Του Μανώλη Καπετανάκη
Μπορεί στην οικουμένη ο πνιγμός της αδικίας και ο σπαραγμός από την καταπίεση της ανθρωπότητας να μεσουρανούν, αλλά στα Χανιά συντελείται ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Το άστρο της Βηθλεέμ επιτέλους σταμάτησε πάνω από την αμερικανοκρατούμενη και μνημονιόπληκτη πόλη μας. Οι σάλπιγγες και οι φωνές των αγγέλων υμνούν και δοξάζουν με κατάνυξη και δέος τον ερχομό μιας μεσσιανικής παρουσίας. Οι καλοί μάγοι, που τώρα ενσαρκώνονται στο πρόσωπο των ράμπο από τα πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα, εναποθέτουν τα συμβολικά δώρα τους με ευλάβεια στα πορνεία της νέας Τρούμπας. Στη ταπεινή φάτνη της περιφερειακής ενότητας Χανίων με άμωμο εκλογική σύλληψη γεννήθηκε ο νέος κήρυκας της αδελφοσύνης, ισότητας και λύτρωσης των κατοίκων του μάταιου και χοϊκού αυτού κόσμου.
Ο πρωτοκάθεδρος της παλιάς νομαρχίας!!
Από τον φωτισμένο νου και το μελίρρυτο στόμα του ρέει ένας λόγος που απαλύνει και πλημμυρίζει με αίσθημα παρηγοριάς και αισιοδοξίας τις τυραννισμένες ψυχές πιστών και απίστων. Άνεργων και απόκληρων της μνημονιακής ζωής, νέων αποκλεισμένων μέσω ταξικών φίλτρων από το δικαίωμα της μόρφωσης. Καρκινοπαθών εξαιτίας των φερόμενων σαν οι σημαντικότερες σε πλανητική κλίμακα νατοϊκών βάσεων (καμάρι άραγε η` συμφορά; – αυτονόητη η απάντηση) και όμως αθεράπευτων σε νοσοκομεία που χαροπαλεύουν. Μικρομαγαζάτορων που πτωχεύουν, ξεκληρισμένων αγροτών και εργαζόμενων που υποσιτίζονται. Χηράδων που θρηνούν τους άντρες τους οι οποίοι δολοφονήθηκαν σε εργασιακά κρεματόρια και προσφύγων που μη αντέχοντας τη φορτική στοργή του για πρώτη φορά επιτέλους αριστερού κράτους αυτοπυρπολούνται διαμαρτυρόμενοι για το υπερβολικό ενδιαφέρον της συγκυβέρνησης.
Στην παραπροχθεσινή σοφή παραβολή του μας ενημέρωσε για τον πακτωλό δολαρίων, που σαν τις γυάλινες χάντρες στους ιθαγενείς θα αναζωογονήσουν την τοπική οικονομία. Και όντως το θαύμα εγένετο. Χαράς ευαγγέλια. Τα νοικοκυριά ξεχρέωσαν, η ανεργία εξαφανίστηκε και οι φτωχοί πλούτισαν. Ένας αναπτυξιακός οργασμός επικρατεί πλέον στο νησί μας μοιράζοντας ανυπολόγιστα κέρδη στους κατοίκους του.
Συνεχίζοντας το θεσπέσιο κήρυγμα του εχθές ο πανμέγιστος απευθυνόμενος σε έναν από τους έπαρχους της χώρας (τον ακόλουθο άμυνας της Γερμανίας) φώτισε τα θολωμένα μυαλά μας με μια νέα συγκλονιστική αλήθεια. Η οποία κιόλας θα αποτελεί την κεντρική ιδέα του φετινού γιορτασμού της μάχης της Κρήτης. <<Όλοι είναι θύματα σε έναν πόλεμο>>!!!.
