«Η δυστυχία στην Ελλάδα δείχνει ότι χρειαζόμαστε αλλαγή του καθεστώτος πτώχευσης των κρατών», γράφει η Χέδερ Στιούαρτ σε ανάλυση στον Guardian.
Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο:
«Η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών το 2001, και εξακολουθεί να καταδιώκεται από τους πιστωτές της. Πρέπει να υπάρξει μια σαφής λύση για την αντιμετώπιση των ληστρικών αμοιβαίων κεφαλαίων και της ατέλειωτης λιτότητας.
Αλλά, ακόμα και μετά την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, λίγη προσοχή έχει δοθεί στο τι πρέπει να γίνεται όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης.
Ο Σάσα Λορέντι, πρεσβευτής της Βολιβίας στα Ηνωμένα Εθνη, περιοδεύει αυτή τη στιγμή σε πρωτεύουσες του κόσμου προσπαθώντας να αλλάξει αυτήν την κατάσταση.
«Δεν μιλάμε απλώς για ένα οικονομικό θέμα. Είναι ζήτημα που σχετίζεται με την ανάπτυξη, με τα κοινωνικά και τα οικονομικά δικαιώματα», λέει.
Ο ΟΗΕ δεν είναι το προφανές φόρουμ για τη συζήτηση της αναδιάρθρωσης του χρέους: σε αντίθεση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν είναι δανειστής έσχατης ανάγκης, δεν εκταμιεύει δάνεια, ούτε έχει θέση γύρω από το τραπέζι όταν οι χώρες πρέπει να πάνε στους πιστωτές τους για να ζητήσουν βοήθεια.
Αλλά επίσης αντίθετα με το ΔΝΤ, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δεν κυριαρχείται από τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου: κάθε χώρα μέλος έχει μία ψήφο.
Οταν η Αργεντινή κατέθεσε πρόταση ζητώντας από τον ΟΗΕ να εξετάσει το θέμα της αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους το περασμένο φθινόπωρο, 124 χώρες ψήφισαν υπέρ, 11 κατά (ανάμεσά τους Βρετανία, Γερμανία και ΗΠΑ με τα ισχυρά οικονομικά τους λόμπι), και 41 χώρες απείχαν (ανάμεσά τους η Ελλάδα).
Ο Λορέντι, ο οποίος προεδρεύει της «ad hoc επιτροπής» των Ηνωμένων Εθνών που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας, λέει ότι οι 11 χώρες που αντιτίθενται έχουν στα χέρια τους το 45% των δικαιωμάτων ψήφου στο ΔΝΤ. Ο ίδιος πιστεύει ότι θα προτιμούσαν να αντιμετωπιστεί το θέμα εκεί, όπου μπορούν να διαμορφώσουν τα επιχειρήματα.
Οι προτάσεις που προωθεί ο Λορέντι – καταρτισμένες από τον εμπορικό και οικονομικό βραχίονα του ΟΗΕ (UNCTAD – θα δημιουργήσουν κάτι σαν «διαδικασία πτώχευσης» κρατών.
Ως σημείο εκκίνησης, θα πρέπει να δίνεται στις προβληματικές κυβερνήσεις μορατόριουμ αποπληρωμών – κάτι για το οποίο ο Τσίπρας πρέπει να αγωνιστεί με νύχια και με δόντια – ενώ θα λαμβάνουν χώρα οι συνομιλίες με τους πιστωτές.
Ο στόχος θα είναι να τεκμηριωθεί κάθε αξίωση έναντι της χώρας, από τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις ή τις επιχειρήσεις, να πραγματοποιηθεί εμπεριστατωμένη ανάλυση της βιωσιμότητας, και να επιβληθεί μια αρκετά σημαντική διαγραφή χρεών, ώστε οι μελλοντικές αποπληρωμές να είναι διαχειρίσιμες, και να μπορέσει να ανακάμψει η πληγείσα οικονομία.
Αλλά και η υπαγωγή σε ένα τέτοιο καθεστώς θα συνοδεύεται αναπόφευκτα από μια βαριά δόση πολιτικής ταπείνωσης και αυστηρών όρων για τις κυβερνήσεις υπό πτώχευση».
tovima.gr
