Οι αντιεμβολιαστές βλεπουν τους εαυτούς τους ως κριτικούς καταναλωτές της πληροφορίας σε μία εποχή στην οποία έχουν αποδεχτεί οτι η πληροφορία είναι ελεγχομενη. Τους επιστήμονες και τους γιατρούς δεν τους αντιμετωπιζουν ως αυθεντίες τις οποίες οφείλουν να υπακούσουν, αλλά ως άλλη μια πηγη πληροφοριας η οποία πρέπει πρώτα να αξιολογηθεί πριν γινει αποδεκτή. Διαρκώς αξιολογούν το ρίσκο σε σχέση με το ποιες είναι οι πιθανοτητες να αρρωστήσουν και ποιες θα είναι οι συνέπειες αν αρρωστήσουν.

Συνήθως όμως οι λογικές που επικρατούν όταν κάνουν αυτές τις αξιολογησεις ειναι διεστραμμένες.

"google ad"

Πολλοί θεωρούν ότι η αποφυγή της ασθένειας μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ατομικής ευθύνης, ακολουθώντας πρακτικές που θα διασφαλίζουν ότι δε θα νοσήσουν ή που θα διασφαλίζουν ότι αν νοσήσουν δε θα νοσησουν βαριά, όπως μέσω της σωστης διατροφής, της άσκησης, της καταπολέμησης του στρες.

Βεβαίως, τέτοιοι τρόποι σκέψεις δεν είναι προνόμιο μόνο των αντι-εμβολιαστών.

Μέσω των δυνατοτήτων που δίνουν οι νέες τεχνολογίες βρισκόμαστε σε μία διαρκή διαδικασια κριτικής αξιολόγησης των πληροφοριών που λαμβάνουμε.

Κανουμε την έρευνά μας αντι να εμπιστευτούμε αυτά που μας λέει ο γιατρος μας.

Παραμένουμε σκεπτικιστές σε σχέση με τα κίνητρα της κυβέρνησης, πόσο μάλλον όταν οι αποφασεις που λαμβάνει πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση μεταξυ τους και δε βγαζουν νόημα.

Ασκουμε κριτική στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και στις πολυεθνικές για τον τροπο λειτουργίας τους.

Και δεν ειναι μόνο οι αντιεμβολιαστές που θεωρουν ότι κάθε άτομο ειναι ξεχωριστο και ότι οι πολιτικές που εφαρμοζονται θα πρέπει να λαμβανουν υπόψη τις ιδιοσυγκρασίες τους. Ζουμε στην εποχη της εξατομίκευσης, στην εποχή όπου το άτομο έχει ανυψωθεί στο απόλυτο επίκεντρο των κοινωνιών μας, από την εξατομικευμένη και διαρκή μάθηση έως την εξατομικευμένη ιατρική.

Αυτές οι ιδέες είναι στον πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι προνόμιο μόνο των αντι-εμβολιαστών.

Τόσο αυτοί που τάσσονται υπέρ των εμβολιασμών, όσο και αυτοί που τάσσονται ενάντιά, είναι αρκετά αλαζόνες ώστε να θεωρούν τους εαυτούς τους, ικανούς να αξιολογούν αξιόπιστα την όποια πληροφορία ανεξαρτήτως του επιπέδου ειδικών γνώσεών τους.

Εν τέλει, στην καρδιά του αντι-εμβολιαστικού κινήματος δε βρίσκεται η άγνοια, ο εγωισμός και ο φοβος (αν και υπάρχουν σε ικανό βαθμό) αλλά η αποτυχία μίας κοινωνίας στην οποία η γνώση ειναι σχετική, οι θεσμοί κάνουν λάθη, και το άτομο βρίσκεται στο απόλυτο επίκεντρο.

Οι αντιεμβολιαστές θέλουν να έχουν πραγματικά επιλογή εκεί που ποτέ δεν είχαν. Γιατί μόνο όταν μπορείς να επιλέξεις αυτο το οποίο δεν είναι το επιθυμητό υπάρχει ελευθερια. Μόνο έτσι μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη την πράξεών του. Όταν η επιλογή που κάνεις μπορει να είναι και ένα φρικτό λάθος.

Πώς λοιπόν μπορεί να αντιμετωπιστεί μία τέτοια κατάσταση; Μονο μέσω του διαλόγου.

Μόνο μέσω της αποδοχής της ευθύνης εκ μερους της κυβέρνησης – αυτής που επί τόσους μήνες αρνείται να αναλάβει – ώστε να θεμελιωθούν οι αναγκαίοι δεσμοί εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών που αρνούνται τα μέτρα και θεσμών. Μόνο μέσω της ειλικρίνειας και της στήριξης των πολιτών όχι με την επιβολή, όχι με τον στιγματισμό και την στοχοποίησή τους, μπορεί αυτή η κατάσταση να ανατραπεί.

Η βαθιά καχυποψία ως προς το κράτος και τους μηχανισμούς του που βρίσκεται στο επίκεντρο του αντι-εμβολιαστικού κινήματος έχει πραγματικές και ισχυρές βάσεις και για να νικηθεί αυτή η καχυποψία χρειάζεται προσπάθεια και διαρκή ενημέρωση

Γιατί η επίκκληση στο δικαίωμα της επιλογής δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ο νεοφιλελεύθερος καθρεπτισμος της επίκκλησης στην ατομική ευθύνη. Είναι ουσιαστικά η αποτυχία της κεντρικής κυβέρνησης να αναλάβει την ευθύνη που της αντιστοιχεί.