O θάνατος του οικότοπου της νήσου Χρυσής ας μας αφυπνίσει – Η ακραία τουριστικοποίηση κίνδυνος για τις ζωές μας και την ομορφιά του τόπου μας

Πριν λίγες ημερες μέλη της Επιτροπής του Σχεδίου Δράσης, της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, της Περιφέρειας Κρήτης μέσω της Αντιπεριφέρειας Λασιθίου και της δασικής υπηρεσίας περπάτησαν το μεγαλύτερο μέρος του νησιού της Χρυσής και σχημάτισαν μια ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης που επικρατεί στο κατά τα άλλα, προσταυτευόμενο νησάκι.

Όπως τα περιέγραψε με μία μόνο φράση η Συντονίστρια Μαρία Κοζυράκη:

“Ο οικότοπος, μετά λύπης μου, έχει πεθάνει! Η τεχνητή αναδάσωση είναι μονόδρομος”.

Το ζήτημα με την καταστροφή της νήσου Χρυσής δεν είναι καινούργιο. Και στην εφημεριδα εδώ και πολλά χρόνια αναδεικνυουμε το θέμα της περιβαλλοντικής του καταστροφής λόγω της ακραίας τουριστικοποίησής του.

Το 2016 γράφαμε για το μοναδικό δάσος από αυτοφυείς Κέδρους σπανιότατης ποικιλίας που πεθαίνει επειδή κάποιοι κάνουν αυτό που γουστάρουν και αδιαφορούν για τις συνέπειες των πράξεών τους.

Ήδη από το 2016, η δασική υπηρεσία είχε καταγράψει “καλπάζουσα ξήρανση” με ραγδαία νέκρωση κέδρων. Τότε, η νέκρωση είχε φτάσει το 50% των δέντρων στο δάσος της Αμμοθίνας και στην ολοκληρωτική σχεδόν νέκρωση του κεδροδάσους στο εσωτερικό του νησιού!

Κάθε χρόνο γράφαμε τα ίδια. Οι τουρίστες όμως συνέχισαν να συρρέουν, συνέχισαν να βγάζουν selfies από τον παράδεισο, να φτάνουν εκεί με καραβάκια, να στήνουν σκηνές.

Με 200.000 ανθρώπους να περνούν κάθε καλοκαίρι μέσα από το δάσος από κέδρους, οι ρίζες των κέδρων που βρίσκονται στην επιφάνεια, δεν αντέχουν. Τα δέντρα πεθαίνουν.

Το 2020, γράφαμε σε σχετικό δημοσίευμα ότι το 80% των υπεραιωνόβιων κέδρων έχει ξηρανθεί.

Έλεγε τότε ο δασολόγος κ. Φιλιππάκης οτι για να επιβιώσει το 20% των δέντρων που έχει απομείνει, πρέπει να απαγορευτεί κάθε ανθρώπινη παρουσία στη Χρυσή για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια!

Ούτε τότε εισακούστηκαν οι επιστήμονες. Πάνω απ’ όλα να μη διακοπεί η δυνατότητα των τουριστών να επισκέπτονται το νησί. Και φτάσαμε στο σήμερα. Ο οικότοπος πέθανε.

Θα περίμενε κανεις ότι μετά από μια τέτοια καταστροφή ο Δήμος Ιεράπετρας καθώς και όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό στην περιοχή θα προχωρούσαν σε μια κάποια αυτοκριτική για την κατάσταση που δημιούργησαν με την ακραία εκμετάλλευση ενός ευαίσθητου οικοτοπου και την έλλειψη μέτρων προστασίας του. Θα περίμενε κανείς ότι έστω μετά τον θάνατο του οικότοπου θα βρισκόταν κάποιος να πει ότι κάναμε λάθος και τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες της κακής μας διαχείρισης και της ασέβειας προς το περιβάλλον. Όμως ζούμε στην Ελλάδα.

Ο Δήμος Ιεράπετρας όχι μόνο δεν προχώρησε σε κάποια αυτοκριτική, ούτε παρουσίασε κάποιο σχέδιο για την επόμενη ημέρα αλλά έβαλε τη νομική υπηρεσία του δήμου να προσφύγει στο Συμβουλιο της Επικράτειας για να υποβάλλει αίτημα ακύρωσης της απόφασης της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρητης που απαγορεύει την επισκεψιμότητα στη Νήσο Χρυσή.

Η Νήσος καταστράφηκε από τον υπερτουρισμό, αλλά ο δήμος Ιεράπετρας θέλει να συνεχίσουν να συρρέουν τσούρμα οι τουρίστες. Έστω και σε ένα νεκροταφείο κέδρων.

Σε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητα ο δήμος Ιεράπετρας αναφέρει:

Στη Νήσο Χρυσή – προστατευόμενη περιοχή NATURA – νότια του Λασιθίου, συντελέστηκε ένα έγκλημα το οποίο ήταν εις γνώση όλων εδώ και χρόνια, όμως ουδείς δεν έλαβε τα μέτρα που θα έπρεπε να έχουν ληφθεί. Εις το όνομα της τουριστικής ανάπτυξης ο τόπος πέθανε. Και μετα το θάνατο οι αρχές ξανά μίλησαν για την τουριστική ανάπτυξη που πλήττεται από την αποφαση για την επαναφορά ζωής στον νεκρό οικότοπο. Ούτε εδώ – όπως και σε τοσα άλλα ζητήματα – φαίνεται ότι υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Ας ελπίσουμε ότι η καταστροφή στη νήσος Χρυσή θα αποτελέσει ένα καμπανάκι όχι για τις αρχές – γιατί οι αρχές δίχως πολιτικό όραμα και εγκλωβισμένες σε σχέσεις εξάρτησης φαίνονται ανίκανες να προστατεύσουν τους πολίτες και να χαράξουν διαφορετικές διαδρομές – αλλά για τους πολίτες που οφείλουν να πάρουν στα χέρια τους την προστασία του τόπου τους από τα γεράκια της ακραίας τουριστικοποίησης.

Ο τουρισμός είναι αναγκαίος μόνο στο βαθμό που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κατοίκων του νησιού και δεν καταστρέφει το περιβάλλον στο οποίο ζουν και όχι παραπάνω.

Έστω και τώρα, έστω και μετά από αυτό τον θάνατο, ας το καταλάβουμε.

 

 

"google ad"