Μάλιστα. Φυσικά δεν εννοεί πως εξισώνεται ο σφάχτης με το σφάγιο. Αλλοίμονο, μην παρεξηγηθεί ο θεάνθρωπος. Απλά αναγγέλλει ο Δάσκαλος ξανά και δυο χιλιάδες χρόνια μετά τον ερχομό του Ναζωραίου το μήνυμα της πανανθρώπινης αδελφοσύνης, της οικουμενικής αγάπης και ισότητας. Όλοι μονιασμένοι σε μια σφικτή αγκαλιά.
Ο ταλαίπωρος εργάτης με το μεροκάματο (γιατί ο σταθερός μισθός κάθεται κατηγορούμενος στο κακουργιοδικείο κεφάλαιου και ιμπεριαλιστικών δανειστών) του λιμού είναι κοινωνικός εταίρος και συνέταιρος δηλαδή με το αφεντικό, που ολοένα περισσότερο αποθησαυρίζει ρουφώντας αχόρταγα τον μόχθο των γνήσιων παραγωγών. Είναι πράγματι έτσι Δάσκαλε; Για αυτό άλλωστε και το αντ- εργατικό κέντρο Ηρακλείου σε αφουγκράστηκε και συνδιοργανώνει κοινή εκδήλωση με τους μεγαλοξενοδόχους με σκοπό την προαγωγή του τουρισμού, αφού ακριβοδίκαια θα μοιραστεί η καμαριέρα μαζί με τους δουλοκτήτες της την φουσκωμένη πίτα; Μιας και καθαρίζοντας περισσότερα δωμάτια σε πιο απάνθρωπες και εντατικοποιημένες συνθήκες θα παραγεμίσει το μισοάδειο πορτοφόλι της στέλνοντας καταθέσεις στην Ελβετία.
Ο πανούργος οικονομικός και πολιτικός μεγαλοπαράγοντας καναλάρχης του Survivor, όπου οι συμμετέχοντες μόνο που δεν ανακράζουν <<χαίρε καπιταλιστή Καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν>>, βρίσκεται στην ίδια απελπιστική μοίρα με τον τηλεθεατή, ο οποίος παρακολουθεί μια παράσταση που του συσκοτίζει πιότερο τη σκέψη. Ενώ δεν έχει να πληρώσει ίσως ούτε καν το ηλεκτρικό ρεύμα της συσκευής που παρακολουθεί, το νοίκι του σπιτιού και το ψωμί της οικογένειας του. Mάλλον όχι Δάσκαλε.
Οι Σύριοι όπου γίνονται μάρτυρες ισοπέδωσης τζαμιών, νοσοκομείων και σχολείων παρατηρώντας ανάκατα τα ερείπια με τα άψυχα κορμιά εκατοντάδων χιλιάδων αθώων από τους φονικότατους πύραυλους των αλληλοσπαρασσόμενων ιμπεριαλιστών οι οποίοι εκτοξεύονται από την ασφάλεια των αιθέρων (γιατί κιοτεύουν να πατήσουν χερσαία την αρβύλα τους), είναι κοινά θύματα με τους δίχως γραμμάριο ηθικής αναστολής πιλότους βομβαρδιστικών και φυσικά με τους ακόμη πιο αποκτηνωμένους εντολείς τους. Ισχύει όντως Δάσκαλε;
Φορά την αστραφτερή χακί πανοπλία, ζεύει τον Βουκεφάλα του και αφού προσκυνά στους αγίους τόπους του Λευκού οίκου εξασφαλίζοντας την ευλογία (ευχή ιμπεριαλιστών αγόραζε και στο μεγαλοϊδεατικό βουνό ανέβα, λησμονώντας όμως τις μικρασιατικές και κυπριακές πίκρες και διδαχές) των αμερικάνων κατακτητών και συμπτύσσοντας μια ιερή συμμαχία με τον σιωνιστικό σατανά και τον αιγύπτιο μακελάρη του λαού του ο κατά τα αλλά υπερπατριώτης Καμένος καλπάζει από νησί σε βραχονησίδα αλαλάζοντας. Μονιασμένος και αυτός Δάσκαλε με τον αφιονισμένο νεοσουλτάνο που παραδέρνει και ετούτος μέσα σε μια ονείρωξη επεκτατισμού; Περίεργο.
