Με άρθρο που υπογράφει ο Thomas L. Friedman οι New York Times αναφέρονται στον κίνδυνο πολέμου ΗΠΑ και Ρωσίας όσο κρατάει περισσότερο ο πόλεμος με την Ουκρανία.
Αν απλώς παρακολουθούσατε τις ειδήσεις για την Ουκρανία, μπορεί να σκεφτείτε ότι ο πόλεμος έχει καταλήξει σε ένα μακριά, βαρετή σύγκρουση. Θα έκανες λάθος.
Τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα μέρα με τη μέρα.
Για αρχή, όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες για καταστροφικούς λανθασμένους υπολογισμούς – και η πρώτη ύλη γι’ αυτό συσσωρεύεται γρήγορα και μανιωδώς. Δείτε τις δύο υψηλού προφίλ διαρροές από Αμερικανούς αξιωματούχους την περασμένη εβδομάδα σχετικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας:
Πρώτον, οι Times αποκάλυψαν ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν πληροφορίες σχετικά με ρωσικές μονάδες που επέτρεψαν στους Ουκρανούς να στοχοποιήσουν και να σκοτώσουν πολλούς από τους Ρώσους στρατηγούς που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο της Ουκρανίας, σύμφωνα με ανώτερους Αμερικανούς αξιωματούχους». Δεύτερον, οι Times, μετά από δημοσίευμα του NBC News και επικαλούμενοι Αμερικανούς αξιωματούχους, ανέφεραν ότι η Αμερική «παρείχε πληροφορίες που βοήθησαν τις ουκρανικές δυνάμεις να εντοπίσουν και να χτυπήσουν» τη ναυαρχίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Αυτή η βοήθεια στόχευσης «συνέβαλε στην τελική βύθιση» του Moskva από δύο ουκρανικούς πυραύλους κρουζ.
Ως δημοσιογράφος, μου αρέσει μια καλή ιστορία διαρροής και οι ρεπόρτερ που έδωσαν στη δημοσιότητα αυτές τις ιστορίες έκαναν σημαντικές έρευνες. Ταυτόχρονα, από όλα όσα μπόρεσα να μάθω από ανώτερους αξιωματούχους των ΗΠΑ, οι οποίοι μου μίλησαν υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, οι διαρροές δεν αποτελούσαν μέρος κάποιας μελετημένης στρατηγικής και ο Πρόεδρος Μπάιντεν ήταν θυμωμένος γι’ αυτές. Μου λένε ότι κάλεσε τον διευθυντή της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών, τον διευθυντή της CIA και τον υπουργό Άμυνας για να γνωστοποιήσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι αυτού του είδους η χαλαρή συζήτηση είναι απερίσκεπτη και πρέπει να σταματήσει αμέσως — πριν καταλήξουν σε έναν ακούσιο πόλεμο με τη Ρωσία.
Το συγκλονιστικό αποτέλεσμα από αυτές τις διαρροές είναι ότι υποδηλώνουν ότι δεν βρισκόμαστε πλέον σε έμμεσο πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά μάλλον οδεύουμε προς έναν άμεσο πόλεμο – και κανείς δεν έχει προετοιμάσει τον αμερικανικό λαό ή το Κογκρέσο για αυτό.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν σίγουρα δεν έχει αυταπάτες για το πόσο οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εξοπλίζουν την Ουκρανία με υλικό και νοημοσύνη, αλλά όταν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αρχίζουν να καυχώνται δημόσια ότι έπαιξαν ρόλο στη δολοφονία Ρώσων στρατηγών και στη βύθιση της ρωσικής ναυαρχίδας, σκοτώνοντας πολλούς ναύτες, τότε και ο Πούτιν θα μπορούσε να απαντήσει με τρόπους αντίστοιχους που θα μπορούσαν να διευρύνουν επικίνδυνα αυτή τη σύγκρουση – και να σύρουν τις ΗΠΑ πιο βαθιά από όσο αυτές επιθυμούν.
Είναι διπλά επικίνδυνο, λένε ανώτεροι αμερικανοί αξιωματούχοι, γιατί τους είναι ολοένα και πιο προφανές ότι η συμπεριφορά του Πούτιν δεν είναι τόσο προβλέψιμη όσο στο παρελθόν. Και ο Πούτιν ξεμένει από επιλογές.
