Του Θεόδωρου Κατσανέβα

«Μπορείτε να λέτε ότι ο Άσαντ είναι δικτάτορας αλλά ξέρουμε από δικές μας δημοσκοπήσεις ότι έχει τεράστια δημοφιλία στο λαό της Συρίας που μακάρι να τις είχαμε και εμείς εδώ στις ΗΠΑ….Ο Άσαντ βομβαρδίζει το Ισλαμικό Κράτος και αυτό είναι καλό….Θα τα βρούμε με τη Ρωσία στο θέμα της Συρίας». Πρόκειται για μικρό μόνο μέρος απαντήσεων του Ντόναλντ Τράμο σε επιθετικές ερωτήσεις δημοσιογράφων για το θέμα της Συρίας από τις οποίες και όχι μόνο απ’ αυτές, διαφαίνεται ξεκάθαρα η κατά 180 μοίρες στροφή της μέχρι τώρα ακολουθούμενης πολιτικής της δύσης απέναντι στη Συρία. Μια εγκληματική πολιτική που στα πλαίσια της «Κλιντονικής» Αραβικής Άνοιξης τίναξε στον αέρα τη Μέση Ανατολή, γέννησε το Ισλαμικό Κράτος και έσπειρε τον τρόμο στη δύση.

Ως υποπόδιο της δύσης, η Ελλάδα ακολούθησε τυφλά αυτή την καταστροφική για τον κόσμο και ειδικότερα για τη χώρα μας πολιτική που οργάνωσαν τα γεράκια της Ουάσιγκτον, με την αγαστή συνεργασία κυρίως της Γαλλίας, της Τουρκίας,της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέιτ.

Ύστερα από πέντε χρόνια αιματηρών συγκρούσεων με πάνω από 350.000 νεκρούς, με περισσότερους από 1,5 εκ,. πρόσφυγες και τεράστιες υλικοτεχνικές καταστροφές, το Ισλαμικό Κράτος πνέει τα λοίσθια. Τα όνειρα του νεο-Σουλτάνου Ερντογκάν να μετατρέψει τη Συρία σε προτεκτοράτο του έχουν πάει περίπατο. Από τις στάχτες του ξενοκίνητου πολέμου βγαίνουν νικητές οι υγιείς δυνάμεις της πολυθρησκευτικής Συρίας που αποτελούσε και αποτελεί τη μοναδική ίσως διαχρονική ισχυρή σύμμαχο της χώρας μας απέναντι στις επιθετικές ορέξεις των νεο-Οθωμανών γειτόνων μας.

Η Ελλάδα είναι μια από τις τέσσερις μόνο Ευρωπαϊκές χώρες που έχουν αποπέμψει την εδώ πρεσβεία της Συρίας. Οι μόνες τρεις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που απέπεμψαν την πρεσβεία της Συρίας είναι, η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Μεγάλη Βρετανία. Η Δαμασκός διατηρεί Πρεσβείες ή Προξενεία σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως, η Γερμανία, Αυστρία,Ισπανία, Πολωνία,Κύπρος,Τσεχία,Ρουμανία,Βουλγαρία, Ολλανδία, Σουηδία. Το ίδιο ισχύει και για άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελβετία, η Ρωσία, η Λευκορωσία, όπως και μεταξύ άλλων η Κίνα, η Αρμενία αλλά και η… Τουρκία ( ! ).

Στη Δαμασκό λειτουργούν Πρεσβείες ή Προξενεία Ευρωπαϊκών χωρών όπως, της Ιρλανδίας, της Αυστρίας, της Ρουμανίας και της Τσεχίας που εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Η Δανία, η Σερβία και η Σουηδία, έχουν μεταφέρει για λόγους ασφαλείας τις πρεσβείες τους για τη Συρία στην κοντινή Βηρυτό του Λιβάνου. Πρεσβείες πολλών άλλων χωρών συνεχίζουν να λειτουργούν στη Δαμασκό ή στη Βηρυτό.

Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες διεθνώς που έχει αποκοπεί από την παραδοσιακά φίλη και σύμμαχο αυτή χώρα όπου ζουν πολλές χιλιάδες Έλληνες πολίτες και 2 εκ. Ελληνορθόδοξοι οι οποίοι στρατεύονται στο πλευρό της νόμιμης κυβέρνησης Άσαντ. Από το 2012, η ελληνική κυβέρνηση αφού έκλεισε την Πρεσβεία μας στη Δαμασκό, ζήτησε από την εδώ πρέσβη της Συρίας να φύγει. Από τότε και μέχρι σήμερα, στο πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο της Συριακής πρεσβείας στην Αθήνα στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, ακριβώς δίπλα από το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, παραμένει ένας φύλακας και μια σημαία στην οροφή για να μας θυμίζει τη χώρα με τους παραδοσιακά ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς με την Ελλάδα. Τα συμφέροντα της χώρας μας εξυπηρετεί ανεπαρκέστατα φυσικά, η πρεσβεία της Βουλγαρίας. Και η εδώ ανυπαρξίας Συριακού Προξενείου, επιτρέπει σε πολλούς εισερχόμενους οικονομικούς μετανάστες από Αραβικές κυρίως χώρες να δηλώνουν Σύριοι στοχεύοντας σε προσφυγική κάλυψη.

Από τη Γαλλία επισκέφτηκαν τη Συρία τέσσερις βουλευτές το Φεβρουάριο 2015, τρεις τον Οκτώβριο του ίδιου έτους και πέντε τον Μάρτιο του 2016. Τον Μάρτιο του 2015 την επισκέφτηκε αντιπροσωπεία βουλευτών από το Βέλγιο. Κατά τη διάρκεια των μηνών Μαρτίου, Απριλίου και Μαΐου 2016 την επισκέφτηκαν αντιπροσωπείες βουλευτών και γερουσιαστών από τις ΗΠΑ, την Αυστρία, την Αυστραλία, τη Σουηδία,την Ιταλία, την Ισπανία τη Δανία αλλά και την Τουρκία ! Επίσης, τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, την επισκέφτηκαν εκπρόσωποι του Λευκού Οίκου των ΗΠΑ και τον Απρίλιο Αντιπροσωπεία του ΟΗΕ. Και το εντυπωσιακότερα όλων. Τον Φεβρουάριο τρέχοντος, επισκέφτηκαν τη Δαμασκό Τούρκοι βουλευτές.!
Η Ελλάδα που θα έπρεπε να είναι πρώτη σε παρόμοιες κινήσεις για ιστορικούς, εθνικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, αμυντικούς λόγους, είναι απούσα.

Για να καλυφθεί έστω και μερικώς το κενό αυτό, μαζί με τον Νίκο Νικολόπουλο και με μικρή ομάδα Ελλήνων, τον Ιούλιο του 2016, πήγα τη Δαμασκό όπου συναντηθήκαμε με τον Άσαντ, καθώς και με πολλούς άλλους πολιτικούς και θρησκευτικούς παράγοντες της χώρας.

Επισημαίνεται εδώ ότι, ο ισχυρότερος σύμμαχος της κυβέρνησης Άσαντ είναι η Σιιτική Χεζμπολάx, η οποία προστατεύει τους Αλεβήτες, τους Χριστιανούς και τις άλλες θρησκευτικές μειονότητες που έχουν γίνει στόχος των εξτρεμιστών του ISIS. Τον Άσαντ υποστηρίζουν και οι φιλειρηνικοί Σουνίτες με επικεφαλής τον Μεγάλο Μουφτή της Δαμασκού, του οποίου έχουν σκοτώσει το γιο οι φανατικοί του Ισλαμικού Κράτους, ενώ έχουν απαγάγει τον αδελφό του Πατριάχη Αντιοχείας. Στο πλευρό της κυβέρνησης μάχονται και τα δύο Κομουνιστικά Κόμματα της Συρίας, όπως και το σοσιαλιστικό κόμμα Μπάαθ.

Το ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας στηρίζει την κυβέρνηση Άσαντ ως συνέπεια και των διωγμών και των σφαγών των χριστιανών από το Ισλαμικό κράτος. Το ίδιο ισχύει και με την καθολική εκκλησία. Ο καθολικός Επίσκοπος στο Χαλέπι Antoine Audo, μιλώντας στη Γενεύη, δήλωσε ότι “οι Χριστιανοί της Συρίας στηρίζουν τον Άσαντ ο οποίος πάντα σεβάστηκε τα δικαιώματα των χριστιανών και τους υπερασπίστηκε, όταν με την υποστήριξη της Δύσης, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας, έφθασαν οι τρομοκράτες στη Συρία και τους δολοφονούσαν. Η σημερινή κρίση στη Συρία στοχεύει την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας όπου η συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων ήταν παράδειγμα αγάπης».

