Get up, Stand up

Φωτογραφία / κείμενο: Νίκος Ν. Αγγελάκης | Άνθρωποι περνάνε αδιάφορα μπροστά από τον άγνωστο ρακένδυτο που κοιμάται στην άκρη ενός πεζοδρομίου σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης των Χανίων. Μπροστά του μία εικόνα της Παναγίας και ένα πλαστικό δοχείο για τα ψιλά που του αφήνουν κάποιοι ελάχιστοι περαστικοί.

Η απορία αν πρόκειται για άτομο που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του λόγω αδυναμίας ή αν η αδυναμία του δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του και απλά υποκρίνεται τον κοιμισμένο είναι κι αυτή χαρακτηριστική των καιρών που ζούμε.

Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς μία κοινωνία που δοκιμάζεται μέσα στον καιρό της κρίσης αντί να έχει οξύνει τα αντανακλαστικά της και να αντιδρά σε τέτοιες εικόνες κατάντιας και μιζέριας ενός ανθρώπου που δοκιμάζεται καταφέρνει να αδιαφορεί παντελώς ή ακόμα και να αντιμετωπίζει τον άνθρωπο αυτόν σαν έναν όγκο αόρατο που καταλαμβάνει κάποια τετραγωνικά δημόσιου χώρου. Ένα εμπόδιο και με τη μεταφορική του έννοια και με την κυριολεκτική.

Όταν φτάνουμε στο σημείο να συνηθίζεται η κατάντια μάλλον σημαίνει ότι η κατάντια αποτελεί το φυσιολογικό, την αποδεκτή ή έστω αποδεχόμενη κρίνοντας τα δεδομένα με ρεαλισμό [sic] κατάσταση της καθημερινότητας στην οποία όλοι, λίγο πολύ, ζούμε ή αντιμετωπίζουμε. Και τότε είναι που η κατάντια μεγαλώνει και φτάνουμε στο σημείο άνθρωποι να κοιμούνται στον δρόμο και ούτε ένας να μην γυρνάει ούτε το κεφάλι του για να κοιτάξει, να ρίξει μια ματιά, να αναρωτηθεί, να μιλήσει μαζί του, να τον σηκώσει στα πόδια του.

Στην φωτογραφία δίπλα στον άνθρωπο που κοιμάται στο πάτωμα φαίνεται στον τοίχο ένα στένσιλ που γράφει “get up stand up”. H προστακτική δεν φτάνει, δεν αρκεί. Αποτελεί κι αυτή κομμάτι του ίδιου κόσμου. Κάποιοι δεν μπορούν από μόνοι τους και χρειάζονται τη βοήθεια των πιο δυνατών από τους ίδιους για να σηκωθούν. Είτε κοιμούνται στο πάτωμα ενός δρόμου ή κρύβονται σε ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Αποτελεί η βοήθεια και αλληλεγγύη κομμάτι της καθημερινότητάς ή μετατράπηκαν σε έννοιες γραφικές, οπισθοδρομικές, απομεινάρια ενός άλλου καιρού που χάνεται στην Ελλάδα (και τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο) αφήνοντας χώρο στην κατάντια να διογκώνεται μέσω της αδιαφορίας;

Ερωτήσεις ενός αφελή; Κρίνοντας τις καταστάσεις γύρω μου με ρεαλισμό; Ε τότε, σίγουρα!