Είναι δύσκολο να υπερβάλει κανείς τι καταστροφή ήταν αυτός ο πόλεμος για τον Πούτιν μέχρι στιγμής. Πράγματι, ο Μπάιντεν επεσήμανε στην ομάδα του ότι ο Πούτιν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να απωθήσει την επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της χώρας του και κατέληξε να βάλει τις βάσεις για την επέκταση του ΝΑΤΟ. Τόσο η Φινλανδία όσο και η Σουηδία κάνουν τώρα βήματα προς την ένταξη σε μια συμμαχία από την οποία απείχαν για επτά δεκαετίες.
Αλλά αυτός είναι ο λόγος που οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν αρκετά για το τι μπορεί να κάνει ή να ανακοινώσει ο Πούτιν στον εορτασμό της Ημέρας της Νίκης στη Μόσχα τη Δευτέρα, που σηματοδοτεί την επέτειο της ήττας της ναζιστικής Γερμανίας από τη Σοβιετική Ένωση. Είναι παραδοσιακά ημέρα στρατιωτικών παρελάσεων και εορτασμού της ανδρείας του ρωσικού στρατού. Ο Πούτιν θα μπορούσε να κινητοποιήσει ακόμη περισσότερους στρατιώτες, να κάνει κάποια άλλη πρόκληση ή να μην κάνει απολύτως τίποτα. Κανείς όμως δεν ξέρει.
Αλίμονο, πρέπει να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Δεν είναι μόνο οι Ρώσοι που θα ήθελαν να μας εμπλέξουν πιο βαθιά. Μην έχετε αυταπάτες, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky προσπαθεί να κάνει το ίδιο πράγμα από την αρχή – να κάνει την Ουκρανία άμεσο μέλος του ΝΑΤΟ ή να κάνει την Ουάσιγκτον να σφυρηλατήσει μια διμερή συμφωνία ασφαλείας με το Κίεβο. Νοιώθω δέος για τον ηρωισμό και την ηγεσία του Zelensky. Αν ήμουν στη θέση του, θα προσπαθούσα να πετύχω ακριβώς το ίδιο.
Αλλά είμαι Αμερικανός πολίτης και θέλω να είμαστε προσεκτικοί. Η Ουκρανία ήταν, και εξακολουθεί να είναι, μια χώρα μαρμαρωμένη από διαφθορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το βοηθήσουμε. Χαίρομαι που είμαστε. Επιμένω να το κάνουμε. Αλλά η άποψή μου είναι ότι η ομάδα Μπάιντεν περπατά πολύ περισσότερο σε τεντωμένο σκοινί με τον Ζελένσκι απ’ ό,τι φαινόταν στο μάτι – θέλοντας να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βεβαιωθεί ότι θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, αλλά πράττοντάς το με τρόπο που εξακολουθεί να κρατά κάποια απόσταση μεταξύ μας και της ηγεσίας της Ουκρανίας. Γι’ αυτό το Κίεβο δεν είναι αυτό που λαμβάνει πραγματικά τις αποφάσεις και έτσι δεν θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση από την ακατάστατη πολιτική κατάσταση της Ουκρανίας μετά το τέλος του πολέμου.
Η άποψη του Μπάιντεν και της ομάδας του, σύμφωνα με τις αναφορές μου, είναι ότι η Αμερική πρέπει να βοηθήσει την Ουκρανία να αποκαταστήσει την κυριαρχία της και να νικήσει τους Ρώσους — αλλά να μην αφήσει την Ουκρανία να μετατραπεί σε αμερικανικό προτεκτοράτο στα σύνορα της Ρωσίας. Πρέπει να παραμείνουμε επικεντρωμένοι σε αυτό που είναι το εθνικό μας συμφέρον και να μην περιπλανώνουμε με τρόπους που οδηγούν σε εκθέσεις και κινδύνους που δεν θέλουμε.