Είναι εξαιρετικά οξύμωρο, η δύση που υποτίθεται ότι υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα και τα δικαιώματα των μειονοτικών θρησκευτικών, εθνολογικών και επιμέρους ομάδων, να πολεμά μια κυβέρνηση που υποστηρίζει στην πράξη διαχρονικά τις ίδιες αξίες, απέναντι σε θρησκόληπτους μανιακούς που αντιμετωπίζουν άλλες θρησκευτικές πεποιθήσεις με τη μέθοδο του αποκεφαλισμού.

Υπενθυμίζουμε ότι, στην εποχή της μεγάλης Ελληνοτουρκικής κρίσης τον Μάρτιο του 1987, ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε βοήθεια από τη Συρία και ο Άσαντ παρέταξε τα στρατεύματα του στα σύνορα με την Τουρκία κάνοντας την περίφημη δήλωση: «Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συρίας»!

Ο Ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχνά παρόμοιες κρίσιμες ιστορικές στιγμές όπως και τις παραδοσιακά βαθιές σχέσεις των δύο χωρών. Είναι καιρός το ίδιο να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση και να αλλάξει ρώτα όχι μόνο για αξιακούς και εθνικούς λόγους,αλλά και έχοντας το βλέμμα στο μέλλον για το συμφέρον της χώρας. Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, οφείλει να διορθώσει το μεγάλο ατόπημα που έχει διαπραχθεί στις σχέσεις μας με τη Συρία και να ενεργήσει καταλλήλως το ταχύτερο δυνατό. Η επίσκεψη που έγινε από τη δική μας μικρή άτυπη ελληνική αντιπροσωπεία σε δύσκολους και επικίνδυνους καιρούς, θα μπορούσε ίσως να αξιοποιηθεί ως μια μικρή παρακαταθήκη για τον ίδιο σκοπό. Άλλωστε, η πρωτοβουλία της εκεί μετάβασής μας δεν είχε άλλο λόγο εκτός από την υπηρεσία αξιών και ιδανικών που ταυτίζονται με το συμφέρον της πατρίδας μας.

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.J.F.

Η χρονιά τελειώνει και εμείς απλά στρατιωτάκια περιμένουμε στη σειρά, ενώ μας προσπερνούν γεγονότα, ειδήσεις, εγκλήματα, περιβαλλοντολογικές καταστροφές, προδοσίες, και ότι άλλο βασανιστικό μας συμβαίνει.

Η συμβατικότητα της ημερολογιακής αλλαγής μιας χρονιάς, στέκει πάντα πηγή αναστοχασμού για όσα διαδραματίστηκαν στη διάρκειά της και ταυτόχρονα προσπάθεια/ πρόκληση κατανόησης των επερχομένων στη νέα. Και επειδή ως γνωστόν στις 31 Δεκέμβρη δεν κλείνει μια ακόμη χρονιά, αλλά μια σημαδιακά σημαντική χρονιά.

Η χρονιά που φεύγει, κόντρα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποδιάρθρωσης κάθε αξιακού περιεχομένου και εννοιών και νεοφιλελεύθερης απαξίωσης κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης, συλλογικότητας και συντροφικότητας, ανέδειξε μια νέα ριζοσπαστική και αντιστασιακή συλλογικότητα εργαζομένων – διανοουμένων.

Τελειώνοντας το 2016, μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς σε διεθνές επίπεδο αρκεί να μας πείσει ότι ζούμε ιστορικές μέρες. Η φράση «ιστορικές μέρες» από μόνη της, είναι ελαφρώς αντιφατική. Η ιστορία εξ ορισμού αποτελείται από μια συνέχεια ημερών, συνεχείς εναλλαγές νύχτας και μέρας, η μία μετά την άλλη μέσα στην άπειρη γραμμή του χρόνου, με το μολύβι που την χαράσσει να είναι πάντα στο παρόν. Από την άλλη όμως, το φτωχό μας μυαλό, επειδή δεν μπορεί να αντιληφθεί τα εκατομμύρια των καθημερινοτήτων πίσω μας, έχει θέσει ορόσημα για να προσπαθήσει να κατανοήσει την ιστορία. Ιστορικές χρονιές: το 1789, το 1917 ή το 1821 για εμάς κυρίως. Ή ιστορικές στιγμές: η Αμερικανική Επανάσταση ή ο Ισπανικός εμφύλιος. Στιγμές που θυμόμαστε συνήθως αυτούσιες, χωρίς να μπορούμε να τις συνδέσουμε με τα χρόνια πριν από αυτές, και τις κοινωνικές διεργασίες που συνέβαιναν πρίν καταλήξουμε εκεί. Στιγμές στην ιστορία, άπειρα μικρές σε σύγκριση με την συνέχεια του χρόνου, όπου οι κοινωνικές διεργασίες συμπυκνώνονται σε κάποιο μεγάλο γεγονός: μια μάχη, μια επανάσταση, μια νέα ιδέα που απλώνεται και κυριαρχεί.

