Μικρὴ συμβολὴ γιὰ τὴν ἀντίληψι τῆς Συνοδικότητος ὅπως, τελευταίως, κατανοεῖτε καὶ ἐφαρμόζετε ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενικοὺς Πατριάρχες τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

«Καθ’ὄλη τὴ διάρκεια τῆς μακρᾶς Πατριαρχείας του ὁ Ἀθηναγόρας διοίκησε τὴν Ἐκκλησία μὲ βάση τὶς διατάξεις αὐτὲς (ἀπόφασις ἐνδημούσας Συνόδου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας συνεδρία 7ης Μαρτίου 1946) μὲ τὸν τονισμὸ ὅτι κατὰ καιροὺς ἐσημειώθησαν ἐκτροπὲς ἤ παρεκκλίσεις ἤ καὶ ἀγνοήθησαν παντελῶς…

Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ ἀνφέρουμε δύο χαρακτηριστικὰ σημεία: α) τὴν αὐθαίρετη ἀπόλυση ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, σὲ δύο περιπτώσεις, μελῶν χωρὶς νὰ πάρει τὴ γνώμη τὴ γνώμη τῆς Συνόδου ὥς ὤφειλε, καὶ β) τὴν παρατεταμένη συνοδικότητα μερικῶν μητροπολιτῶν ἀρεστῶν στὸν Ἀθηναγόρα..

Θὰ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι τὸ δημοκρατικὸ συνοδικὸ πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν δίδει στὸν πατριάρχη δικαίωμα νὰ ἀπολύει ἤ νὰ τοποθετεῖ μέλη στὴν ἱερὰ Σύνοδο χωρὶς τὴ γνώμη τῆς συνόδου. Ἐπομένως καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἐξ ἐπόψεως κανονικης τάξεως ὁ Ἀθηναγόρας εὑρίσκεται ἐκτὸς ἀὐτῆς».

Τὰ παραπάνω ἀναφέρει ὁ Ἀθανάσιος Δεληκωστόπουλος στὸ βιβλίο του: Ἐξω ἀπὸ τὰ τείχη. Ἀθηναγόρας Α΄ ἐκδόσεις Ἀλφα-δέλτα. Ἀθήνα 1988 Β΄ ἔκδοση,σελ.119, τὸ ὁποῖο ἐβραβεύθη ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Καὶ συνεχίζει:

«Ὁ Ἀθηναγόρας ὡς μητροπολίτης, Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης διοικοῦσε μὲ τὴ γνώμη του ἀλλὰ ἄκουε καὶ τοὺς ἄλλους, ὅσο φυσικὰ δὲν τοῦ ἐναντιώνοντο.» (ὅ.π. σελ 119)

«Ἐδῶ ἄς ἀναφέρω κάτι ἀπὸ τὴν προσωπική μου πείρα. Κάποτε στὴν Πόλη τόλμησα νὰ τὸν ρωτήσω:

-Μὰ πῶς , Παναγιώτατε, τὰ καταφέρνετε μὲ τόσους φωτισμένους μητροπολίτες στὴν ἱερὰ σύνοδο, τόσες γνῶμες, τόσες ἀπόψεις;

-Πολὺ ἀπλό. Τοὺς ἀφήνω νὰ διατυπώσουν τὶς γνῶμες τους μὲ ὅση πειστικότητα διαθέτει ὁ καθένας τους καὶ ἀφοῦ τελειώσουν καὶ τοὺς εὐχαριστήσω διὰ τὰ λέχθέντα, ὑπαγορεύω εἰς τὸν Ἀρχιγραμματέα τῆς συνόδου: «Ἐκ πολλῶν ἀπόψεων ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀποφασίζει…» καὶ τὸ θέμα λήγει».

