Λίγες μόνο μέρες πριν τις επαναληπτικές εκλογές ο καθένας από εμάς το ίδιο αισθάνεται πιστεύω.
Μαζί με το συναίσθημα της ελπίδας και της προσμονής για κάτι καλλίτερο που περιμένομε να ‘ρθει έχουμε και ένα συναίσθημα θλίψης και απογοήτευσης.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι τρομαγμένοι και σε μεγάλη σύγχυση.
Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον πραγματικό κίνδυνο από την κινδυνολογία.
Την πραγματική απειλή από την πιθανότητα. Και αυτό το κατάφεραν τα κόμματα εξουσίας.
Δεν είπαν ποτέ την αλήθεια. Μιλούσαν πάντα με ξύλινη γλώσσα και αφού μας κορόιδεψαν και μας εξαθλίωσαν κάνοντας μας τους ζητιάνους της Ευρώπης, έρχονται τώρα και καλλιεργούν με κάθε τρόπο το φόβο μας για τα χειρότερα.
Βρίσκονται νομίζω σε μεγάλο πανικό.
Προσπαθούν να περισώσουν τα κουρέλια τους αφού πρώτα μας αποκάλυψαν την πραγματική τους γύμνια.
Την απίστευτα αποκρουστική. Την μικρότητά τους.
Την απίστευτα μικρή.
Ότι δεν κέρδισαν με τις πολιτικές τους τόσα χρόνια, ποιες πολιτικές δηλαδή, τις μικροπολιτικές.
Της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και ατιμωρησίας, προσπαθούν να το καταφέρουν τώρα με το φόβο.
Υποτιμούν την νοημοσύνη μας γιατί γνωρίζουν καλά ότι οι φοβισμένοι άνθρωποι είναι εύκολα θύματα.
Ποτέ δεν σκέφτηκαν μέσα στην αλαζονεία και την μικρότητά τους τον άνθρωπο σαν αξία αλλά μόνο σαν υποψήφιο θύμα για να στηρίζει τις καρέκλες τους.
Αυτό που ζούμε έχω την αίσθηση ότι μοιάζει με ένα είδος Μεσαίωνα όπου οι ισχυροί και οι άρχοντες επιβάλλοντο με τον τρόμο, την βία, και την γκιλοτίνα στους ανίσχυρους, ανυπεράσπιστους και ανυπόταχτους.
Πιστεύω ότι μπορεί να κερδίσεις με το φόβο την χειραγώγηση κάποιου ο οποίος όμως έχει χαμηλή νοημοσύνη και δεν διαθέτει κρίση και παιδεία.
Αυτοί οι πατριώτες άρχοντες προσπαθούν λοιπόν να χειραγωγήσουν με το φόβο, με ανύπαρκτα διλήμματα και απειλές ένα λαό που διαθέτει πιστεύω και ωριμότητα και κρίση και παιδεία. Που δεν φοβήθηκε ποτέ. Που έχει αποδείξει άπειρες φορές το μεγαλείο της ψυχής του.
Αυτός ο λαός έδωσε τα φώτα του Πολιτισμού σε όλο τον κόσμο.
Έδειξε απίστευτη ανδρεία και ηρωισμό στα δύσκολα. Σε εκείνους που προσπάθησαν κατά καιρούς να τον υποτάξουν.
Πολλές φορές με μηδαμινά μέσα κατάφερε το ακατόρθωτο. Παράδειγμα, ότι έγινε στην Μάχη της Κρήτης. Υπερασπίστηκε με τη ζωή του και τη δύναμη της ψυχής του τα ιδεώδη της φυλής και που δεν δείλιασε ποτέ.
Ένας περήφανος λαός που δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι στους κατακτητές.
Τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο τα έχει αναδείξει η φυλή μας. Αυτό δεν το έχει αμφισβητήσει ποτέ κανείς.
Είναι γεγονός όμως ότι τα τελευταία χρόνια αυτός ο λαός δυστυχώς είχε αδρανήσει αρκετά.
Είχε αφεθεί και παραπλανηθεί σε ψεύτικους παραδείσους, έμεινε παραπάνω από όσο έπρεπε στον καναπέ αραχτός και με τον τρόπο αυτό επέτρεψε με την ανοχή του αυτή, σε αυτούς που τον κυβερνούσαν να ασελγήσουνε επάνω του.
Να τον τσακίσουν. Κυριολεκτικά.
Έχομε σαν λαός αυτή την ευθύνη, αλλά πιστεύω ότι αυτή η κρίση μας ωρίμασε κιόλας περισσότερο.
Μας έκανε να σκεφτούμε ότι εκτός από το εγώ υπάρχει και το εμείς.
Μας ξύπνησε από το λήθαργο που μας είχαν προκαλέσει τα Lexotanil, του ωχαδερφισμού και της αδράνειας και μας ετοίμασε για τις μεγάλες αλλαγές που είναι απαραίτητο να γίνουν.
Για να πούμε έως εδώ. Φτάνει.
Να μετρήσομε τις δυνάμεις μας και να αντιπαρατεθούμε στο κακό που μας έκαναν.
Να λειτουργήσομε συλλογικά και με ευθύνη στο βαθμό που μπορεί ο καθένας μας.
Σ’ αυτή την τρομακτική καταιγίδα κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του.
Μόνο σαν γίνομε μια γροθιά έχομε ελπίδα.
Τίποτα δεν μας χωρίζει και όλα μας ενώνουν.
Η κοινή μοίρα μας αναγκάζει πέρα από τις ιδεολογικές μας διαφορές να κρατήσομε ο ένας το χέρι του άλλου. Σφιχτά.
Να θάψομε οριστικά ότι μας πλήγωσε, μας πόνεσε, μας πρόδωσε.
Ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις ούτε και από μηχανής Σωτήρες.
Δεν θα ξυπνήσομε αύριο σε μια χώρα ιδανική που θα ‘χουν λυθεί με μαγικό τρόπο τόσα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν δεκαετίες τώρα.
Μα δεν έχομε άλλη επιλογή. Ανοίξαμε στις 6 του Μάη ένα δρόμο ελπίδας και πρέπει με κάθε τρόπο να προσπαθήσομε.
Αφού σταθούμε πρώτα όρθιοι. Ύστερα να ζητήσομε πίσω και να πάρομε ότι μας ανήκει και μας το στέρησαν.
Να αρχίσουμε να ζούμε. Σαν άνθρωποι ο εφιάλτης που μας επέβαλλαν δεν παλεύεται.
Να αρχίσουμε να χτίζουμε. Δεν μπορούμε να περπατάμε άλλο στα χαλάσματα. Ματώνουμε.
Να αρχίσομε να ονειρευόμαστε και να ελπίζομε. Ένα μέλλον καλλίτερο για μας και τα παιδιά μας. Το αξίζουμε.
Στις 17 του Ιούνη να είμαστε όλοι παρόντες. Ενωμένοι και αποφασισμένοι.
Για να τους δείξουμε ότι στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία δεν έχει θέση ο φασισμός, η υποτέλεια και η Τρομοκρατία.
Ειρήνη Στυλιανουδάκη – Μαζάνη