Φωτορεπορτάζ: Γιάννης Αγγελάκης

Οι Χανιώτες είχαν χθες τη μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν τέσσερις χορευτικές παραστάσεις που συγκλόνισαν, προβλημάτισαν και ενέπνευσαν, στο πλαίσιο της πέμπτης ημέρας του Dance Days Festival στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης. Σε μια εποχή έντονης κοινωνικής και πολιτικής μεταβλητότητας, ο σύγχρονος χορός ήρθε να θυμίσει πως η τέχνη του σώματος μπορεί να λειτουργήσει ως παγκόσμια γλώσσα, γεφυρώνοντας κοινότητες, γενιές και πολιτισμικά τοπία.

Το φεστιβάλ, που έχει εδραιωθεί ως θεσμός με διεθνή απήχηση, αποτελεί έναν ζωντανό πολιτισμικό οργανισμό που αντιστέκεται στην αδράνεια, αναδεικνύει την ελευθερία της έκφρασης και επιμένει να κρατά τη σωματική μνήμη ενεργή, κόντρα στη λήθη που απειλεί να απορροφήσει τις σύγχρονες κοινωνίες.

Η σωματική επικοινωνία ως υπαρξιακή αναζήτηση

Η βραδιά ξεκίνησε με την παράσταση “I don’t mind if you forget me” (Ελλάδα) των Μαρίλια Γράντζα και Αυγουστίνου Μιχαλόπουλου Σταθόπουλου.

Μέσα από τη σύμπραξη δύο σωμάτων και ενός κοντραμπάσου, η παράσταση εξερεύνησε την αέναη μεταβολή της σχέσης μεταξύ ανθρώπων και ήχου.

Η ζωντανή αλληλεπίδραση μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και του μουσικού οργάνου δημιουργεί ένα περιβάλλον ακουστικών και κινητικών ερεθισμάτων, που θέτει σε αμφισβήτηση τα όρια της ανθρώπινης ταυτότητας.

Η ένταση των δονήσεων από τις χορδές του κοντραμπάσου, οι παύσεις, οι πτώσεις και οι επαναλήψεις δημιουργούν ένα σωματικό τοπίο συνεχούς μετασχηματισμού. Το σώμα υιοθετεί μορφές και κινήσεις που καθρεφτίζουν τη λειτουργία του οργάνου, αναζητώντας μια νέα κινητική ταυτότητα, όπου ήχος και κίνηση συγχωνεύονται σε μια ενιαία εμπειρία.

“NOI”: Η σιωπή ως γλώσσα επικοινωνίας

Ακολούθησε η παράσταση “NOI” των Κάλια Μαυροφτή και Παναγιώτη Τασούλη, που εστίασε στην έννοια της μη λεκτικής επικοινωνίας.

Η χορογραφία εστίασε στη δυνατότητα επαφής με άτομα που δεν μπορούν να μιλήσουν ή που επικοινωνούν μέσα από διαφορετικούς κώδικες σωματικής έκφρασης. Με κυρίαρχο εργαλείο τα χέρια ως φωνή, το έργο ανέδειξε την αξία της προσοχής, της επαφής, της ειλικρινούς πρόθεσης για κατανόηση.

Σε έναν κόσμο θορύβου και πληροφοριακής υπερφόρτωσης, η παράσταση επανέφερε την αθωότητα και την απλότητα της ουσιαστικής επικοινωνίας, υπογραμμίζοντας πως η σιωπή, όταν «μιλά», μπορεί να είναι πιο δυνατή από τις λέξεις.

“In Flux – an erratic tale”: Τα όρια της συνείδησης

Η τρίτη παράσταση της βραδιάς, “In Flux – an erratic tale” του Άρη Παπαϊωάννου, βούτηξε βαθιά στις γκρίζες ζώνες του ασυνείδητου και της εσωτερικής αναζήτησης.

Μέσα από ποιητικές αναφορές, ηχητικά τοπία και αφηγηματικά μοτίβα, ο Παπαϊωάννου παρουσίασε έναν ασταθή χορογραφικό κόσμο όπου όλα είναι ρευστά: μορφές, ταυτότητες, συναισθήματα. Η παράσταση εστίασε στις πύλες που ανοίγονται ανάμεσα στη συνείδηση και το υποσυνείδητο, στο φως και το σκοτάδι, θέτοντας ερωτήματα γύρω από τη φύση της ύπαρξης, το τέλος και την ένωση των αντιθέτων.

Η εμβληματική φράση «τέσσερα δάχτυλα κάνουν μια παλάμη», μαζί με την αναφορά στον Ιρλανδό ποιητή και το ναυάγιο ενός πλοίου, οικοδόμησαν έναν ονειρικό χώρο μεταξύ μνήμης και φαντασίας, όπου οι λέξεις σχηματίζουν προσωρινά σχήματα – πάντα έτοιμα να καταρρεύσουν.

“The Streets Are Full of Dead Birds; or, As Before”: Η τέχνη χωρίς νόημα;

Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με την ιδιαίτερη performance της Easton Nguyen, με τίτλο “The Streets Are Full of Dead Birds; or, As Before”, μια 25λεπτη χορογραφική εξερεύνηση της έννοιας του νοήματος στην τέχνη.

