Του Μανώλη Ντουντουνάκη

Μετά  την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία  κα την προσχώρηση του στις μνημονιακές δυνάμεις, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  ασκώντας ουσιαστικά νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως επιτάσσουν τα μνημόνια κα οι δανειστές έχει αλλοτριωθεί εντελώς κα μόνο ως «φύλλο συκής» χρησιμοποιεί πια το αριστερό παρελθόν του. Έχει, βιωματικά, δικαιώσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ κα τον Γιώργο Παπανδρέου προσωπικά, για την  υπογραφή  του 1^ου μνημονίου και γενικότερα για την πολιτική του στα χρόνια των μνημονίων, αλλά επίσης έχει δικαιώσει τον κ. Σαμαρά και τη Ν.Δ για τις πολιτικές της, πράγματα που επιβεβαιώνονται και δημοσκοπικά. Ο κ. Μητσοτάκης λειτουργεί πια ως «φόβητρο» για την νεοφιλελεύθερη πολιτική του που το κουνά επιδεικτικά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α . Αλλά κα η αποτυχία στη διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη είναι χαρακτηριστική. Σχεδόν όλοι οι πανεπιστημιακοί της κυβέρνησης θεωρούνται οι λιγότερο επιτυχημένοι υπουργοί στο γνωστικό τους αντικείμενο τους με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον ασφαλιστικό νόμο «Κατρουγκαλου», ενώ παταγώδης είναι και η αποτυχία όλων των νεώτερων στελεχών της κυβέρνησης που απέτυχαν οικτρά στη «προκρουστεια κλίνη» της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας. Η χαρακτηριστική διγλωσσία ορισμένων υπουργών με αριστερή ρητορική κα νεοφιλελεύθερες πρακτικές, μόνο τα γέλια και την ειρωνεία προκαλούν, πια. Η Χρυσή Αυγή ως το πραγματικό λυκόσκυλο του συστήματος, μαζεύει ψήφους κα υψηλά ποσοστά, όπως συμβαίνει άλλωστε με την ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη.

Σε αυτό το περιβάλλον η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, αδυνατεί να αρθρώσει ουσιαστικό πολιτικό λόγο, πέρα από την πλήρη υποστήριξη – ταύτιση με τις άκρατα νεοφιλελεύθερες θέσεις των δανειστών μας, που δεν αρμόζουν ουσιαστικά σε δυτική δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας αλλά εντοπίζονται σε κάποιες αναπτυσσόμενες οικονομίες της Αφρικής της Ασίας κα της Νότιας Αμερικής.  Έτσι δεν προσεγγίζει το λαό κα τα προβλήματα του και απλά κερδίζει δημοσκοπικά από την απογοήτευση του κόσμου για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α .  Το ΠΑ.ΣΟ.Κ  με νέο περιτύλιγμα έχοντας βγει, με ευθύνη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τη «καθαρτήρια» κολυμπήθρα, ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον και προσδοκά να ξαναγίνει ο ένας από τους δυο πόλους του δικομματισμού στην Ελλάδα.

Σε αυτό  το περιβάλλον κρίσιμη είναι η θέση της ελληνικής αριστεράς. Λέγοντας αριστερά, σήμερα, στην Ελλάδα εννοούμε, ουσιαστικά, τις δυνάμεις που περιστοιχίζονται γύρω από το Κ.Κ.Ε. την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κα τις δυνάμεις που αποχώρησαν από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αυτοί ουσιαστικά αποτελούν τον αντιμνημονιακό άξονα – μπλοκ στην Ελλάδα. Θα ήταν ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι είναι εφικτή η συνένωση των παραπάνω δυνάμεων σε ένα κόμμα ή έστω σε ένα συνασπισμό. Όμως εξίσου, φαντάζει σε μένα, παράλογο ότι οι άνθρωποι που συνυπήρχαν στο τότε ενιαίο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τόσα άλλα μέλη που παρέμειναν στο σημερινό ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν μπορούν να συνυπάρξουν ως ένας «αριστερόστροφος» ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε ένα ενιαίο κομματικό μηχανισμό. Θεωρώ κα πιστεύω ότι είναι εφικτό στις επόμενες εκλογές το αντιμνημονιακο μπλοκ να δει τις δυνάμεις του να εκτοξεύονται σε ποσοστά που θα ξεπερνούν το 15% κα θα προσεγγίζουν το 20%, δηλαδή είναι εφικτό να διπλασιάσουν περίπου τις δυνάμεις τους.

Το ζητούμενο από αυτή την αριστερά δεν είναι τόσο η διατύπωση θέσεων για το πώς θα κυβερνήσει, αλλά ουσιαστικά η διατύπωση θέσεων για να αντιπολιτευτεί σθεναρά τις μνημονιακες πολιτικές και τους ντόπιους υπηρέτες τους. Χρειαζόμαστε μια αριστερά με σύγχρονο λόγο και σκέψη, με άποψη και θέσεις, δυναμική, παρούσα στα προβλήματα του λαού μας, ικανή να κινητοποιήσει το λαό, να τον βγάλει στους δρόμους, να θυμηθεί την ανάγκη «διεκδίκησης» των δικαιωμάτων του. Ενδιαφέρον προκαλεί η προσπάθεια συγκλίσεων, όπως στη περίπτωση των πλειστηριασμών. Ανάλογες συγκλίσεις πρέπει να επιδιωχτούν στη διεκδίκηση δημόσιων χωρών, στην αντίσταση στην εκποίηση δημόσιας περιουσίας, αλλά και στο περιορισμό εργασιακών και λοιπών δικαιωμάτων. Η υπεράσπιση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως για οκτάωρη μόνιμη σταθερή εργασία επαρκώς αμειβομένη, πρέπει να είναι η απάντηση στις λογικές της επερχομένης «ανάπτυξης» των αριθμών και των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου. Οι ανθρώπινες άξιες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρεπείας πρέπει να είναι η απάντηση μας στην εξαθλίωση του λαού μας και στη διεκδίκηση ατομικών λύσεων.

