Του Α. Χαρχαλάκη, ερευνητή – συγγραφέα
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, που έχουν έλθει σε γνώση μου, καμιά περικοπή δεν έχει γίνει, στις απολαβές «εργατικών στελεχών» πρώην και νυν, σε περίοδο οξυμένης κρίσης, στην οποία βρίσκεται η χώρα μας! Ενώ έχουν γίνει στις απολαβές πολιτικών αξιωματούχων πρώην και νυν, δηλ. Νομαρχών, Δημάρχων κ.α. 
Για έναν που δεν μπορεί να εμβαθύνει, σ’ αυτό το ζήτημα, μπορεί να μην υπάρχει εξήγηση. Σας λέω όμως υπευθύνως πως υπάρχει και θα προσπαθήσω να την αναδείξω σε όλο της το βάθος: Όσον αφορά στις περικοπές των πολιτικών αξιωματούχων, ας σκεφτούμε πως από τη μία είναι λίγοι, άρα το Σύστημα δεν κινδυνεύει απ’ αυτούς, δηλαδή ούτως ή άλλως δεν θα κινδύνευε, γιατί είναι ταξικοί του σύμμαχοι και σαρξ εκ της σαρκός του! Πέραν τούτου η ευδόκιμος υπηρεσία των, τους έχει αποφέρει τα προς το ζην άνετα ή σχεδον άνετα. Και φυσικά μια που δεν παράγουν τίποτε, δεν μετράνε παραγωγικά.
Ας δούμε όμως τι γίνεται με τις μη περικοπές στους εργατοπατέρες πρώην και νυν: Μοιραία βρίσκονται μπροστά από την εργατ. Τάξη, δηλαδή… υποτίθεται πως την εκπροσωπούν και μιλούν στην εργοδοσία για λογαριασμό της. Όταν πια κλείσουν τον κύκλο τους – βιολογικό και συνδικαλιστικό – κάποιοι απ’ αυτούς γίνονται βουλευτές, μέχρι και υφυπουργοί, φυσικά των κομμάτων εξουσίας. Και πέραν τούτου, προσφέρουν τις καλές των υπηρεσίες όπως π.χ. οι γριές, πρώην πουτάνες που γίνονται οι εξ απορρήτων των νέων του είδους…
Πολλαπλή λοιπόν η χρηστικότητα των για το Σύστημα.
Όμως το βασικότερο είναι πως αποτελούν το ήμισυ της απάτης του «κοινωνικού διαλόγου», που απέναντι στο άλλο μισό, δηλ. την εργοδοσία, δείχνει απόλυτη… κατανόηση! Αλλά και το Κεφάλαια δηλ. η εργοδοσία δεν είναι αχάριστη: Τους… αναβαθμίζει αξιακά, αναγορεύοντάς τους σε «κοινωνικούς εταίρους»! Άρα εδώ ισχύει η παροιμιώδης φράση «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Σου λένε, προσερχόμενοι στον «κοινων. διάλογο»… είμαστε εταίροι! Άρα έχουμε τεράστια ευθύνη, για την εύρυθμη λειτουργία της παραγωγικής μηχανής, δηλ. της Κοινωνικής Ειρήνης!! Θα μου πείτε βέβαια, πίσω τους τα πλήθη ορύονται για συλλογικές συμβάσεις, για καλούς μισθούς, για ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς, βιοτικού επιπέδου και άλλα… Τι θα γίνει λοιπόν; Πάνω σ’ αυτό το ερώτημα, ανοίγουν οι… εισοφάγοι, τεντώνονται οι λαιμοί, ηρωοποιούνται οι στάσεις όλων αυτών!! Και αρχίζει το σικέ νταβαντούρι! Με προσοχή όμως, να μην κατονομάσουν τους ενόχους, γιατί αργότερα – κανείς δεν ξέρει πότε – θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο, σ’ έναν «κοινων. διάλογο».
Να καλή – ευγενική συμπεριφορά, πιθανώς και χτυπήματα στις πλάτες να συνοδεύουν τις… λυσσώδεις μάχες! Που φυσικά, οι συνέπειές των, οδυνηρές για τους απέξω, θα συνοψίζονται ένθεν και ένθεν στο «Να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας». Όταν λοιπόν αποστρατεύονται, αλλά και όταν υπηρετούν (κι αυτό το ρήμα παίρνει εδώ την ακριβή του σημασία: υπηρέτης), γιατί να τους γίνουν περικοπές;
Αφού κρατάνε τα μπόσικα, για να μην ξεσηκωθούν, να μην απαιτούν, τα πολυάριθμα στρώματα που διαφορετικά θ’ αποτελούσαν βόμβα στα θεμέλια της Αστικής παραγωγικής μηχανής… είναι δεδομένα πως όταν φοβάσαι μην σε καρατομήσουν, έχεις δύο επιλογές: Να τους σκοτώσεις – αν και είναι… αντιπαραγωγικό – ή βάζεις, για όσο διάστημα μπορείς και σε «παίρνει» – τρικλοποδιές! Κι αυτό το ρόλο έχει αναθέσει το Σύστημα στην… συμμορία των «εργατικών στελεχών»… Άρα λοιπόν, δεν πρέπει να τους γίνονται περικοπές! Ακόμα και σε περιόδους ακραίας κρίσης. Γιατί αυτό θ’ αποτελούσε, πέρα από αχαριστία και κίνδυνο απώλειας του ελέγχου!! Και φυσικά το Σύστημα δεν είναι αχάριστο, απέναντι στους υπηρέτες που το δούλεψαν και το δουλεύουν πιστά… Εξ άλλου, μ’ αυτή τη λογική ιδρύθηκε το «Ταμείον Εργατικών Στελεχών»…