Του Ηλία Κωστάκη
Μετά το καταλάγιασμα του κουρνιαχτού από τη ζωηρά τεχνητή τηλεοπτική συγκινησιακή φόρτιση που ενορχηστρώθηκε γύρω από την κηδεία του Μητσοτάκη, ας συμπληρωθεί μια επιπλέον <<αιρετική>> άποψη δίπλα στις θαρραλέες εκείνες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα σας σχετικά με την διαφορετική οπτική του θανάτου του.
Πραγματικά αυθαίρετη, καταχρηστική και εξωφρενική η κλασσική ρήση περί δικαίωσης κάθε αποθανόντα, ακόμη και των υπέρμαχων του άδικου. Ακόμη και από τους εκπρόσωπους της προσχηματικής αριστεράς, όπως ο Γλέζοις. Καθότι στην ιστορία άλλη διάσταση έχει η αποχώρηση από τη <<μάταιη>> ετούτη ζωή εκείνων που έχουν μοχθήσει εξαντλητικά όντας πωρωμένοι ταγοί της αντίδρασης και συνήθως με ζηλευτή ανταμοιβή, ώστε να μετατρέψουν σε επίγεια κόλαση την συντριπτική πλειονότητα της ταξικά διαιρεμένης κοινωνίας από αυτήν ακριβώς την πλειάδα όσων διαβίωσαν σε συνθήκες αφόρητης ανέχειας και δυστυχίας.
Σωστά ο λαός μας επιμένει πως οι ορισμένοι εκλεκτοί της πλουτοκρατίας, των πολιτικών υπηρετών της και των πάσης φύσης αργυρώνητων βαστάζων και τελάληδων της αποβιώνουν μονάχα μια φορά σε αντίθεση με τη μάζα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, όπου κάθε μέρα η βιοπάλη τους αποτελεί ένα αγκομαχητό μαρτύριο. Το οποίο μάλιστα ενίοτε ισοδυναμεί και με τον κυριολεκτικό θάνατο είτε στα εργασιακά κάτεργα, είτε αβοήθητοι στα ράντζα των υποχρηματοδοτούμενων νοσοκομείων η` τέλος με την πολτοποίηση της νιότης από τις πολεμικές μηχανές τους προς χάριν των σατανικών συμφερόντων της ολιγαρχίας.
Σύσσωμος ο αστικός κόσμος και οι απολογητές του αποχαιρετούν με τιμές, λογύδρια επιβράβευσης και ευγνωμοσύνη τον διαβόητο εκλιπόντα. Ανέκαθεν συμβαίνει αυτό σαν αναγνώριση της προσφοράς του οποιουδήποτε διακόνου και αρχιερέα του συστήματος. Στη περίπτωση όμως του συγκεκριμένου, που ακόμη και ο χάρος απέφευγε επί μακρόν, υπάρχει μια διαφορά στην ένταση της απόπειρας εξιλέωσης του μελανού ρόλου του και καταξίωσης του σαν προσωπικότητα που δικαιούται τον γενικό σεβασμό προσεγγίζοντας μέχρι τα όρια αγιοποίησης (!!) η` αναγόρευσης σε νέο εθνάρχη.