… Ὁ Ἀθηναγόρας διοίκησε τὴν ἐκκλησία καὶ μὲ πέντε μόνο μέλη τῆς ἱερᾶς συνόδου. Ἡ ὑποβολὴ τότε κα΄ποιου ἐγγράφου «κανονικῆς διαμαρτυρίας» ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου δὲν ἄλλαξε τὰ πράγματα. (ὅ.π. σελ.120)

Συμφώνως μὲ τὰ παραπάνω ὁ μακαριστὸς πατριάρχης

α)διοικοῦσε μὲ τὴ γνώμη του,

β)ἄκουε καὶ τοὺς ἄλλους ὅταν δὲν τοῦ ἐναντιώνοντο,

γ)ἀπέλυε ἀπὸ τὴ σύνοδο ὅποιους ἤθελε χωρὶς νὰ πάρη τὴν ἔγκριση τῆς συνόδου,

δ) ὅσους ἦταν ἀρεστοὶ σ᾿ αὐτὸν παρέτεινε τὴν συνοδικότητά τους

ε) ἔκανε σύνοδο ἀκόμη καὶ μὲ 5 μόνο μέλη καὶ

στ) ἐν τέλει πολὺ ἀπλᾶ, ὅπως ὁ ἴδιος ἐλεγε, ἀφηνε τοὺς ἄλλους νὰ μιλήσουν καὶ τελικὰ στὰ πρακτικὰ γραφόταν ὅτι αὐτὸς ἤθελε.

Ἄρα τὶ τὸ παράξενο ἄν στὶς μέρες μας ὁ σημερινὸς οἱκουμενικὸς Πατριάρχης (γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἡ πανορθόδοξη διάσκεψη προκαθημένων ὑπὸ τὴν συντονιστικὴ προεδρία του καὶ τὴν πίεσή του):

α)δὲν προσκαλεῖ στὴν Σύνοδο ὅλους τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ἀλλὰ ὅσους θέλει (25 ἀπὸ κάθε ἐκκλησία)

β)τοὺς ἀφήνει νὰ ποῦν τὴ γνώμη τους ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ ψηφίσουν ὥστε νὰ συνδιαμορφώσουν τὴν ἀπόφασι.

γ) θεωρεῖ ἔναν ἐπίσκοπο (τὸν προκαθήμενο) ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς συνεπισκόπους του (αὐτὸς ψηφίζει οἱ ἄλλοι δὲν ψηφίζουν)

δ) δὲν δίνει καὶ πολλὴ (καμμία γιὰ τὴν ἀκρίβεια)σημασία στὸ γεγονός ὅτι οἱ σύνοδοι πολλῶν ἐκκλησιῶν δὲν δέχονται ὅσα ἔχουν προαποφασιστεῖ καὶ δὲν δέχονται νὰ πάνε ἀπλῶς γιὰ νὰ ὑπογράψουν τὰ ὄσα ἀποφασίστηκαν χωρὶς αὐτοὺς γι’αὐτούς.

ε) δὲν δίνει πολλὴ (καμμία γιὰ τὴν ἀκρίβεια) σημασία στὸ γεγονός ὅτι καὶ σὲ ἐκκλησίες ποὺ θὰ παραβρεθοῦν (πχ ἐκκλησία Ἑλλάδος) στὴν Σύνοδο πολλοὶ ἐπίσκοποι δὲν δέχτηκαν νὰ πάνε διότι τὰ κείμενα δὲν ἔχουν ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν σύνοδο ἀφ᾿ ἕνὸς καὶ βρίθουν κακοδοξιῶν, μέχρι αἰρέσεως, ἀφ᾿ ἐτέρου.

