Του Αντ. Χαρχαλάκη, συγγραφέα – ερευνητή – ποιητή
Βλέπω και στις μέρες μας, τις φοβερά κρισιακές, να γίνεται στην πολιτική μας καθημερινότητα αυτό που συμβαίνει στη Φύση: Με τις καταρρακτώδεις βροχές, φυτρώνουν ένα σωρό μανιτάρια. Σαφώς τα πραγματικά μανιτάρια (φαγώσιμα – δηλητηριώδη) είναι πολύχρωμα, από το λευκό μέχρι το κόκκινο. Είμαι γνώστης σαν συλογεύς μανιταριών. Όμως στην πολιτική μας καθημερινότητα, αν κι είναι πολύχρωμα, δεν έχουν καθόλου κόκκινο χρώμα! 
Δεν είναι… περίεργο; Στην πορεία θα δούμε γιατί δεν είναι… παραστατικά μιλώντας, οι καταρρακτώδεις βροχές είναι η ΚΡΙΣΗ. Τα δε μανιτάρια, σημαίνουν περισσότερα του ενός πράγματα: 1) Απογοήτευση από τα κόμματα εξουσίας 2) Προσωποπαγείς ματαιοδοξίες σχετικές με την καρέκλα 3) ενθάρρυνση από τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για «μοναχική» πολιτική πορεία 4) προσμονή αποδοχής από τα κατεστημένα πολιτικά κέντρα. Πληθώρα νεοσσών δηλαδή, που αποφεύγω να αναφέρω τα ονόματά τους, μπας και παρεξηγήσουν, μια που αυτού του είδους οι κατερχόμενοι στον πολ. Στίβο, είναι ευέξαπτοι και προφανώς πιστεύουν πως έχουν πιάσει τον… παπά από τα γένια! Το ερώτημα όμως είναι: έχουν μέλλον για επιβίωση; Το έχουμε δει και στο παρελθόν… Κι ό,τι δεν έχει προσδιορισμένη κοινωνική, άρα οικονομική ιδεολογία, δεν έχει Μέλλον! Δέστε παράδειγμα πολιτικής βιωσιμότητας και επιβίωσης: Τα κόμματα εξουσίας και το κόμμα της εργατικής τάξης, έχουν μια συνεχή αντιπαλότητα. Γιατί; Επειδή τα πρώτα κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας, χωρίς να παράγουν τα μεγέθη της, τη στηρίζουν όμως με το αναγκαίο εποικοδόμημα: Εκκλησία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, «Πολιτισμό» ελεγκάντι. Το δεύτερο συγκεντρώνει στους κόλπους του τα φυσικά πρόσωπα που παράγουν τα οικονομικά μεγέθη, χωρίς να καρπούνται βιώσιμο μερίδιο. Αυτό είναι η πηγή όλων των κοινωνικών τριβών και σε διεθνές επίπεδο η αιτία μέχρι και πολυαίματων συρράξεων! Εν κατακλείδι μιλάμε για μια αντιδικία παλιά όσο ο Κόσμος, διαρκή μέχρι τέλους!
Αυτό τελικά δημιουργεί τα κόμματα σε κάθε χώρα και στη δική μας.
Ερχόμαστε λοιπόν στο ζήτημα των πολλών… νεογέννητων κομμάτων και προκύπτει το ερώτημα: Τι ζητά η αλεπού στο παζάρι;
Θα δώσω εγώ, αντί γι’ αυτά, την απάντηση: Θέλουν να δείξουν πως είναι… διαφορετικά από τα μητρικά κόμματα, και πως δεν συμφωνούν (απόλυτα) με τις μεθόδους διανομής αυτών των κομμάτων. Όμως όταν δουν πως οι απόψεις των περί διανομής, αφήνουν παγερά αδιάφορα το Σύστημα, επανακάμπτουν… ένδοξη και τιμή, στην πολιτική των μήτρα! Θα έχουν όμως κλείσει τον «αυτόνομο» βίο τους, κουτσουλιά στα ιστορικά βιβλία.
Είπα στην αρχή, πως αυτά τα «κόμματα αποκλείεται να έχουν κόκκινο χρώμα και το κάνω λιανά: Δεν έχουν καθόλου συμπάθειες γι’ αυτό το χρώμα. Φοβούνται μήπως παρεξηγηθούν από τα κατεστημένα κοσμικό – ιερατικό και… τους βάλουν κακό βαθμό. Γνωρίζουν πως δεν θα λάβουν τίποτε από το χώρο που καλύπτει το κόμμα της εργατ. τάξης.
Χωρίς πρόθεση διακωμώδησης, σας θυμίζω την εποχή του Σουτή, τότε που ο φαιδρός Δελαπατρίδης και άλλοι όμοιοι τους θέλησαν να προηγηθούν την σημερινών κομματαρχών! Ομοιάζουν οι εποχές, με μια μικρή διαφορά: Τους τωρινούς δεν τους αντιμετωπίζει ο κόσμος όπως τότε, με καψούρα και ζάρπες. Κάποιοι – λίγοι έστω – στήνουν αυτί ν’ ακούσουν τα «καινά δαιμόνια» που φυσικά στην πολιτική αποτελούν «έπεα πτερόεντα»… Ας ξέρουν όμως αυτοί οι λίγοι, πως τα ποσοστούλια που παίρνουν τα οπερετικά αυτά σχήματα, καταλήγουν στο πανηγύρι του Κουτρούλη ή στη χοάνη των ποσοστών του επικρατήσαντος από τα καθεστωτικά σχήματα.
Τζάμπα μάγκες λοιπόν οι γοητευθέντες από τα κομματίδια αυτά!! Πρέπει να πω, ότι το Σύστημα βαράει παλαμάκια βλέποντας βλέποντας αυτό το παρδαλό πανόραμα. Γιατί από τη μία πριμοδοτούνται οι «Μεγάλοι» κι από την άλλη δεν ψηφίζεται από μία σειρά κόσμο, το κόμμα που μισεί περισσότερον παντός άλλου, αυτό το αμαρτωλό Σύστημα. Που έχει φέρει και πολλούς, από τους ακροατές ή και ψηφοφόρους των μικρών κομμάτων, στην απελπιστική θέση να μην ψηφίζουν σωστά… Και πιστεύω να γίνομαι απόλυτα κατανοητός… Αυτό είναι το πολίτικ Σύστεμ, που οδηγά τα θύματά του σε λάθος κατεύθυνση… έτσι για να καταλαβαινόμαστε…