Ζούμε ιστορικές μέρες λοιπόν, γιατί ζούμε σε μέρες που ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Σε μέρες που κάποτε θα τις διηγούμαστε στα εγγόνια μας ή μέρες για τις οποίες θα γράφονται κείμενα για να διαβάσουν τα εγγόνια μας. Μέρες που θα διαστρεβλωθούν, που θα καπηλευτούν, θα αναλυθούν και θα εξαχθούν συμπεράσματα, ακριβώς όπως κάνει η Ιστορία για το παρελθόν. Ο κόσμος αλλάζει πολύ γρήγορα, πιο γρήγορα από όσο μπορούμε να αντιληφθούμε και σίγουρα πολύ πιο γρήγορα από τα αντανακλαστικά μας. Έτσι, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να αντιληφθούμε σήμερα την σημασία γεγονότων όπως η Τουρκική άνοιξη, η αυτονόμηση της Λατινικής Αμερικής από τα δεσμά του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ή ο Συριακός εμφύλιος. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντιληφθούμε το σημάδι που θα αφήσουν στην ιστορία απλές καθημερινές πράξεις, η νέα μας κανονικότητα.

Ένας χρόνος ακόμη φεύγει. Ένας χρόνος που μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την αθωότητα μας, από την παιδική μας ηλικία.

Επιστρέφοντας στην αρχική σκέψη, το έτος που πέρασε ήταν μια χρονιά στην οποία γράφτηκε Ιστορία, μια χρονιά που δεν γέννησε απαντήσεις, αλλά ερωτήσεις. Μαθημένοι να μελετάμε και να θαυμάζουμε μεμονωμένα ιστορικά γεγονότα, το 2016 δεν έφερε κάτι εμφανώς νέο. Δεν έγινε καμία επανάσταση στην χώρα μας, ούτε κρεμάλες στήθηκαν για τους πολιτικούς, ούτε μπήκαμε στην βουλή. Μια γρήγορη ματιά, θα δείξει μικρές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, με τους ίδιους να κυβερνούν και τους ίδιους να κυβερνώνται στο 12μηνο που πέρασε. Κοιτάζοντας πίσω, στα βιώματα του 2016 που περνάει, θα δούμε βία, θάνατο, φτώχεια, εξαθλίωση, ντροπή και βαρβαρότητα. Δεν θα δούμε την κίνηση των τεκτονικών πλακών στο υπόβαθρο της κοινωνίας, χιλιοστό το χιλιοστό, μέχρι την σύγκρουσή τους και την διαμόρφωση ενός νέου τοπίου στην χώρα. Αυτά θα τα θυμηθούμε δεκάδες χρόνια από τώρα, καθισμένοι ίσως σε κάποιο τραπέζι, με φαγητό και κρασί, διηγούμενοι ιστορίες, κομμάτι ενός νέου, καλύτερου παρόντος. Ίσως όμως και να μην ξεδιπλωθεί έτσι, η ιστορία δεν είναι νομοτελειακή και οι καλοί δεν κερδίζουν πάντα στο τέλος. Ίσως η πραγματικότητα του σημερινού παρόντος στο μέλλον να αντικατασταθεί από άλλες, ψεύτικες διηγήσεις και από διαστρεβλωμένα γεγονότα που θα δικαιολογούν νέες, χειρότερες καταστάσεις.

Οπότε, ας μην απογοητευόμαστε που μπαίνουμε σε μια νέα χρονιά με τα σκήπτρα να κρατούν οι ίδιοι άνθρωποι. Ας σταματήσουμε όμως να περιμένουμε τον νέο μεσσία ή την μεγάλη εξέγερση που θα μας λυτρώσει από το κακό. Η ιστορία δημιουργείται κάθε μέρα, μέσα και γύρω από τον καθένα. Όλοι είμαστε κομμάτι της και όλοι την δημιουργούμε, ακόμα και με την απραξία μας. Σε έναν χρόνο από τώρα, θα μιλάμε για έναν πολύ διαφορετικό κόσμο. Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι αν θα ζήσουμε μια μεγαλειώδη στιγμή ιστορίας: αυτές τις ζούμε κάθε λεπτό που περνάει. Το ερώτημα είναι αν οι επόμενες 365 μέρες θα συμπυκνωθούν σε μια αργή ανάβαση προς τα άστρα, η μια γρήγορη κατάβαση προς την κόλαση. Το σωτήριο έτος 2017 δεν θα είναι σωτήριο: δεν θα μας λυτρώσει. Ίσως όμως, το τέλος του να μας βρεί λίγο πιο ψηλά.

