, πατάτες και νερόβραστο μακαρόνια…”, σκέψεις μιας μαμάς που κάνουν κρότο…
Θυμάμαι πριν χρόνια, όταν τα συσσίτια έδιναν και έπαιρναν στο Ηράκλειο, έναν άνθρωπο να έρχεται στο γραφείο και κλαίγοντας να μου λέει: “Πόσα μακαρόνια να φάνε ακόμα τα παιδιά μου…;”
Θυμάμαι, επίσης, άνθρωποι που μοίραζαν φαγητό σε ανέργους, άπορους …να περιγράφουν ότι κάποιοι φοράνε ακόμα και κουστούμι στην πένα. Είχαν μείνει από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς δουλειά και δεν είχαν καν να γεμίσουν τα πιάτα της οικογένειάς τους το μεσημέρι. Άλλοι πήγαιναν στα συσσίτια με την κατσαρόλα για να μην καταλάβουν τα παιδιά τους ότι το φαγητό δεν ήταν δικό τους…
Σήμερα, το 2024 που υποτίθεται ότι δεν περνάμε κρίση, αναρωτιέμαι πόσο απέχουν αυτές οι εικόνες από όσα συμβαίνουν κάθε μέρα στα σπίτια μας; Πόσες περικοπές πρέπει να κάνει ένας γονιός για να καταφέρει να προσφέρει έστω και το ελάχιστο στο παιδί του;
Μιλάμε για άτομα που σπούδασαν, απέκτησαν μεταπτυχιακά, διδακτορικό, εργάστηκαν σκληρά… και τι;
Τα παιδιά τους δεν μπορούν καν να τα σπουδάσουν…
“Τα παιδιά σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, δε θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα”, μας είπε ο κ. Πανσεληνάς…
Το ερώτημα είναι: “έχουν άδικο”;
Πόσο κρίμα…