Η παράσταση, εμπνευσμένη από το θέατρο του παραλόγου, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε σκηνοθετικές οδηγίες από έργα των Ιονέσκο και Μπέκετ, εξερευνώντας πώς λειτουργεί η δημιουργία μέσα σε περιοριστικά πλαίσια.

Με την εσκεμμένη αποδόμηση του «γιατί» – γιατί γίνεται αυτό, τι σημαίνει, πώς απεικονίζει ένα νόημα – η Nguyen κατέθεσε μια υπαρξιακή πρόκληση προς το κοινό: είναι απαραίτητο ένα έργο τέχνης να έχει νόημα; Ή μήπως η παρουσία του σώματος επί σκηνής, υπό περιορισμούς, είναι από μόνη της αρκετή;

Παρέμβαση υπέρ της “ελεύθερης Παλαιστίνης”

Στο τέλος, μετά την ολοκλήρωση και της τελευταίας παράστασης, όλοι οι χορευτές ανέβηκαν στη σκηνή για τον καθιερωμένο αποχαιρετισμό. Όμως, αφού δέχθηκαν το πρώτο χειροκρότημα, σχεδόν συντονισμένα και σιωπηλά, συνωμοτικά, γύρισαν την πλάτη στο κοινό. Και τότε, όταν ξανάστρεψαν τα πρόσωπά τους προς το κοινό, κρατούσαν πλακάτ – από ένα γράμμα ο καθένας.

Τα γράμματα σχημάτισαν ένα ξεκάθαρο και ηχηρό μήνυμα:

FREE PALESTINE

Δηλαδή,

Ελεύθερη Παλαιστίνη.

Μια καλλιτεχνική πράξη συλλογικής έκφρασης και πολιτικής στάσης, που χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό από το κοινό.

Ο σύγχρονος χορός ως πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο

Το Dance Days Festival Χανίων, περισσότερο από ένα καλλιτεχνικό γεγονός, λειτουργεί ως βαρόμετρο της εποχής μας. Σε μια κοινωνία που άλλοτε συγκρούεται, άλλοτε συντηρητικοποιείται και συχνά σιωπά, ο χορός αναλαμβάνει να εκφράσει το ανείπωτο, να αφυπνίσει το σώμα και το βλέμμα.

Το κοινό, που κατέκλυσε και χθες το Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης, ανταποκρίθηκε θερμά στις τέσσερις ξεχωριστές προτάσεις. Οι παραστάσεις συνδιαλέχθηκαν με τη συλλογική και ατομική εμπειρία, επαναφέροντας την τέχνη στο κέντρο της κοινότητας.

To πρόγραμμα σήμερα

Το 15ο Dance Days Chania, το Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού που πραγματοποιείται στα Χανιά από τις 21 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου, συνεχίζει το πρόγραμμά του στις 26 Ιουλίου με δύο δυνατές solo παραστάσεις του Κύπριου δημιουργού Πάνου Μαλακτού, και μια ιδιαίτερη περιπατητική δράση της Μάρθας Πασακοπούλου στον δημόσιο χώρο.

26 Ιουλίου | 11:00 | Δημοτικός Κήπος Χανίων

Μάρθα Πασακοπούλου

Dance Your Way Out (Ελλάδα)

 Περιπατητική & ακουστική εμπειρία – Δωρεάν συμμετοχή

Περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων

Μια βιωματική διαδρομή στον δημόσιο χώρο που μετατρέπει την πόλη σε σκηνή και το σώμα σε ακροατή του ρυθμού. Οι συμμετέχοντες ακολουθούν ηχητικές και κινητικές οδηγίες, αντλώντας έμπνευση από το ιστορικό φαινόμενο της «χορευτικής πανούκλας». Ένα παιχνίδι με τον ήχο, την πόλη και τη συλλογική ανάγκη για χορό και απελευθέρωση.

26 Ιουλίου | Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»

21:30

Πάνος Μαλακτός

Hire me, please. (Κύπρος)

Η ακρόαση ως τελετουργία, ως παιχνίδι εξουσίας και ως διαδικασία διάλυσης της ταυτότητας. Μια ωμή και σωματικά φορτισμένη εξερεύνηση της βίας και της έκθεσης που φέρει η ανάγκη για «πρόσληψη». Μια σπουδή στη διαθεσιμότητα, την απόρριψη και τα όρια.

22:00

Πάνος Μαλακτός

NO IM NOT (Κύπρος)

Ένα έργο που φέρνει στο φως τη σιωπηλή φθορά των χορευτών κάτω από το βάρος της κακοποίησης, της τοξικότητας και της προσποίησης στο όνομα της “ευεξίας”. Μια κατάδυση στους αγώνες ψυχικής υγείας μέσα σε έναν χώρο που δεν επιτρέπει αδυναμίες. Μια κραυγή – όσο ήσυχη κι αν μοιάζει – για την αλήθεια πίσω από την «εικόνα»