Σε μια Ευρώπη που προσπαθεί να χορέψει μακριά από τη φωτιά του πολέμου, η Eurovision 2025 έγινε σκηνή για μια καλά σκηνοθετημένη πολιτική αφήγηση. Το Ισραήλ εμφανίστηκε στη σκηνή του Β’ Ημιτελικού με την Yuval Raphael, επιζώσα της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου 2023, ερμηνεύοντας το «New Day Will Rise». Μόνο που η “νέα μέρα” δεν ξημερώνει για όλους —και σίγουρα όχι για την Παλαιστίνη στην οποία ο θάνατος έχει γίνει η μόνιμη πραγματικότητα.
Την ώρα που στο στάδιο της Βασιλείας παίζουν μουσικές, έξω στους δρόμους της πόλης ηχεί ένα άλλο σύνθημα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Διαδηλωτές ξεδιπλώνουν πανό και φωνάζουν κατά της ισραηλινής συμμετοχής, θεωρώντας την μια ωμή πράξη προπαγάνδας από ένα κράτος που, εν μέσω του διαγωνισμού, συνεχίζει να βομβαρδίζει αμάχους.
Το ίδιο σύνθημα -πνιγμένο από τα ηχεία της EBU- αντήχησε και εντός της αρένας. Αποδοκιμασίες, σιωπηλές σημαίες της Παλαιστίνης, ψίθυροι που έγιναν κραυγές.
Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση, για ακόμη μια φορά, κρύφτηκε πίσω από τον μανδύα του «μη πολιτικού θεσμού». Παρέμεινε κυνικά προσηλωμένη στην ψευδαίσθηση της ουδετερότητας, την ώρα που πάνω από 70 πρώην συμμετέχοντες ζητούσαν, με επίσημη επιστολή, τον αποκλεισμό του Ισραήλ για εγκληματική εκμετάλλευση της Eurovision ως εργαλείο λεύκανσης της διεθνούς εικόνας του.
Η εμφάνιση της Yuval Raphael, όσο δραματικά και αν στήθηκε, όσο κι αν ήθελε να εκπέμψει ελπίδα, δεν κατάφερε να σβήσει την πραγματικότητα: ότι εκείνη τη στιγμή, ενώ η σκηνή λουζόταν σε μπλε φως, σε κάποιο παλαιστινιακό σπίτι η νύχτα έπεφτε πάνω στα ερείπια με τον ήχο ενός ακόμη πυραύλου.
Eurovision 2025: Η εμφάνιση του Ισραήλ στον Β’ Ημιτελικό
Η φωνητική της απόδοση ήταν αδύναμη, η σκηνική παρουσία αδιάφορη -αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Το θέμα δεν ήταν ποτέ το τραγούδι. Ήταν το αφήγημα και η προσπάθεια εργαλειοποίησης της συμμετοχής από το κράτος τους. Ήταν η απόπειρα να εξισωθεί ο πόνος μιας επίθεσης με το διαρκές μαρτύριο ενός ολόκληρου λαού. Ήταν η επιλογή να μιλήσεις για ελπίδα, αποκρύπτοντας όμως τον θάνατο.
Η Eurovision φέτος δεν πολιτικοποιήθηκε από τους θεατές. Πολιτικοποιήθηκε από τη σιωπή. Από το ξεκάθαρο “όχι” σε κάθε αντίλογο, από τη φιλτραρισμένη εικόνα, από την απόφαση να συμμετάσχει ξανά ένα κράτος που αντιμετωπίζει κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου.
Δυστυχώς, καμία μπαλάντα δεν ακούγεται καθαρά, όταν η ηχώ της προπαγάνδας είναι πιο δυνατή. Και καμία “νέα μέρα” δεν μπορεί να ανατείλει, όσο ένα κομμάτι του κόσμου σβήνει με τη σιωπηλή ανοχή των υπολοίπων.