Όχι κυρίως γιατί αποτέλεσε την επιτομή της ανατριχιαστικής ωμότητας στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής απανθρωπιάς. Ούτε γιατί ταυτίστηκε η σταδιοδρομία του με μαύρες σελίδες της πορείας του τόπου. Όπως κατοχή, Δεκεμβριανά, εμφύλιος (ουδέν ψευδέστερο από τον ισχυρισμό πως αυτός ο μέγας αντικομουνιστής συνέβαλε τα μάλα ώστε να αποφευχθεί αυτός στην Κρήτη και ας θυμηθούμε φερειπείν τον με ανείπωτη κτηνωδία εκτελεσθέντα παπά- Νικόλα Αποστολάκη, τη δολοφονία του οποίου η εφημερίδα του Μητσοτάκη επικρότησε), αποστασία, προώθηση του στόχου της εθνικής συμφιλίωσης που μεταφραζόταν σε υποταγή των καταδυναστευόμενων και υποταγή της ούτως ή` άλλως αντεπαναστατικής και συνθηκολογημένης προ πολλού αριστεράς, κύμα άγριας έως και αιματηρής καταστολής επί πρωθυπουργίας του και δολοφονία Τεμπονέρα, κλπ. Δίχως πράγματι να υπολογίζει το προσωπικό κόστος της αντιδημοφιλίας και προτάσσοντας αταλάντευτα τις διάφορες αναγκαιότητες των κρατούντων. Μήτε επειδή με τον πλέον κυνικό τρόπο διακήρυξε σαν υπέρτατο εθνικό σκοπό την ιδέα της υποτέλειας στους εγκληματίες αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Μεσολαβεί ένας πολύ ιδιαίτερος και εξαιρετικά επίκαιρος λόγος εκθειασμού του. Μιας και υπήρξε ο πιο ακαριαίος, φλογερός και άκαμπτος αντίλαλος του ρηγκανοθατσερικού νεοφιλελεύθερου δόγματος. Λειτούργησε σαν ο απροσχημάτιστος θιασώτης και φέρελπις υλοποιητής της λυσσαλέας επίθεσης του κεφαλαίου κατά των εργατολαϊκών δικαιωμάτων. Συνάμα υπήρξε ο πρώτος ηγέτης που εγκαινίασε με πάθος και επιμονή το προκλητικό ξεπούλημα αντί πινακίου φακής της δημόσιας και επί της ουσίας περιουσίας του ελληνικού λαού.
Δεν προφήτεψε τα μνημονιακά δεινά και δεν επιχείρησε με έγκαιρη και ήπια θεραπεία παθογενειών μέσω λιγότερο σκληρών μέτρων να αποτρέψει την κατάρρευση της οικονομίας και να αποσοβήσει το εφιαλτικό σήμερα. Απλά οραματίστηκε τα μνημόνια πολύ πριν την ώρα τους. Πάλεψε σαν κέρβερος για την πρωιμότερη εφαρμογή τους. Δεν καταθλίφτηκε για τις συμφορές που μαστίζουν τον λαό και με οξυδέρκεια δήθεν επιχείρησε προληπτικά να τις εμποδίσει. Εναρμονίστηκε με την έμφυτη μανία της κεφαλαιοκρατίας να μεγιστοποιεί τον βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Ήταν ένας από τους πιο ορκισμένους εχθρούς της εργατιάς και επουδενί ένας φίλος και προστάτης της. Υπερασπίστηκε την ασύδοτη επέλαση κατά των κατακτήσεων των εργαζομένων από το άθλιο κηφηναριό των μεγαλοαστών, το οποίο χωρίς να παράγει το παραμικρό καταβροχθίζει τον αγλέορα οδηγώντας στην πείνα και εξαθλίωση τον λαό.
Με βαθύ μίσος ενοχοποίησε τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου και αποκλειστικούς δημιουργούς του κοινωνικών αγαθών, γιατί τάχατε κατανάλωναν (προσφιλές του επιχείρημα και χιλιοπροβλημένο από τα μέσα εξαπάτησης στην εποχή μας) περισσότερα από όσα τους ανήκαν, ενώ ένεκα των αγώνων τους και προηγούμενων ευνοϊκών ταξικών συσχετισμών είχαν <<αμαρτωλά>> κατοχυρώσει ένα κάπως στοιχειωδώς αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Ας φληναφούν οι ρεφορμιστές (εκείνοι που κάποτε τον αγκάλιασαν επί οικουμενικής Τζανετάκη βαφτίζοντας τον πρωτοστάτη της κάθαρσης του σάπιου κατεστημένου και που τώρα καταθέτουν πρόταση νόμου για την μη παράταση της συμφωνίας παραμονής των βάσεων!) ότι ευθύνεται για τη λαίλαπα της λιτότητας η αντικειμενική κρίση του καπιταλισμού και το οικονομικό στράγγισμα και όχι η υποχώρηση του μαζικού κινήματος.