Τι είναι αυτό που τρέφει την αισιοδοξία μας ότι κάθε νέα χρονιά θα είναι καλύτερη και θα φέρει λύσεις σε προβλήματα στα οποία οι προηγούμενες απέτυχαν. Ίσως το ότι είναι φυσιολογικό να προοδεύουμε, να κινείται η κοινωνία προς τα εμπρός, έστω και με τα «ζιγκ –ζαγκ της ιστορίας». Ίσως να’ ναι μόνον η ελπίδα, που ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία.. Χρονιάρες μέρες όμως, ας μην είμαστε απαισιόδοξοι.
Ας σκεφτούμε λίγο, στο μεταίχμιο αυτού του χρόνου, τι θα έπρεπε και θα μπορούσε να αλλάξει σ’ αυτήν τη χώρα, ώστε να πάει μπροστά και να ζούμε όλοι καλύτερα.

Πριν απ’ όλα, δυο φαινομενικά αντιφατικά μεταξύ τους στερεότυπα που όμως είναι απλώς, οι δυο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Από τη μια η αντίληψη ότι το κράτος φταίει για όλα τα δεινά ή οφείλει να κάνει τα πάντα, μια άποψη που δίνει άφεση αμαρτιών στην απραξία, την αφασία και την αποχή από τα κοινά, από κοινωφελείς δράσεις, ακόμη και από την παραγωγικότητα της πλειοψηφίας των πολιτών και από την άλλη η αδυναμία της πολιτείας να έχει οργανωμένη διοίκηση, παιδεία, υγεία, πρόνοια σε αξιοκρατική βάση που να εξυπηρετεί τον πολίτη με υψηλά δυτικοευρωπαϊκά στάνταρτ.

Για να αλλάξει αυτό το «νόμισμα» πρέπει να υπάρχει σχέδιο και βούληση, πριν απ’ όλα από την κυβέρνηση, για αλλαγές ουσίας. Νέοι κανόνες, έλεγχος εφαρμογής τους, παραδειγματική τιμωρία όσων παρεκτρέπονται. Εδώ κανένας δημόσιος λειτουργός δεν τιμωρείται. Επειδή η υπηρεσία του δεν εξυπηρετεί σε συγκεκριμένο χρόνο τον πολίτη, ενώ το ίδιο το κράτος επιβραβεύει τους παρανομούντες, εφευρίσκοντας κάθε δυο – τρία χρόνια «πολιτικές» από τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων ως τη…. ρύθμιση των φόρων που έπρεπε να έχουν καταβληθεί. Η μη τήρηση σταθερών και απο¬δεκτών κανόνων στην ουσία υπονομεύει και ακυρώνει κάθε μεταρ¬ρυθμιστική πολιτική. Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή πρέπει να είναι η διαφάνεια. Διαφάνεια σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, διαφάνεια παντού.

Ως σύνθημα είναι εύκολο, ως πρακτική εφαρμόσιμη και καθημερινή φαντάζει άπιαστο όνειρο, όσο υπάρχει ο κομματισμός και η αναξιοκρατία, όσο το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές θεωρεί τον κρατικό μηχανισμό λάφυρο εξουσίας. Χρησιμοποιείστε τον πολύτιμο πολιτικό χρόνο στη νέα χρονιά που αρχίζει σε λίγες ημέρες για να είναι πράγματι μια καλή και δημιουργική χρονιά, για το λαϊκό κίνημα, τους κοινωνικούς αγώνες και την δημοκρατία.

Σε λίγες ώρες ο παλιός χρόνος, θα παραδώσει την σκυτάλη στον καινούργιο… άλλος ένας χρόνος θα πάει να συναντήσει αυτούς που πέρασαν… και είναι τόσοι πολλοί. Κι εμείς θα υποδεχτούμε το 2017 με ευχές, και με την ελπίδα να είναι μια καλή χρονιά.

Δεν είναι λίγα αυτά; Σκεφτείτε μόνον αν στη σημερινή Ελλάδα μπορούν να γίνουν και μη μελαγχολήσετε. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία… Καλό το 2017.