Επιστήθιοι φίλοι Δάσκαλε ο αντιφασίστας Φύσσας με τον μαχαιροβγάλτη χιτλεριστή και απόβρασμα της κοινωνίας Ρουπακιά; Να ρωτήσουμε μήπως τη μάνα του για να το επιβεβαιώσει;
Σύντροφοι αναγορεύονται ο Μπελογιάννης με τους δημίους του; Μεταπηδώντας σε ένα κάπως αλλιώτικο επίπεδο, συνεπείς κομουνιστές χαρακτηρίζονται οι λιποτάκτες κύριοι της σημερινής αριστεράς της επίφασης και παράφρασης των θεμελιωδών αρχών της μαζί με τους γενναίους εαμοελασίτες αντάρτες; Όταν συμμετέχουν στα εγκαίνια του μουσείου στην Αμαλιάδα και νομιμοποιούν τη πρόστυχη αυτή διαδικασία; Την οποία διοργάνωσε η καταρρακωμένη στα μάτια του λαού συμμορία των σύγχρονων κυβερνητικών δοσίλογων όχι τιμώντας τον ήρωα-σύμβολο που με αυταπάρνηση υποστήριξε μέχρι εσχάτων τις υπέροχες και επαναστατικές του θέσεις, αλλά αναζητώντας απεγνωσμένα εύσημα προοδευτικότητας βεβηλώνει τη μνήμη του και κηδεύει τα ιδανικά του. Σίγουρα αποκλείεται να ταιριάζουν οι τότε ασυμβίβαστοι με τους τωρινούς <<συντρόφους>> ενός αντάρτικου εντός του <<ιερού>> κοινοβουλίου ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της λαϊκής εξουσίας και της μεταβατικής ανατροπής.
Μάλλον δασκαλάκο της εθνικής υποτέλειας και λάτρη της ταξικής υποταγής των εκμεταλλευόμενων κάποιο τεράστιο λάκκο έχει η φάβα της αλήθειας σας. Αν κάποιες φορές τα πραγματικά θύματα των πολέμων σμίξανε η` τα εν δυνάμει υποψήφια το επιχειρούν στις μέρες μας, αυτό ισχύει σε μια ολότελα διαφορετική διάσταση. Και θα αναφερθούν δυο περιπτώσεις κατατοπιστικές. Μία κάπως μακρινή σε απόσταση και σε χρόνο και μία πρόσφατη στην πόλη μας. Και οι δυο όχι ιδιαίτερα προβεβλημένες από τον συστημικό συρφετό. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου στα χαρακώματα του γερμανογαλλικού μετώπου Χριστούγεννα του 1914 υπήρξε αυθόρμητα συμφιλιωτική ανακωχή λίγων ημερών ανάμεσα στους αντιμαχόμενους φαντάρους. Για να ακολουθήσει η οργισμένη, λυσσαλέα δηλαδή, αντίδραση των στρατοκρατών συντρίβοντας την απειλητική αυτή ειρηνοποιό στάση των θυμάτων με στρατοδικεία, μετακινήσεις, λογοκρισία και σκόπιμη αναζωπύρωση των εχθροπραξιών.
