Tου Ειρηναίου Μαράκη
Κάθε χρόνο οι μέρες του Νοέμβρη φέρνουν στη μνήμη την εξέργεση του Πολυτεχνείου το 1973. 
Τότε, που η μαζική έκρηξη της νεολαίας και των εργατών κορύφωσε την αντίσταση ενάντια στη Χούντα, άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή της δικτατορίας και έβαλε τα θεμέλια για το μεγάλο κίνημα της Μεταπολίτευσης. Κάθε χρόνο οι μεγάλες πορείες στις 17 Νοέμβρη – αυτής της μέρας σύμβολο αντίστασης και πάλης, που δικαιολογημένα έχει χαρακτηριστεί σαν η “δεύτερη Πρωτομαγιά” του κινήματος στην Ελλάδα – φέρνουν στο προσκήνιο τους αγώνες του “σήμερα” και θυμίζουν ότι ο δρόμος για να νικήσουμε είναι ο δρόμος του Πολυτεχνείου: ανατρεπτικός και επαναστατικός! Ποτέ άλλοτε αυτό το μήνυμα δεν ήταν τόσο επίκαιρο, όσο τώρα που το σύστημα βουτηγμένο στην πιο βαθιά κρίση του, τσακίζει τις ζωές των ανθρώπων και εκατομμύρια απεργοί, καταληψίες, διαδηλωτές δίνουν μάχες στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σχολεία, στις πλατείες, στις γειτονιές και στους δρόμους από τη μια άκρη της γης μέχρι την άλλη.
Φέτος τριανταεννιά χρόνια μετά, το νέο κίνημα ξαναγεννάει την ελπίδα ότι μπορούμε να νικήσουμε. Όχι μόνο να σταματήσουμε την οικονομική καταστροφή, τον πόλεμο, το ρατσισμό και το φασισμό αλλά να δημιουργήσουμε μια κοινωνία χωρίς πολέμους και εκμετάλλευση. Ένα κίνημα που δίνει μεγαλειώδεις συγκρούσεις, φανερώνει αστείρευτη αντοχή σε μαχητικότητα, προχωράει με άλματα, όχι μόνο ποσοτικά αλλά και πολιτικά, αναδεικνύοντας μιας ριζοσπαστικοποίηση που αναζητά τα δικά της Πολυτεχνεία. Ένα κίνημα που από τις πολύμηνες φοιτητικές καταλήψεις για το άρθρο 16 και την εξέργεση του Δεκέμβρη 2008 για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, από τις απεργίες που οδήγησαν στην κατάρρευση τρεις κυβερνήσεις (Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου), από τις μάχες ενάντια στο ρατσισμό και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και από τις οργισμένες συγκεντρώσεις χιλιάδων ανθρώπων στις πλατείες, στην έκρηξη των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου είναι αυτό που μπορεί να επιβάλλει το δίκιο και το συμφέρον της εργατικής τάξης απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από αυτό παρά μόνο με γενικές συνελεύσεις που ξεπερνούν τους συμβιβασμούς των συνδικαλιστικών γραφειοκρατών, αποφασίζουν στα σωματεία 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες και τις οργανώνουν, πιέζουν για ένα πρόγραμμα μαχητικών κινητοποιήσεων, εκλέγουν επιτροπές αγώνα, συντονίζονται και οργανώνουν.
Το Πολυτεχνείο και η Μεταπολίτευση
Το Πολυτεχνείο έπεσε τα ξημερώματα του Σαββάτου στις 17 Νοέμβρη όταν ένα τανκ γκρέμισε την κεντρική πύλη του ιδρύματος. Οι διαδηλώσεις όμως συνεχίστηκαν όλο το βράδυ και την επόμενη μέρα. Εκείνη τη στιγμή η Χούντα μπορεί να έβαψε την εξέργεση στο αίμα αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να κερδίσει μερικούς μήνες ζωής. Γιατί όπως γνώριζαν και οι ίδιοι οι πραξικοπηματίες, σε μια δεύτερη εξέργεση τα πράγματα θα είχαν διαφορετική κατάληξη. Ακόμα και στο εσωτερικό της Χούντας υπήρχαν προβλήματα όπου έφτασαν στο σημείο η κλίκα του Ιωαννίδη να ανατρέψει τους Παπαδόπουλο και Μαρκεζίνη. Μόνο το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού εκτιμούσαν ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια μεγάλη ήττα “που μας γύρισε”πίσω στις 21 του Απρίλη. Όμως οι εξελίξεις τους διέψευσαν. Η προσπάθεια που έκανε η Χούντα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της άρχουσας τάξης με το πραξικόπημα στην Κύπρο και ταυτόχρονα με ένα πόλεμο με την Τουρκία, που ευελπιστούσε ότι θα κέρδιζε, οδηγήθηκε σε συντριβή χάρη στην ανυπακοή που έδειξαν οι επιστρατευμένοι στο να πολεμήσουν για τα συμφέροντα ενός καθεστώτος που είχε σφάξει τους φοιτητές και τους εργάτες στο Πολυτεχνείο. Έτσι η Δικτατορία έτρεξε να παραδώσει την εξουσία στον Κ. Καραμανλή, όμως το φάντασμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου επέβαλε στις μετέπειτα κυβερνήσεις όλες τις κατακτήσεις του κινήματος από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
40 σχεδόν χρόνια μετά το Πολυτεχνείο το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα δίνει την πιο κρίσιμη μάχη μετά την Μεταπολίτευση, για να εμποδίσει το ξεθεμελίωμα κατακτήσεων του εργατικού και φοιτητικού κινήματος που επιβάλλουν οι τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού. Πατώντας πάνω στην παράδοση του Νοέμβρη χρειάζεται να κλιμακώσουμε τις μάχες ενάντια στη δικτατορία που επιβάλλουν οι διεθνείς και ντόπιοι τραπεζίτες, να προχωρήσουμε μέχρι να ξηλώσουμε τους σύγχρονους νοσταλγούς της Χούντας τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, αλλά και να δυναμώσουμε ταυτόχρονα την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά που παλεύει και σήμερα όπως και τότε για να δώσει η ίδια η εργατική τάξη την οριστική λύση απέναντι στην κρίση, για μια κοινωνία σοσιαλιστική.