Του Γιάννη Αγγελάκη

Τη συγκεκριμένη φωτογραφία την τράβηξα στο λιμάνι της Παλαιόχωρας στις 19 Οκτωβρίου 2025, κατά τη μεταφορά 76 μεταναστών προς τη δομή φιλοξενίας στην Αγυιά, είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό και συμβολικό στιγμιότυπο.

Η σύνθεση της φωτογραφίας είναι χαρακτηριστικά διχοτομική:

• Στα αριστερά, έχουμε τα πόδια ενός λιμενικού, σε στολή επιχειρησιακή, με όπλο έτοιμο στην θήκη και βαριές στρατιωτικές μπότες.

• Στα δεξιά, τα γυμνά πόδια των μεταναστών —λερωμένα, ταλαιπωρημένα, εκτεθειμένα στο τσιμέντο και στον ήλιο—, αποτυπώνουν το σώμα που δεν έχει ούτε παπούτσι για να το προστατεύσει, το απροστάτευτο σώμα που μετακινείται χωρίς δικαιώματα.

Η κάμερα χαμηλωμένη στο ύψος των ποδιών αφαιρεί πρόσωπα και ταυτότητες και προβάλλει το γυμνό της βιοπολιτικής πραγματικότητας: το σώμα ως αντικείμενο διαχείρισης.

Η αντίθεση είναι ωμή και αδιαμεσολάβητη:

• Ο λιμενικός στέκει στιβαρός, έτοιμος, λειτουργός του νόμου και της επιβολής.

• Ο μετανάστης περπατά ξυπόλητος, βουβός, απροστάτευτος.

Πρόκειται για μια εικόνα δύναμης απέναντι στην ευαλωτότητα, ελέγχου απέναντι στην εξαθλίωση, ενός κόσμου που χωρίζεται μεταξύ όσων προστατεύουν τα σύνορα και όσων τα διασχίζουν για να επιβιώσουν.

Η παρουσία των όπλων δίπλα στα ξυπόλητα πόδια δεν είναι απλώς λειτουργική – είναι πολιτική και ηθική δήλωση.

Η ένταση αυτής της φωτογραφίας εντείνεται ακόμη περισσότερο όταν ενταχθεί στο πολιτικό πλαίσιο της εποχής. Ο ίδιος ο Υπουργός Μετανάστευσης Θάνος Πλεύρης, έχει χαρακτηρίσει τους μετανάστες “οργανωμένους εισβολείς” – φράση που μετατοπίζει τη δημόσια αφήγηση από τη διαχείριση της ανάγκης στη δαιμονοποίηση της παρουσίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η φωτογραφία αποκτά συμβολική και επικίνδυνη διάσταση:

Ο ένοπλος άντρας δεν προστατεύει, “αποκρούει” ενώ ο ξυπόλητος, ανίσχυρος άνθρωπος δεν διασώζεται, “εισβάλλει”.

Κι έτσι, επικίνδυνο γίνεται αυτό που βρίσκεται σε ανάγκη και αναζητεί τρόπο να επιβιώσει.