στ) κάνει πανορθόδοξη σύνοδο μὲ ὅσες ἐκκλησίες τελικῶς προσέλθουν; (Καὶ τὸ 1923 μόνο του τὸ Οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο μέ τὴν ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δημιούργησε τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα ποὺ ἔσχισε καὶ τόσο ταλαιπώρησε καὶ ταλαιπωρεῖ τὴν ἐκκλησία)

Συνοδικότης λοιπὸν ἤ αὐταρχισμός; Ἤ μήπως αὐταρχισμὸς μὲ μανδύα συνοδικότητος;

Τζανάκης Γεώργιος

Ἀκρωτήρι Χανίων

Υ.Γ. Διαλογισμοὶ φανατικῶν καὶ κακόβουλων ἱεροκατηγόρων καὶ προτεσταντιζόντων , ἔτσι; Πρακτόρων ξένων δυνάμεων , ἔ; Ἀλλὰ ἡ πράκτωρ τῆς CIA καὶ σύμβουλος τῶν ΗΠΑ κ. Ἐλισάβετ Προδρόμου σύμβουλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐντὸς τῆς Συνόδου; Καὶ οἱ Κρῆτες ἐπίσκοποι Τούρκοι ὑπήκοοι, ἔ; Καὶ «νἄχετε ἐμπιστοσύνη στὴν Ἐκκλησία», ἔτσι; Ζητεῖται σκύλος νοήμων ἀλλὰ νὰ μὴν γαβγίζει.

Εἴμεθα ἀξιοι τῶν πράξεων καὶ τῶν παραλείψεῶν μας. Ἄξιοι τῆς δειλίας μας καὶ τῆς λόγῳ ραθυμίας ἀγνοίας μας. Καταντήσαμε τὴν ὀρθοδοξία θρησκεία καὶ ἐλαυνώμεθα ὡς πρόβατα στὴ σφαγή ἀπὸ μισθωτοὺς ποιμένες. Σὲ λίγο ἀλλάζει καὶ τὸ Σύνταγμα. Θἄχουν σίγουρα κάποια πρόνοια καὶ γιὰ φανατικοὺς ὀπισθοδρομικοὺς θρησκόληπτους ποὺ δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν Νέα Πανθρησκειακὴ Τάξη πραγμάτων.

Του Μανώλη Ντουντουνάκη

Σήμερα, σε αντίθεση με τα πρώτα χρόνια του μνημονίου, έχουμε στη βουλή και στο λαό μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ευρώ και της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έμμεσης αποδοχής του μνημονίου σαν αναγκαίο κακό. Επιπλέον, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε ουσιαστικά στο τέλος της εποχής των μνημονίων, με τη σημερινή τους μορφή, αφού έχουν ουσιαστικά επιτευχτεί οι στόχοι των δανειστών για εσωτερική υποτίμηση, καθιέρωση εργασιακού και ασφαλιστικού μεσαίωνα, και εκποίηση και παραχώρηση κάθε δημόσιας ιδιοκτησίας είτε με τη μορφή της εποπτεία των ξένων είτε ακόμα καλύτερα με τη μορφή της ιδιοκτησίας από ξένους. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή ένωση με τη σημερινή της μορφή, και ιδιαίτερα στις χώρες του ευρώ, έχει τη δυνατότητα να καθορίζει και να επιβάλλει εν τέλει, αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, χωρίς αυτό να λέγεται μνημόνιο.

Η χώρα μας, σήμερα, θυμίζει την Ελλάδα λίγα χρόνια μετά τον εμφύλιο και λίγο πριν την πρώτη επταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή: έντονη μετανάστευση, εξαθλιωμένος και φτωχοποιημένος λαός, μεγάλες ταξικές ανισότητες, ανύπαρκτη μεσαία τάξη. Τα επόμενα χρόνια, θα είναι χρόνια έντονης ανάπτυξης (growth),του ΑΕΠ που όμως θα μοιραστεί άνισα στους κοινωνικούς εταίρους. Το είδος της ανάπτυξης, που έρχεται, μας το δείχνουν οι μισθοί των ξενοδοχοϋπάλληλων παρά τα συνεχή peakστο τουρισμό, το ξεπούλημα του Ελληνικού έναντι πινακίου φακής σε ντόπιους μεγιστάνες, η απρόσκοπτη συνέχιση της «επένδυσης» στις Σκουριές, παρά τη πολύ μεγάλη λαϊκή αντίδραση, η άμεση προώθηση μεγάλων επενδυτικών σχεδίων που θα υποβαθμίσουν ληστρικά το περιβάλλον, όπως στο Κάβο Σίδερο, την ενεργειακή διασύνδεση της Κρήτης, την επιλεκτική επιλογή ξένων επενδυτών, που θα έχουν αποκλειστικά την έγκριση της Γερμανίας και της Αμερικής, όπως έδειξε η πρόσφατη επίσκεψη Πουτιν κλπ. Επιπλέον, όλοι θεωρούμε ότι η επομένη κυβέρνηση, οπότε γίνουν εκλογές, θα αποτελείται είτε από ένα ή περισσότερα κόμματα του σημερινού μνημονιακου «μπλοκ», που θα ασκούννεοφιλελεύθερες – θατσερικές πολιτικές είτε, κάτι που απεύχομαι, από πολιτικούς σχηματισμούς της ακροδεξιάς, με εφιαλτικές συνέπειες για τη χώρα.

