Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη
Κατά τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός βιώνει ένα ακόμη συνταρακτικό δράμα της ιστορίας του. Η Μεταπολίτευση του ’74 τερμάτισε το αυταρχικό καθεστώς, θεμελίωσε τη Β΄ Δημοκρατία και πραγματοποίησε σειρά κοινωνικοοικονομικών αλλαγών. Αλλά ταυτόχρονα εξέθρεψε τον λαϊκισμό, επέβαλε την κομματοκρατία και διόγκωσε τη διαφθορά. Οι τελευταίες προμνημονιακές κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου οδήγησαν στο σημείο μηδέν τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας. Έκτοτε η εποχή των Μνημονίων επανέφερε τη χώρα στην κατάσταση της ξένης εξάρτησης, σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης και ηθικής χρεωκοπίας. Το πρώτο Μνημόνιο απέδειξε την ανεπάρκεια, την κατάπτωση και το αδιέξοδο του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου διακυβέρνησης και του κοινωνικού υποβάθρου της. Το δεύτερο Μνημόνιο επέφερε την πλήρη χρεωκοπία ολόκληρου του παλιοκομματικού συστήματος, των αρχών της δυτικόστροφης κοινωνίας και των αξιών της νεοτερικής διανόησης. Το τρίτο Μνημόνιο συνυφάνθηκε με την προδοσία της Αριστεράς, έφερε τον τόπο στο χείλος της καταστροφής του κοινωνικού ιστού και δημιούργησε φόβους για το εθνικό μέλλον της χώρας.
Υπήρξαν συγκεκριμένα αίτια αυτής της κατάρρευσης. Η μνημονιακή περίοδος βασίστηκε δογματικά σε τρία μεγάλα ψεύδη, που καλλιεργήθηκαν συστηματικά σε ολόκληρη την Μεταπολίτευση. Πρώτον ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, ενώ μάλλον η Δύση ανήκει ιστορικά, πολιστικά και ηθικά στην Ελλάδα, η οποία εξάλλου βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο Ανατολής κι Δύσης. Περιλαμβάνει έτσι στοιχεία και από τις δυο περιοχές, από την αλεξανδρινή παράδοση μέχρι την Ορθοδοξία και την Εθνική Αντίσταση. Και η ίδια η έννοια της Ευρώπης δεν είναι παρά το τρίπτυχο της ελληνικής φιλοσοφίας, του ελληνοχριστιανισμού και του ελληνορωμαϊκού δικαίου. Δεύτερον ότι το Μνημόνιο αποτελεί το πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η επανάληψη των παλαιών προσπαθειών κακέκτυπου εξευρωπαϊσμού, εκσυγχρονισμού και καπιταλιστικοποίησης της Ελλάδας, με θυσία όλων των ιδαίτερων χαρακτηριστικών της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Από τη Σύνοδο Φερράρας–Φλωρεντίας, μέχρι τη Βαυαροκρατία και μέχρι τον Εμφύλιο. Τρίτον ότι η δραχμή αποτελεί καταστροφή, ενώ το νόμισμα αποτελεί πάντα μέσον και όχι σκοπό, καθώς το εθνικό νόμισμα κάθε χώρας συντελεί στην ανάπτυξη της οικονομίας της και στις σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα θα ανακόψει την καταστροφική οικονομική της πορεία. Μια χώρα στερούμενη νομισματικής πολιτικής αδυνατεί να χειρισθεί καν την οικονομική της πολιτική και παραμένει υποχείρια των επικυριάρχων της.
Αυτά τα κυρίαρχα, αδιαμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα ψεύδη, που διαμόρφωσε η διαπλοκή πολιτικών, οικονομικών και επικοινωνιακών δυνάμεων, κατευθύνουν την πλειονότητα της κοινωνικής βάσης της χώρας και των πολιτικών κομμάτων του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο ελληνοκεντρισμός, πέρα από κάθε εθνικισμό, με την ιστορική του βάση, ανανεωμένος με τη νεοελληνική δύναμη εθνικού κέντρου και παγκόσμιας ομογένειας, με τη γεωπολιτική αξία της χώρας και την ελληνική δημιουργικότητα, που στραγγαλίζεται στις ευρωπαϊκές συνθήκες, μπορεί να οδηγήσει σε νέες αναπτυξιακές κατευθύνσεις τον τόπο. Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, με την εφαρμογή πολιτικής μεταρρύθμισης, στο Σύνταγμα, στα κόμματα και στη Δικαιοσύνη, με την οικονομική και φορολογική αλλαγή, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τη ναυτιλία και τον τουρισμό και με την εδραίωση της κοινωνικής πολιτικής, στο ασφαλιστικό, το αγροτικό και το εργατικό ζήτημα, αποτελεί μοναδική διέξοδο. Το εθνικό νόμισμα, από την καθιέρωση του οποίου θα προέλθει αύξηση των εξαγωγών και του τουριστικού συναλλάγματος, θα υποστηριχθεί η αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου και θα εξασφαλισθεί η κοινωνική πολιτική της χώρας, οδηγεί σε νέες διεργασίες ολόκληρη την εθνική προσπάθεια.
Η πορεία της χώρας στις συνθήκες της ευρωπαϊκής υποτέλειας, της μνημονιακής πολιτικής, και του σκληρού ευρώ είναι αδιέξοδη. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται, η ανεργία γιγαντώνεται, η ύφεση συνεχίζεται. Η ανάπτυξη απομακρύνεται, η νεολαία ξενιτεύεται, ο λαός εξαθλιώνεται. Μόνον ο ελληνικός κοινωνικός δρόμος, με προσήλωση στις αρχές του ανθρωπισμού, της ιστορίας και του πολιτισμού μας, μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από τη σημερινή κρίση. Μόνον ένας νέος φορέας αλλαγής, πέρα από τα χρεωκοπημένα πολιτικά σχήματα, στηριγμένος στη λαϊκή βάση, στις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της διανόησης και στις αρχές του δικαίου, μπορεί να αναστρέψει την καθοδική πορεία της χώρας. Και μόνον ένα γενναίο μεταρρυθμιστικό-επαναστατικό πρόγραμμα σε όλους τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας μπορεί να επιφέρει τη λύτρωση από τη σημερινή κακοδαιμονία.
Ο στόχος, το μέσον και ο τρόπος της αλλαγής αυτής της πορείας διεξόδου, της ελληνικής κοινωνικής κίνησης, της αντίστροφης πορείας της χώρας, προσφέρεται ως μοναδική λύση του σημερινού ελληνικού προβλήματος. Όσο γρηγορότερα κατανοηθούν τα ψεύδη που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία, και όσο ταχύτερα διαδοθούν οι αλήθειες που αποκρύπτονται από τον ελληνικό λαό, τόσο πιο σύντομη θα είναι η δύσκολη μεταβατική, αντίστροφη πορεία της χώρας προς τη σωτηρία της.