Το πρόβλημα με την έλλειψη σπιτιών στα Χανιά και ειδικά στην παλιά πόλη λόγω της μετατροπής τους σε airbnb αποτυπώνεται στην επιστολή φίλης αναγνώστριας της εφημερίδας. Όπως πολλοί άλλοι έλαβε ειδοποίηση ότι “το συμβόλαιό δεν θα ανανεωθεί, το σπίτι θα ανακαινιστεί και θα νοικιαστεί στους τουρίστες”
Διαβάστε την επιστολή:
Νοέμβρης 2018
Μετακομίζω σε μια πανέμορφη γραφική γωνία της παλιάς πόλης. Ούτε στα όνειρα μου δεν είχα φανταστεί αυτή τη γωνιά. Μια αυλή με λεμονιές και πολλές γάτες μπροστά στο σπίτι μου και παλιά κτίσματα με μεγάλη ιστορία , στο αρχαιότερο σημείο της πόλης, πάνω από το ενετικό λιμάνι.
Γρήγορα προσαρμόζομαι και γνωρίζω την γειτόνισσά μου , μια γυναίκα 100 χρονών. Περνώ αρκετό χρόνο μαζί της , πίνοντας τον καφέ μου και ακούγοντας ιστορίες από τη ζωή της . Η παρέα της ήταν τόσο ευχάριστη , γελούσαμε πολύ και κάποιες φορές ξεχνούσα τα χρόνια που είχαμε διαφορά. Δεν με καταλάβαινε βέβαια σε όλα , όπως π.χ, ότι το αγόρι μου ήταν “αγόρι” μου και όχι αρραβωνιαστικός μου ή ότι εγώ πήγαινα μόνη βόλτα, ενώ εκείνη ως νέα, έπρεπε να χει παρέα τον άνδρα της. Άλλα χρόνια τότε. Η γυναίκα είχε άλλη θέση … Αυτά όμως είναι μέρος μια άλλης αφήγησης.
Η κυρία Μαρία λοιπόν ζει σε ένα τριώροφο σπίτι μόνη της, με θέα το φάρο , τη θάλασσα και τα λευκά όρη ,απέναντι ακριβώς από το δικό μου σπίτι. Και τα δύο σπίτια βλέπουν στην αυλή. Είναι ανήμπορη να περπατήσει, αλλά στο μυαλό αδιανόητα εύστροφη, σαν να μην πέρασε ούτε χρόνος από τη νεότητα της. Η μοναδική της συντροφιά, εκτός από το γιος της που την επισκέπτεται λίγες φορές το χρόνο, είναι οι τουρίστες που πηγαινοέρχονται στην αυλή σαν τα μυρμήγκια. Από το κρεβάτι που ‘ναι ξαπλωμένη, μόνο την αυλή μπορεί να βλέπει και να ξεχνιεται.
Όλη μέρα κοιτούσε σ’αυτη την αυλή. Της κυρίας Μαρίας της άρεσε αυτό. Οι τουρίστες μου έλεγε, είναι η ζωντάνια πλέον σ’αυτήν την ξεχασμένη αυλή. Κάποτε ήταν τα παιδιά που παίζανε, από τις οικογένειες που μέναν στα γύρω σπίτια , τώρα πια μένουν οι τουρίστες, αφού όλα τα σπίτια γίναν airbnb. Τους έβλεπε και χαμογελούσε πάντα και τους σχολίαζε με έναν τόσο χαριτωμένο τρόπο. Όταν ερχόταν ο χειμώνας και ακόμα χειρότερα όταν ήρθε η πανδημία , η κυρία Μαρία σκυθρώπιαζε. Τώρα, μόνο γάτες πηγαινοέρχονταν και παίζανε στην αυλή και εκείνη δεν είχε τίποτα άλλο να χαζεύει και να ξεχνά τον πόνο της. Είχε χάσει την κόρη της και τον άνδρα της , είχε δει πολέμους πολλούς , είχε περάσει κακουχίες και τώρα μόνη, το μόνο που της είχε μείνει ήταν οι αμέτρητες αναμνήσεις της, σαν από ταινία. Είχε χιούμορ πολύ και οι αφηγήσεις της είχαν πλούτο και χρώματα.