"google ad"
Ένα πράγμα που ξέρω για τον Μπάιντεν —με τον οποίο ταξίδεψα στο Αφγανιστάν το 2002 όταν ήταν γερουσιαστής επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων— είναι ότι δεν “μαγεύεται” από άλλους παγκόσμιους ηγέτες. Έχει ασχοληθεί με πάρα πολλά από αυτά κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Έχει μια πολύ καλή αίσθηση του πού σταματούν και πού ξεκινούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ρωτήστε τους Αφγανούς.
Λοιπόν πού είμαστε τώρα; Το σχέδιο Α του Πούτιν – να πάρει το Κίεβο και να εγκαταστήσει τον δικό του ηγέτη – απέτυχε. Και το Σχέδιο Β του – το να προσπαθεί απλώς να πάρει τον πλήρη έλεγχο της παλιάς βιομηχανικής καρδιάς της Ουκρανίας, γνωστό ως Ντονμπάς, το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό ρωσόφωνο – εξακολουθεί να αμφισβητείται. Οι πρόσφατα ενισχυμένες χερσαίες δυνάμεις του Πούτιν έχουν σημειώσει κάποια πρόοδο, αλλά εξακολουθεί να είναι περιορισμένη. Είναι άνοιξη στο Ντονμπάς, που σημαίνει ότι το έδαφος είναι ακόμα μερικές φορές λασπωμένο και υγρό, επομένως οι ρωσικές πανοπλίες πρέπει να παραμένουν σε δρόμους και αυτοκινητόδρομους σε πολλές περιοχές, καθιστώντας τις ευάλωτες.
Καθώς η Αμερική περιηγείται στην Ουκρανία και τη Ρωσία και προσπαθεί να αποφύγει την παγίδα, ένα φωτεινό σημείο στην προσπάθεια αποφυγής ενός ευρύτερου πολέμου είναι η επιτυχία της κυβέρνησης να εμποδίσει την Κίνα να παρέχει στρατιωτική βοήθεια στη Ρωσία. Αυτό ήταν τεράστιο.
Άλλωστε, ήταν μόλις 4 Φεβρουαρίου όταν ο πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, φιλοξένησε τον Πούτιν στα εγκαίνια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2022, όπου αποκάλυψαν κάθε είδους εμπορικές και ενεργειακές συμφωνίες, και στη συνέχεια εξέδωσε μια κοινή δήλωση βεβαιώνοντας ότι η φιλία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας “δεν έχει όρια”
Αυτό ήταν τότε. Μετά την έναρξη του πολέμου, ο Μπάιντεν εξήγησε προσωπικά στον Σι σε μια μακρά τηλεφωνική επικοινωνία ότι το οικονομικό μέλλον της Κίνας βασίζεται στην πρόσβαση στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές αγορές —τους δύο μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της— και εάν η Κίνα παράσχει στρατιωτική βοήθεια στον Πούτιν, θα είχε πολύ αρνητικές συνέπειες. για το εμπόριο της Κίνας και με τις δύο αγορές. Ο Σι έκανε τα μαθηματικά και αποθαρρύνθηκε από το να βοηθήσει τη Ρωσία με οποιονδήποτε στρατιωτικό τρόπο, γεγονός που έκανε επίσης τον Πούτιν πιο αδύναμο. Οι δυτικοί περιορισμοί στη μεταφορά μικροτσίπ στη Ρωσία έχουν αρχίσει πραγματικά να παραβιάζουν ορισμένα από τα εργοστάσιά του – και η Κίνα δεν έχει παρέμβει, μέχρι στιγμής.
Πρέπει να παραμείνουμε όσο το δυνατόν πιο αυστηρά στον αρχικό περιορισμένο και σαφώς καθορισμένο στόχο μας να βοηθήσουμε την Ουκρανία να εκδιώξει τις ρωσικές δυνάμεις όσο το δυνατόν περισσότερο ή να διαπραγματευτεί την απόσυρσή τους.
Αλλά έχουμε να κάνουμε με μερικά απίστευτα ασταθή στοιχεία, ιδιαίτερα έναν πολιτικά τραυματισμένο Πούτιν. Το να καυχιόμαστε ότι σκοτώνεις τους στρατηγούς του και βυθίζεις τα πλοία του ή ότι ερωτεύεσαι την Ουκρανία με τρόπους που θα μας εμπλέξουν εκεί για πάντα, είναι το απόγειο της ανοησίας.