Και άλλη μια περίπτωση όταν πριν μερικούς μήνες διοργανώθηκε κοινή εκδήλωση στο εργατικό κέντρο Χανίων, όπου εκφράστηκε από εξωκοινοβουλευτικές συλλογικότητες η συμπαράσταση σε διωκόμενους και δικαζόμενους Τούρκους αγωνιστές στο Μόναχο. Χρεωμένοι όντας με το βαρύ <<έγκλημα>> των κομουνιστικών ιδανικών τους και τη δράση τους ενάντια στο βάρβαρα καταπιεστικό τούρκικο καθεστώς και στον Ερντογάν. Διατρανώνοντας συνάμα την αναγκαιότητα της ενιαίας αντιιμπεριαλιστικής πάλης και της ενίσχυσης της φιλίας των δύο λαών σαν τον μόνο τρόπο αποτροπής του κινδύνου μελλοντικής θυματοποίησης μας προς χάριν εξυπηρέτησης μεγαλοαστικών συμφερόντων πλέρια αντίθετων προς τα δικά μας.
Προφανώς και δεν προσδίδεται ένα τέτοιο προοδευτικό νόημα στην άποψη περί συναδέλφωσης των θυμάτων. Αλλά ακριβώς επιχειρείται η εξομοίωση θύτη και θύματος η` σωστότερα η εξιλέωση του θύτη. Αναβλύζουν αυτεπάγγελτα δυο τρία απλά και κρίσιμα ερωτηματικά απέναντι σε αυτόν τον όχι μόνο διόλου αθώο, μα τουναντίον και ολέθριο ισχυρισμό περί μιας συλλήβδην ομογενοποίησης των θυμάτων (με τους θύτες). Η οποία επίσης ποικιλοτρόπως εκφέρεται ενορχηστρωμένα από πολλούς και επί πολλών επιστητών θεμάτων. Τη στιγμή που σε μια σύγκρουση όλοι καθίστανται θύματα, γιατί άρα αποφασίζεται από αυτά; Κυριαρχεί μια αυτοκαταστροφική παράκρουση μεταξύ τους η` ευθύνεται ο αιμοχαρής θεός Άρης η` έστω ένας παράφρονας Αδόλφος; Οι υπήκοοι σχεδίαζαν τις μάχες η` οι αυλές των βασιλιάδων; Τα προλεταριάτα κατάστρωσαν τόσες συρράξεις με συνέπεια θάλασσες σκοτωμένων προερχόμενων από τα ίδια τα σπλάχνα τους η` το συλλογικό επιτελείο των βιομηχάνων; Τα θύματα αυτόματα δεν προϋποθέτουν και θύτες; Αν σε μια αναμέτρηση υπάρχουν επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι, θύτες και θύματα, ποιος οφείλει να είναι ο ρόλος των θιγόμενων; Θα πρέπει να αναλογιστούν ότι όλοι είναι τελικά ζημιωμένοι και ως εκ τούτου ας παθητικοποιηθούν δεχόμενοι το πεπρωμένο; Αν μεθοδεύσουν μια αποφασιστική αναμέτρηση με τον αντίπαλο (ο οποίος σημειωτέων μέσα στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό στερέωμα ακατάπαυστα θα σχεδιάζει αιματοχυσίες- το βλέπουμε ευδιάκριτα άλλωστε στην περιοχή μας σήμερα) , με αυτό το σκεπτικό δεν θα προβούν στο αμάρτημα εξόντωσης άλλων ομοίως θυμάτων; Η` μήπως επιβάλλεται να αντισταθούν αποκρούοντας η` και αφανίζοντας οριστικά ακόμη ει δυνατόν από προσώπου γης το θυματοποιό αίτιο;
Κάπου εδώ πλευρίσαμε αισίως το δια ταύτα της υπόθεσης αυτής. Με σοβαρές μάλιστα προεκτάσεις. Δικαιώνεται συμπερασματικά και κατά κάποιο τρόπο ο γερμανός καθηγητής Ρίχτερ ο οποίος σε βιβλίο του από το 2014 κατηγορούσε για βιαιότητες τους ιθαγενείς στη διάρκεια της μάχης της Κρήτης. Και ουσιαστικά κατάγγελλε και ακύρωνε το δικαίωμα μέχρι και ένοπλης υπεράσπισης της ανεξαρτησίας της πατρίδας εισπράττοντας τότε τη ζωηρή κατακραυγή στο νησί μας. Ακριβώς μια αρκετή συνταύτιση παρατηρείται στα λεγόμενα των δυο αντρών. Με αμοιβαίο απόσταγμα τους την ματαιότητα, την λαθεμένη επιδίωξη των λαών για αποτίναξη του ζυγού των εκάστοτε κατακτητών και εν προκειμένω των αμερικανοευρωπαίων. Και φυσικά, εφόσον όλοι είμαστε θύματα και στο οικονομικό πεδίο, οφείλουμε να αποδεχτούμε τις απαραίτητες θυσίες (το ότι είναι αυτές ΠΑΝΤΟΤΕ μέσα στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία μονοσήμαντα σε βάρος των εργαζόμενων, λεπτομέρεια άχρηστη) όσο εξαθλιωτικές και αφόρητες και ας είναι αυτές για τους από κάτω προς χάριν της διάσωσης της χώρας.