”Όλοι φοράτε αυτά τα μούριστρα και δεν καταλαβαίνω τι λέτε, και δεν έρχεστε πια να με δείτε”, μου έλεγε … Με τα “μούριστρα” εννοούσε τις μάσκες για την προστασία από τον κορονοιό.
Νοέμβρης 2022
Η κυρία Μαρία από ότι καταλάβατε από τον αόριστο που χρησιμοποίησα παραπάνω, έφυγε από τη ζωή, το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε ηλικία 104 χρονών. Πριν φύγω για ένα ταξίδι , μου είχε πει: “όταν θα γυρίσεις εσύ , εγώ δεν θα μαι εδώ”. Και έτσι και έγινε.
Γύρισα και εκείνη έλειπε. Ήταν στο νοσοκομείο και λίγες μέρες μετά έφυγε από τη ζωή.
Ένα πρωινό, λίγο μετά, ξύπνησα από ήχους τρυπανιών. Σηκώθηκα αναστατωμένη και είδα εργάτες να γκρεμίζουν τείχους και να κουβαλούν εργαλεία και υλικά για επισκευές στο σπίτι της κυρίας Μαρίας. Αργότερα, υποψιάστηκα ότι το σπίτι αυτό πιθανότατα θα νοικιαζόταν στους τουρίστες, όπως όλα τα γύρω σπίτια. Άλλωστε, αυτό φέρνει έσοδα…
Τις ίδιες μέρες , χτυπά το τηλέφωνό μου και η σπιτονοικοκυρά μου με πληροφορεί ότι το συμβόλαιό μου δεν θα ανανεωθεί, αφού και το δικό μου σπίτι θα ανακαινιστεί και θα νοικιαστεί στους τουρίστες. Θα νοικιαστεί στους τουρίστες…. Ακόμα η φράση αυτή περιτριγυρίζει το μυαλό μου.
Ένιωσα προδομένη. Το όνειρο σε αυτή την αυλή τελειώνει σε λίγους μήνες.
Το σπίτι μου και το σπίτι της κυρίας Μαρίας, ήταν τα μοναδικά στα οποία ζούσανε κάτοικοι της πόλης και όχι τουρίστες. Τα μοναδικά που δεν είχαν θυσιαστεί στο βωμό της τουριστικοποίησης.
Είχα πει άλλωστε ότι όταν φύγει εκείνη, θα φύγω και εγώ από αυτή την αυλή. Είχα συνδέσει αυτό το μέρος με εκείνη. 80 ολόκληρα χρόνια εμενε σε αυτή την αυλή, η γηραιότερη κάτοικος της γειτονιάς… Οι τουρίστες λοιπόν που κάποτε την έκαναν να χαμογελά, τώρα θα μένουν και στο σπίτι της.
Όχι βέβαια ότι το σπίτι αυτό θα θυμίζει το δικό της. Εκείνο το ζεστό και όμορφο σπιτάκι, το οποίο μου θύμιζε το σπίτι της δικής μου γιαγιάς στο χωριό, αντικαταστάθηκε με ένα πιο λαμπερό και ολοκαίνουριο σπίτι με έπιπλα από το ΙΚΕΑ και διακόσμηση που δεν το κάνει να ξεχωρίζει καθόλου από όλα τα ενοικιαστικά σπίτια που υπάρχουν στην γειτονιά και στην ευρύτερη περιοχή της παλιάς πόλης. Όλα είναι το ίδιο ψυχρά και απρόσωπα.
Κάποτε θα ξανάρθω σε αυτή την αυλή. Τίποτα όμως δε θα ναι το ίδιο. Ίσως είναι εκεί ακόμα οι αγαπημένες μου γατούλες . Αυτές άλλωστε πάντα μένουν…
Συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι όλα αλλάζουν. Έτσι είναι η ζωή άλλωστε.
Αντίο κυρία Μαρία, αντίο σπίτι μου, αντίο Χανιά.
Μπορεί να με διώχνετε, αλλά θα ξανάρθω. Ως τουρίστας και εγώ. Μόνο τουρίστες θα μείνουν σε αυτή την πόλη , μια άλλη πόλη σίγουρα…
Ήταν απλά μια προσωπική αφήγηση.
Κάτοικος παλιάς πόλης
