Του Κωνσταντίνου Ι. Αγγελόπουλου

Στο κέντρο της οδυνηρής εθνικής περιπέτειας βρίσκεται μια πολιτική τάξη που έχει προ πολλού παραδώσει τις τύχες της χώρας στη δικαιοδοσία, οικονομική και διοικητική, των ξένων δανειστών, αλλά δεν είναι έτσι κι αλλιώς ικανή να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις για την προώθηση ενός αληθινά παραγωγικού μοντέλου. Οι ορίζοντες είναι κλειστοί για την ελληνική πολιτική, που διαμορφώθηκε στη Μεταπολίτευση από δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και καταργήθηκε σε μία διετία, 2010-2012. Έτσι στο εσωτερικό μέτωπο δεν υφίσταται ζήτημα διαμόρφωσης πολιτικών σχεδίων από τους διαχειριστές της κρίσης, αλλά μόνο ζήτημα αναζήτησης τρόπων επιβίωσής τους σε συλλογικό (κομματικό) και ατομικό επίπεδο.

Η δραματική κατάσταση στην οποίαν έχουν περιέλθει ως πολιτικοί οργανισμοί τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, και ειδικότερα τα δύο «μεγάλα», τα οδηγεί σε άτακτες αναζητήσεις «λύσεων» και σε ατελείς «στρατηγικές» στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Ζήτημα εσωτερικής ανανέωσής τους υφίσταται. Αναζητούνται μόνο συμπτύξεις, συμπράξεις και συμμαχίες που θα διασφάλιζαν σε μια εκλογική προοπτική ποσοστά επαρκή για να προστατεύσουν τις ηγεσίες από σκληρές ήττες και κατά συνέπεια και από αμφισβήτηση, ίσως και από «εκπαραθύρωσή» τους στο κόμμα τους. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα περί «Κεντροδεξιάς» ομιχλώδη και πιο καθαρά από τις δηλώσεις και τα κείμενα των προβληματιζόμενων για το μέλλον τους με όχημα τη χρήση του όρου «Κεντροαριστερά»: Σε καμία περίπτωση δεν γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο του όρου.

Όμως οι αγωνιζόμενοι για την επιβίωσή τους πολιτικοί άρχοντες κάνουν και κάτι άλλο, πολύ επικίνδυνο για τη χώρα: Εκτιμώντας, προφανώς, ότι οι κοινωνικές εντάσεις, τα περιστατικά βίας και η ανασφάλεια των πολιτών και η έντονη παρουσία μεταναστών στην κοινωνία δίνουν στην κυβέρνηση δυνατότητες προσφορών «ασφάλειας» και «τάξης» στο ευρύ κοινό, βρίσκουν ευκαιρία για να καθαρίσουν παλαιούς και νεότερους «λογαριασμούς» με την Αριστερά. Φτιάχνοντας, λοιπόν, μια «λογική» κατασκευή, κατά την οποία τα «άκρα» είναι γενικώς φορείς βίας και ανομίας, εξισώσουν με δολιότητα τον πιο επικίνδυνο πολιτικό τους αντίπαλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Έτσι συγκεντρώνουν τα πυρά της πολιτικής προπαγάνδας τους όχι στους αρνητές της Δημοκρατίας, που σκορπούν απροκάλυπτα βία στους δρόμους των πόλεων με τα δικά τους «τάγματα εφόδου», αλλά στην Αριστερά! Και επιπλέον είναι γνωστά τα κατά τόπους περιστατικά παροχής προστασίας και «τρυφερότητας» σε Χρυσαυγίτες από αστυνομικά όργανα, που προφανώς αισθάνονται κάποια βαθύτερη «συγγένεια» με τα μαυροντυμένα παιδιά των ξυρισμένων κεφαλών. Και δεν είναι χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περίπτωση ενός πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ (επί έτη συστηματικά προβαλλόμενος από διάφορα ΜΜΕ), που αυτοπροσδιορίζεται ως «ανεξάρτητος, αδάμαστος σοσιαλδημοκράτης» και ταυτόχρονα χαρακτηρίζει, ο ανεκδιήγητος, τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή ως «το πρώτο κίνημα μετά τη Μεταπολίτευσης που γεννιέται αυθεντικά» και θεωρεί τους μαυροντυμένους των ταγμάτων της απλώς «ακτιβιστές»!

Ας μην υποτιμήσουμε αυτό τον τύπο πολιτικού. Το κακό έρχεται ολοένα και πιο κοντά μας…

Η «στρατηγική» αυτή από αδύναμες πολιτικές δυνάμεις, που φανερά ή σιωπηρά αποδέχονται το «δυναμισμό» νεοναζιστών και φασιστών, πιστεύοντας ότι έτσι θα «λύσουν» δικά τους προβλήματα με την Αριστερά, δοκιμάστηκε στην Ευρώπη στις δεκαετίες του ’30 και του ’40. Και κατέληξε σε φρικαλεότητες, σε φοβερές καταστροφές και σε μεγάλα εθνικά δράματα. Τα δύο μεγάλα παραδείγματα: Στη Γερμανία η «ευκαιρία» για ξεκαθάρισμα «λογαριασμών» με μια μαχητική Αριστερά, με τους «μπολσεβίκους» και με τον «Εβραίο» έφερε με την υπολογισμένη ανοχή των πιο συντηρητικών πολιτικών, στρατιωτικών και επιχειρηματικών κύκλων στην εξουσία το χιτλερικό καθεστώς των ναζί, που τελικώς μετέτρεψε σε σωρούς ερειπίων τη χώρα και την παρέδωσε ατιμασμένη στην Ιστορία. Στη στρατιωτικά ηττημένη και πολιτικά διχασμένη Γαλλία, μια άκρως συντηρητική Δεξιά και μια δραστήρια φασιστική Ακροδεξιά με ισχυρό αντισημιτισμό, μαζί τους και ανασφαλή μικρομεσαία στρώματα, εκτίμησαν το 1940 ότι, μέσω μιας συνεργασίας με το κατοχικό καθεστώς των ναζί, θα «ξεμπέρδευαν» με τις κοινωνικές «ταραχές», με την Αριστερά και τους εβραϊκού θρησκεύματος Γάλλους. Έτσι παρέδωσαν τα εδάφη της μισής Γαλλίας στην υποταγμένη στο Χίτλερ κυβέρνηση του Βισύ του στρατάρχη Πεταίν, έστειλαν χιλιάδες πολίτες στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης, εξευτελίζοντας τη χώρα τους στα μάτια των δημοκρατικών πολιτών όλου του κόσμου.

Και στα δικά μας, λοιπόν;…