Συμπληρώθηκε με αυτή τη ρήση του κορυφαίου αυτοδιοικητικού άλλη μία μικρούλα ψηφίδα στο μακρύ μωσαϊκό της πολύμορφης εκστρατείας των σατραπών της οικουμένης σε βάρος των κατατρεγμένων είτε με βόμβες και κανονικούς πολέμους είτε με μνημονιακά εγαλεία. Σε αυτό το επεισόδιο συντελέστηκε μια νέα ιδεολογική επίθεση με ξεκάθαρο μήνυμα. Οι λαοί δεν έχουν αυτόνομο μέλλον, ελπίδα δικαίωσης, οράματα χειραφέτησης και γενικά προοπτική καλλίτερη. Παρόλο που η ζωή τους σκιάζεται από την αντάρα και την καταχνιά των ολιγαρχών και των ιμπεριαλιστών, ας συνθηκολογήσουν και ας υποταχτούν. Αλλά <<προσπερνούν>> οι θιασώτες της υπόκυψης μια <<αμελητέα>> παράμετρο, η οποία δύναται να καταστεί καθοριστική. Απέχει παρασάγγας ο σκλάβος του ρωμαίου αυτοκράτορα από τον μισθωτό σκλάβο της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Εντελώς διαφορετικές δυνατότητες και όρια είχε ο εξεγερμένος Σπάρτακος με τους αυθεντικούς κομουνιστές Βελουχιώτη και Μπελογιάννη. Αυτή τη φορά στην εποχή μας ο σκλάβος έχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις τελειωτικής συντριβής της καταδυνάστευσης του. Στόχος επιστημονικά τεκμηριωμένος, ιστορικά διαπιστωμένος, βαριά επίπονος μα συνάμα αναπόφευγος και λυτρωτικός.
Ευτυχώς η ιστορία δεν γράφεται αποκλειστικά και το κυριότερο δεν κινείται σε θετική κατεύθυνση από τέτοιους ραγιάδες και φωστήρες που επιδιώκουν να έχει το θύμα εσαεί σκυμμένο το κεφάλι. Ειδικά σε φάσεις όπου το μαχαίρι της φτώχειας μπήγεται βαθειά μέσα στο κόκκαλο και η θηλιά της εξάρτησης εγκυμονεί απέραντους κινδύνους. Αλλά προσδιορίζεται από την άσβεστη ανάγκη να ζουν οι λαοί ελεύθερα και με ευημερία.
Στους νέους λοιπόν Ιησούδες η` Ιούδες δεν αρμόζει το ωσαννά ύψιστε, αλλά δίχως ευγένεια το γιουχαΐστικό <<ουστ από εδώ>>. Κραυγάζοντας παράλληλα ο λαός: χαίρε καίσαρα καπιταλιστή. Τα θύματα της εκμετάλλευσης σου και μελλοθάνατοι στους αυριανούς πολέμους σου ετοιμάζουν την απάντηση τους. Αποχαιρέτα την ιστορία.
