Της Νίκης Λατινάκη

Φίλοι μου, από εδώ, τη μακρινή ξενιτιά, παρακολουθώ τον αγώνα των χαροκαμένων γονιών για δικαίωση, όσον αφορά τη δολοφονία των παιδιών τους. Σαν μάνα, με πόνο ψυχής, συμπάσχω. Σαν Ελληνίδα πολίτης, απαιτώ κάθαρση και δικαιοσύνη.

Δύο χρόνια μετά το στυγερό έγκλημα των Τεμπών, όχι μόνο δεν έχει καθίσει κανείς υπεύθυνος στο σκαμνί, αλλά, αντίθετα, οι γονείς των θυμάτων υφίστανται ταλαιπωρία, εμπαιγμό και λοιδορία. Πρώτη και καλύτερη σε αυτήν την αθλιότητα είναι η ελληνική κυβέρνηση, που είναι η κύρια ένοχη, ακολουθούμενη από τα Μ.Μ.Ε. και τη δικαιοσύνη.

Αυτή η υπερήφανη, γενναία, χαροκαμένη μάνα, η Μαρία Καριστιανού! Τι δεν έχει ακούσει από τα πληρωμένα Μ.Μ.Ε. και τα κομματόσκυλα που πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός! Ακόμη και για την εμφάνισή της την κατηγόρησαν οι τρισάθλιοι. Το μόνο που δεν της είπαν είναι ότι το παιδί της ήταν υπεύθυνο που επέλεξε το τρένο.

Θεέ μου, πώς αντέχει; Με τι δύναμη την έχεις προικίσει;

Όπως πολλοί γνωρίζετε, πριν δύο μήνες έχασα τον μονάκριβο γιο μου. Από τη μια στιγμή στην άλλη, η ζωή μου καταστράφηκε, έγινε χίλια κομμάτια. Από εκείνη την αποφράδα μέρα, ζω μέσα σε έναν εφιάλτη. Μια φωτιά καίει τα σωθικά μου.

Όμως το δικό μου παιδί έφυγε από φυσικά αίτια. Δεν μου το δολοφόνησαν. Δεν μπήκε σε κάποιο δημόσιο μεταφορικό μέσο για να το φέρουν πίσω, αντί στην αγκαλιά της μάνας του, μέσα σε μια μαύρη σακούλα.

Το σπλάχνο μου το θρηνώ κάθε μέρα. Σε αντίθεση με αυτούς τους γονείς, που δεν τους επιτρέπουν ούτε να κλάψουν τα παιδιά τους. Δεν μπορούν, γιατί προτεραιότητα έχει η αλήθεια. Να βρεθούν οι δολοφόνοι και να καθίσουν στο σκαμνί – και ΟΧΙ στα έδρανα της Βουλής.

Θέλουν δικαιοσύνη και κάθαρση. Και μαζί με αυτούς, ΟΛΟΙ εμείς.

Όταν χαλάει η φυσική σειρά των πραγμάτων και ο γονιός αποχαιρετά το παιδί του, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Όμως, όταν το παιδί σου το δολοφονούν κάποια λαμόγια στο βωμό του κέρδους, αυτό γίνεται αφόρητο.

Ας γνωρίζουν οι άμοιροι γονείς ότι τα παιδιά τους κάηκαν ζωντανά, γιατί τα χρήματα της τελευταίας διοίκησης τα έβαλαν στην τσέπη τους οι βουλευτές και τα τσιράκια τους. Τα έκαναν βίλες και κότερα. Τα κονδύλια της Ε.Ε. για την εξυγίανση του σιδηροδρομικού δικτύου εξαφανίστηκαν.

Πώς γίνεται οι πολιτικοί να μπαίνουν «φτωχοί» στην ελληνική Βουλή και, μετά από λίγα χρόνια, να έχουν θησαυρίσει;

Πώς γίνεται ο μικρομεσαίος, ο δημόσιος υπάλληλος, ο εργάτης, ο συνταξιούχος να πληρώνει συνεχώς και να χρωστάει πάντα, ενώ ο πλούσιος να μη χρωστάει ποτέ και μόνο να κερδίζει; Ας μας απαντήσει κάποιος.

Φίλοι μου, εδώ και χρόνια ζω στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ελεεινοί και τρισάθλιοι πολιτικοί με τα τσιράκια τους με έδιωξαν από τη χώρα μου. Συγκρίνοντας τα δύο κράτη, ντρέπομαι για την Ελλάδα.

Σε μια αντίστοιχη περίπτωση όπως αυτή των Τεμπών, στην Αγγλία, τουλάχιστον, οι υπεύθυνοι πολιτικοί θα είχαν εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή. Εμείς, αντίθετα, τους δώσαμε και προαγωγή!

Είναι δυνατόν; Πού ακούστηκε ξανά, μέσα σε μια νύχτα, να διαταχθεί να μπαζωθεί ο χώρος ενός τόσο στυγερού εγκλήματος;

Τι ήθελαν να κρύψουν; Σίγουρα τα αποδεικτικά στοιχεία. Ήθελαν να συγκαλύψουν άλλη μια ασυδοσία και παρανομία.

Έλεος! Ακόμη δεν χορτάσατε; Ακόμη δεν γέμισαν οι τσέπες σας με ματωμένα χαρτονομίσματα;

Λυπάμαι που το λέω, αλλά η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία σήμερα δεν υπάρχει.

Στην Ελλάδα, η ελευθερία του λόγου είναι στραγγαλισμένη. Η δικαιοσύνη, δυστυχώς, συμβαδίζει με το άθλιο πολιτικό σύστημα.

Πέντε πολιτικά τζάκια, μαζί με την πλουτοκρατία, καταδυναστεύουν και δολοφονούν έναν ολόκληρο λαό.

Αυτός ο λαός – εγώ, εσύ, όλοι μας – πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.

Όλοι μαζί, με μια φωνή, να τους πούμε:

«Ως εδώ. Φτάνει. Θέλουμε οξυγόνο. Θέλουμε δικαίωση. Αφήστε μας μια χαραμάδα ήλιου. Αρκετά λεηλατήσατε τις ζωές μας.»

“Εσείς το πήρατε καμένο. Εγώ το πήρα φαγωμένο.”

28/2/2025 – ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.

Το χρωστάμε στα άδικα σκοτωμένα παιδιά μας.