Συνάμα ποτέ δεν πόνεσε για την ταπεινωτική επιτροπεία της χώρας μας από τους πιστωτές, αλλά αντίθετα ανέκαθεν εξυμνούσε τη δουλικότητα της χώρας μας απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πάτρωνες. Ακόμη και ο επάρατος δανεισμός πίστευε πως ήταν θεμιτός, αρκεί να τον καρπούνταν τα κρατικοδίαιτα καρχαριοειδή του πλούτου.
Θρηνεί λοιπόν το σύστημα και αξιοποιεί αυτή την απώλεια του <<λαμπρού>> τέκνου του σαν ευκαιρία για να ενισχύσει την ιδεολογική σταυροφορία με βάση την οποία η κανονικότητα, το ορθολογικό , το ρεαλιστικό, το εύρυθμο, το εφικτό προϋποθέτει για την ανάπτυξη της πατρίδας και την αποφυγή του καταποντισμού της υπερκέρδη για τους βιομήχανους και αιματηρές θυσίες για τους από κάτω.
Έτσι η υποτιθέμενη σωτήρια διορατικότητα και σοφία του μακαρίτη σωστά εξιδανίκευε το περιβάλλον όπου δήθεν ο λαός για να μην υποχρεωθεί εκ των υστέρων να φτωχοποιηθεί, επιβάλλεται από νωρίς να πληρώνεται εξευτελιστικά! Για να μην φουντώνει η ανεργία, κρίνεται προκαταβολικά απαραίτητη η ελαστικοποίηση –σκλαβοποίηση του πλαισίου απασχόλησης και η απελευθέρωση των απολύσεων! Για να εξακολουθεί να απολαμβάνει του <<προνομίου>> της σύνταξης και περίθαλψης είναι αναγκαίο να καταντήσει πενιχρό φιλοδώρημα η πρώτη και ολότελα υποτυπώδης έως μηδαμινή η δεύτερη. Για να μην προξενούμε τον θυμό των επικυρίαρχων πιστωτών, πρέπει να καταντήσουμε άβουλα υποχείρια όργανα τους και σε μια μάλιστα κρίσιμη διατλαντική αναλογία, της οποίας το ζύγιασμα ατυχώς για τους ιθύνοντες είναι η κατάρα της περιόδου.
Οι <<βασιλιάδες>>, ζώντες και τεθνεώτες, του βάρβαρου καπιταλισμού είναι όμως γυμνοί. Παρά την εν χορώ αηδιαστική εκστρατεία ωραιοποίησης τους αποκαλύπτεται ταυτόχρονα η αποκρουστική τους μορφή. Αντικατοπτρίζουν πιστά την αποτρόπαια όψη του. Ίσως ο λαός αντικρίζοντας την επιτηδευμένη σκηνοθεσία της τελετής κήδευσης τους και παραζαλισμένος από το άκουσμα διθυραμβικών επαίνων που ηρωοποιούν τέρατα αντιλαϊκότητας κάποια στιγμή να βούρκωσε.
