Το τελικό αποτέλεσμα όμως του χαρακτηρισμού τεμπελόγατος είναι η διάλυση μιας ολόκληρης σειράς πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, στο όνομα της τιμωρίας του τεμπέλη.
Σε ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη αναφέρεται άρθρο της Γκάρντιαν. Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, το φάντασμα αυτό δεν μοιάζει με εκείνο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Μαρξ και Έγκελς. Σήμερα η Ευρώπη είναι στοιχειωμένη από το φάντασμα της τεμπελιάς. Το φάντασμα αυτό εξοργίζει, όπως γράφει, τους πλούσιους καθώς ο ράθυμος τρόπος ζωής των τεμπέληδων χρηματοδοτείται από εξοντωτικούς φόρους στους πλούσιους και έτσι οι τεμπέληδες ρουφάνε το αίμα της οικονομίας.
Το πρόβλημα με αυτή την ιστορία είναι ότι, είναι απλώς και μόνο ένας μύθος, ξεκαθαρίζει ο αρθρογράφος και αφού αναφέρει ότι η λιτότητα τροφοδοτεί την κρίση, υπερασπίζεται τους Έλληνες, στην κατηγορία ότι είναι οι τεμπέληδες του νότου. Για να αντικρούσει τις κρατούσες αντιλήψεις ο Ha Joon Chang χρειάζεται μόνο τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που λένε ότι οι Έλληνες, δουλεύουν περισσότερο από τους Γερμανούς και τους Ολλανδούς, οι οποίοι είναι και οι σκληρότεροι στην κριτική τους. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι στην Ελλάδα το 2011, όσοι είχαν εργασία, δούλεψαν κατά μέσο όρο 2.032 ώρες, λίγο λιγότερες από τους Νοτιοκορεάτες (2.090). Το ίδιο έτος, ο μέσος όρος ωρών εργασίας στη Γερμανία ήταν 1.413 ώρες ενώ στην Ολλανδία, από τις τελευταίες χώρες παγκοσμίως μόλις 1.379 ώρες. Για τον αρθρογράφο του Γκάρντιαν, οι αριθμοί αυτοί είναι η απόδειξη ότι δεν είναι η τεμπελιά το λάθος της Ελλάδας και της Ισπανίας. Σημειώνει ότι στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς η πίστη είναι στο άτομο και ο καθένας είναι υπεύθυνος για ό,τι κάνει. Και μέσα σε αυτή τη λογική είναι δύσκολο για τους φτωχούς να κερδίσουν τον αγώνα, αφού συχνά οι αγορές μεροληπτούν υπέρ των πλουσίων, όπως φάνηκε και από μια σειρά χρηματοοικονομικών σκανδάλων όπως π.χ. αυτό της στημένης πώλησης χρηματοοικονομικών προϊόντων, με τη νοθεία του επιτοκίου Libor .
Το τελικό αποτέλεσμα όμως του χαρακτηρισμού τεμπελόγατος είναι η διάλυση μιας ολόκληρης σειράς πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, στο όνομα της τιμωρίας του τεμπέλη. Και το πιο σημαντικό, τα χρήματα δίνουν στους σούπερ-πλούσιους την δύναμη να ξαναγράψουν όπως θέλουν τους κανόνες του παιχνιδιού, εξαγοράζοντας πολιτικούς. Η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και της οικονομίας, καθώς και οι φορολογικές ελαφρύνσεις τους πλούσιους, είναι ακριβώς το αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών. Με την περιστροφή της συζήτησης σε μια ηθική ιστορία περί τεμπελιάς, οι πλούσιοι και ισχυροί μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή των ανθρώπων μακριά από όλα αυτά τα διαρθρωτικά προβλήματα που δημιουργούν περισσότερη φτώχεια και ανισότητα από ό, τι είναι απαραίτητο.
lifo.gr