Η αριστερά πρέπει να ξαναβρεί το παλμό της, ως αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, και να ξαναπάρει μια θέση στη καρδιά μας, μετά τη τραγική αποτυχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α του κ. Τσιπρα και της παρέας του. Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ η χώρα μας, ο λαός μας, την έχει ανάγκη.

Απόσπασμα (σελ.51) από το βιβλίο
του Μανώλη Ι. Πιτυκάκη «Κρητική γενιά του ‘41»

Διαβάζοντας κανένας, πριν από το 1941, την ιστορία της Κρήτης με τις ασύγκριτες σε δραματικότητα και επικό μεγαλείο σελίδες της, εύλογα θα νοιωσε, πολλές φορές, να σκανδαλίζουν τη σκέψη του ωρισμένες αμφιβολίες κι ερωτηματικά:

Τι θα έκαναν άραγες οι απόγονοι των Ψαροίλιγκων, των Δασκαλογιάννηδων, των Μαλικούτηδων και των Γιαννάρηδων, των Μανουσογιάννηδων και των Κελαϊδήδων, των Βουρδουμάδων και των Βασιλογιώργηδων, των Μαστραχάδων, των Δασκαλάκηδων και των Γιαμπούδηδων και τόσων άλλων χιλιοτραγουδισμένων από τη λαϊκή μούσα, άσσων της Κρητικής κλεφτουριάς, αν τύχαινε κάποτες να βρεθεί ο τόπος κάτω από έναν τέτοιο κατατρεγμό;

Πώς θα αντιδρούσεν η καινούγια γενιά σε μιάν ανάλογη δοκιμασία, αδοκίμαστη, όπως ήταν, επί σαράντα χρόνια; Θα συνέχιζεν επάξια μια προγονική παράδοση, που ξεκινά από τα βάθη των αιώνων, ή μήπως με την απόσταση που τη χωρίζει από τα χρόνια της σκλαβιάς, έχασε την πίστη της προς τα ιδανικά και τα σύμβολα, που αποτελούσαν τα ιερά και τα όσια του μικρού ηρωικού λαού;

Μήπως το ατσάλι της κρητικής ψυχής, που σφυρηλατήθηκεν έτσι σκληρό και αλύγιστο μέσα στις συμφορές και τα δεινά μιας ανειρήνευτης πάλης προς λογής – λογής επιδρομείς, έχασε και τούτο την ξακουσμένη ακαμψία, όταν έλλειψε το άσβυστο καμίνι που το φλόγιζε και το δυνάμωνε;

Κάτι τέτοιες ανησυχίες ομολογώ πως πολλές φορές πέρασαν, σαν εφιάλτες της στιγμής, κι από τη δικηά μου σκέψη, όσον ερευνούσα τις σελίδες της Ιστορίας.

Και όταν στο Νησί άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα μηνύματα της επικείμενης απειλής από έναν καινούργιο κοσμοκατακτητή, πανίσχυρο, σκληρό και αδίσταχτο, που στο πέρασμά του αφανίζονταν χώρες μεγάλες και εγονάτιζαν αυτοκρατορίες, και πολλοί άλλοι, δίχως άλλο, θα ήσαν εκείνοι που θα δοκίμασαν τις ίδιες απορίες και τους ίδιους φόβους. Προγνωστικά και εικασίες, ελπίδες και χτυποκάρδια, ήσαν τα στοιχεία ου συνέθεταν, στο σημείο τούτο, την αγωνιώδη ατμόσφαιρα της προσμονής.

Γιατί στο καινούργιο τούτο «ανταρτοάλαιμα» δεν θα κρινόταν μονάχα η τύχη ενός περήφανου λαού. Θα κρινόταν ακόμη και η επιβίωση ή η παρακμή κάποιου θρύλου. Του θρύλου της κρητικής λεβεντιάς κι αντρειοσύνης.

Και ήταν τούτος ένας θρύλος παληός, ένα θρύλος που ξεπερνούσε τα όρια του Νησιού και που – ας μην το αρνηούμε – έδιδε φτερά και τους επιγόνους και το δικαίωμα να καμαρώνουν για τη ράτσα τους και να νοιώθουν περήφανοι για το σπόρο από τον οποίο προέρχονται.

Είχαν τούτοι μια μακρά Ιστορία και ένα πολιτισμό με ακτινοβολία παγκόσμια. Είχαν προγονικές παραδόσεις που δεν τις είχαν πολλοί λαοί. Ήσαν κληρονόμοι ενός ονόματος ταυτόσημου με τη σεμνή παληκαριά, την αντρικια αξιοπρέπεια, την περιφρόνηση προς το θάνατο και τον μέχρι πάθους έρωτα προς την λευτεριά.
Τι θα γινόταν αύριο;

Η καινούργια γενιά θα συνέχιζε την ιστορία του τόπου της; Θα έδειχνε τον ίδιο σεβασμό προς τις παραδόσεις της, που τη γαλούχησαν από το λίκνο της; Θα κρατούσεν αψεγάδιαστο το τιμημένο όνομα που κληρονόμησεν από τους προγόνους;

Ή…………;

Ποιος ν’ αποτολμήσει μία σίγουρη απόκριση σ’ αυτά τα εφιαλτικά ερωτηματικά, όταν τα ευγενέστερα ανθρώπινα ιδανικά έχουν σημειώσει στην εποχή μας, μιάν αποκαρδιωτική κάμψη, στο χρηματιστήριο των ηθικών αξιών;

……………………………….