Είναι απαραίτητο ένα κόμμα, όσο μικρό και αν θεωρείται από τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς να αυτοπροσδιοριζεται καταθέτοντας στη κρίση του λαού τη πολιτική του πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Όμως είναι μεγάλο πολιτικά ατόπημα, στη σημερινή πολιτική κατάσταση, μετά από δυο κυβερνήσεις ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, να συμπεριφέρονται οι πολιτικοί σχηματισμοί, που προκύπτουν από τους αποχωρήσαντες από τον τότε ενιαίο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, με όρους ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ του 2011, λίγο πριν τη διεκδίκηση με εκλογές της εξουσίας και της κυβέρνησης. Σήμερα, το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, από έναν αριστερό πολιτικό σχηματισμό, είναι ενιαίος, ατόφιος, αριστερός, λόγος που θα απαντά με τη γλώσσα της αλήθειας, πειστικά και ξεκάθαρα σε ερωτήματα: με ποιους είμαστε, σε ποιους αντιστεκόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε. Ένα κόμμα της αριστεράς πρέπει να είναι συμπαραστάτης, κοινωνός και αρωγός, σε κάθε κοινωνική ομάδα που πλήττεται από τις μνημονιακές πολιτικές: αγρότες, νέους, ανέργους, επιστήμονες, εργάτες, μικρομεσαίους, συνταξιούχους. Πρέπει, να βοηθήσει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι το μνημόνιο είναι κυρίαρχη επιλογή της άρχουσας τάξης στην Ευρώπη και στη χώρα μας, με σκοπό μια ληστρική αναδιανομή του πλούτου της χώρας σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Κυρίαρχη επιλογή της αριστεράς σήμερα, δεν μπορεί να είναι η διεκδίκηση της εξουσίας αλλά η αντίσταση στις πολιτικές,της πολιτικής ελίτ της χώρας που εκφράζεται σήμερα, και για αρκετά χρόνια νομίζω, από τη «παρέα» του Τσιπρα.

Η ανάδειξη του αντίπαλου, η αιτιολογημένη αντίθεση στις πολιτικές που πρεσβεύει, και η οργάνωση μαζικού κινήματος, στους χώρους εργασίας, σε κάθε εκποίηση δημόσιου χώρου, σε κάθε αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος σε κάθε υποβάθμιση των δικαιωμάτων μας – εργασιακών , ασφαλιστικών, ανθρωπίνων – είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα. Αποτελούν εκφυλιστικά φαινόμενα κατά τη γνώμη μου ο πολυκερματισμός του χώρου, η αναβίωση αντιμνημονιακων μετώπων που θολώνουν το πολιτικό μας λόγο, η ευκαιριακή προεκλογική συνάθροιση τάσεων, και αρχηγίσκων κλπ. Η χώρα μαςχρειάζεται μια αριστερά ζωντανή, σύγχρονη, που θα επιδιώξει να μεταλαμπαδεύσει στο λαό την ανάγκη «επανάστασης» όπως πολύ εύστοχα σχολίασε από τα Χανιά ο Μίκης Θεοδωράκης.