Αλλά θα έγινε αυτό, γιατί θα αναλογίζονταν ξεθεωμένος από τη σκληρή δουλειά πως δεν μπορεί να θρέψει και σπουδάσει το παιδί του. Επειδή αα αγωνιούσε για την κατάσχεση του σπιτικού του και θα αγανακτούσε για τον απλήρωτο φουσκωμένο λογαριασμό του. Ίσως επειδή θα ασφυκτιούσε συναντώντας σε κάθε βήμα διεκδίκησης του δίκιου του ένα απολυταρχικό, απαγορευτικό πλέγμα νομοθεσίας. Ενδεχομένως μιας και θα ανησυχούσε για το αυριανό διώξιμο του από το δίχως κανόνες ασφάλειας εργοστάσιο του τρόμου. Πιθανόν γιατί θα εξοργίζονταν από τις ειδήσεις όπου οι τοκογλύφοι εκτιμούν και προλειαίνουν τον ερχομό στα μέσα του 2018 πέμπτου μνημονίου, φρίττοντας παράλληλα με τους σχεδιασμούς των τροΐκανών οι οποίοι προγραμματίζουν την μέγγενη του ρημάγματος να σφίγγει εαυτόν και εγγονούς ίσαμε το 2060!! Μπορεί ακόμη αφού δηλητηριάζεται από τα τοξικά των πολυεθνικών που μολύνουν τη γη του. Οπωσδήποτε γιατί θλίβεται από το σπαρακτικό θέαμα των πνιγμένων πολεμόπληκτων προσφύγων, διαπιστώνοντας πως οι κίνδυνοι στην περιοχή κοντοζυγώνουν επικίνδυνα και τον ίδιο μένοντας σε μια χώρα φέουδο της ντόπιας παρασιτοκρατίας και των ληστών και φονιάδων της ανθρωπότητας.
Όταν απηυδισμένος από όλα αυτά αποφασίσει όμως να σφουγγίσει το δάκρυ του, να σβήσει την απελπισία του και να ορθώσει το συλλογικό αγωνιστικό του ανάστημα, μια βρικολακίστικη φωνή θα διασχίσει τον πέτρινο τάφο καταγγέλλοντας τον ξανά ότι αν και παράγει τα πάντα, είναι θράσος και καταστροφή να πασχίζει για την κατανάλωση στα πιο χρειώδη. Ναι, ναι η φωνή εκείνου που παρά το αιωνόβιο του εξωτερίκευε αναίσχυντα συχνά τη δυσφορία του για την επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων εξαιτίας της τάσης αύξησης του προσδόκιμου επιβίωσης όχι των παραταϊσμένων βδελλών της κοινωνίας, μα όσων με ιδρώτα κοπιάζουν στα χωράφια και στις φάμπρικες να τροφοδοτούν με προϊόντα.
Όμως τελικά θα υπερισχύσει η πιο δυνατή φωνή που μιλά μέσα του, εκείνη της επιβίωσης. Τότε και μόνο έτσι θα δικαιώνονται οι ζωντανοί περιφρονώντας τους νεκρούς άσπονδους εχθρούς των.
Το σύστημα δοξάζει κορυφαίες προσωπικότητες του, τιμά έναν τρανό ενσαρκωτή του αμοραλισμού του σε μια εύφλεκτη συγκυρία κατά την οποία πέραν της εξαθλίωσης της κοινωνίας που εντατικά δρομολογεί, ορέγεται επιπρόσθετα διεύρυνση του συρρικνωμένου ρόλου του στην περιοχή και είναι αδίστακτα διατεθειμένο να προκαλέσει εκατόμβες θυμάτων για τους στόχους του. Ο αναλώσιμος λαός δεν έχει κανένα λόγο να συμμερίζεται την οδύνη για τον χαμό των σπλάχνων του αντιπάλου του και να συντάσσεται με τις μεθοδεύσεις του. Αντίθετα έχει παρά πολλούς και πολύ επιτακτικούς για να διαφωνεί και να παλεύει ενάντια του.
Επίσης διαθέτει αμέτρητες χιλιάδες δικούς του τίμιους νεκρούς για να τιμά. Αγνούς γενναίους που με αυταπάρνηση θυσιάστηκαν για τη λύτρωση και προκοπή του. Δηλαδή τα ανάποδα ακριβώς από όσα πρέσβευε ο αποβιώσας.
Αλλοίμονο μας λοιπόν αν αφήσουμε να δικαιωθεί ο νεκρός. Με τους αγώνες μας, τους αντιιμπεριαλιστικούς, αντιπολεμικούς, τους διεκδικητικούς για ψωμί, παιδεία, ελευθερία με τη σειρά μας ας θάψουμε τα όνειρα του.
