Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Την εβδομάδα που πέρασε, η ελληνική κυβέρνηση επαινέθηκε από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής για τηΜνημονιακή στροφή της, η οποία, σύμφωνα με το γνωστό ρεφρέν, «έσωσε την ευρωζώνη από το χείλος του γκρεμού». Αντίθετα, η κυβέρνηση της Κίνας εμφανίστηκε από τους ίδιους παράγοντες ως το μαύρο πρόβατο του διεθνούς συστήματος λόγω της υποτίμησης του εθνικού της νομίσματος, η οποία οδηγεί, τάχα, τον κόσμο «στο χείλος των νομισματικών πολέμων».
Η κεντροαριστερής κατεύθυνσης βρετανική εφημερίδα Guardian διακρίνεται, όπως είναι γνωστό, για τον ευρωπαϊσμό της και ουδεμία συμπάθεια τρέφει για το κοινωνικό σύστημα ή το πολιτικό καθεστώς της Κίνας. Ακριβώς γιαυτό έχει ιδιαίτερη σημασία πρόσφατο, κύριο άρθρο της σύνταξης, γύρω από τους αντιπαράλληλους δρόμους Ελλάδας και Κίνας, υπό τον εύγλωττο τίτλο: «Είναι η οικονομία, ηλίθιε»!Υποτάσσοντας τις ιδεολογικές προτιμήσεις της στην ωμή αλήθεια, η σύνταξη του Guardian αποφαίνεται ότι ο Τσίπρας διαπράττει μέγα σφάλμα, ενώ οι Κινέζοι πράττουν το σωστό. Κι αυτό, γιατί οι δεύτεροι υποτάσσουν το έλασσον θέμα της νομισματικής τους πολιτικής στο μείζον ζήτημα της οικονομικής αναζωογόνησης και της κοινωνικής προόδου, ενώ η ελλληνική κυβέρνηση βάζει το άλογο πίσω από το κάρο, θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό του «ισχυρού νομίσματος».
«Ειπώθηκε ότι η Ελλάδα αντέδρασε σωτήρια, ‘’στο χείλος του γκρεμού’’, καθώς γραπώθηκε από το ευρώ, ενώ η Κίνα, υποτιμώντας το γουάν, ωθεί τον κόσμο προς την ‘’άβυσσο’’ των νομισματικών πολέμων», γράφει η σύνταξη του Guardian και συνεχίζει: «Η πραγματική αντίθεση δεν μετριέται με βήματα που χωρίζουν τους μεν και τους δε από κάποια άβυσσο. Η πραγματική αντίθεση έγκειται στο ότι η μεν Αθήνα αναδιαρθρώνει μια ήδη κατεστραμμένη οικονομία γύρω από ένα νόμισμα, ενώ το Πεκίνο αναδιατάσσει τη νομισματική της πολιτική έτσι ώστε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της οικονομίας της. Βάζοντας το ελλληνικό κοινοβούλιο να επικυρώσει νέα πακέτα λιτότητας ως προϋπόθεση για την παραμονή στη λέσχη του ευρώ, η αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ευθυγραμμίστηκε με τους αξιοσέβαστους εκπροσώπους της χρηματοπιστωτικής ορθοδοξίας, υποτάσσοντας ταυτόχρονα τα ελληνικά νοικοκυριά και τις βιομηχανίες σε καταστροφικές αναδιαρθρώσεις».
Αν και ο Guardian διαχρονικά υποστηρίζει μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ευρωπαϊκού σχεδίου, δεν αφήνει αυτή τη γενική του προδιάθεση να μετατραπεί σε δογματική τύφλωση. Αναγνωρίζει ότι σε συνθήκες ύφεσης και ανεργίας, η άσκηση μιας ενεργητικής, εθνικής νομισματικής πολιτικής προς όφελος της οικονομικής αναζωογόνησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι εκ των ων ουκ άνευ, ενώ αντίθετα, η εμμονή στη Δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία του «σκληρού νομίσματος» οδηγεί σε εκρηκτικά αδιέξοδα. Προς επίρρωσιν των ισχυρισμών του φέρνει την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής της «σκληρής στερλίνας» που άσκησε ο Τσόρτσιλ το 1925 και την αναζωογονητική για τη βρετανική οικονομία έξοδο της στερλίνας από τον στενό κορσέ του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος, το 1992. Ενδιαφέρον έχουν και οι σχετικές αναφορές της εφημερίδας στην κατάρρευση του κανόνα του χρυσού, ύστερα από το κραχ του 1929. Το συμπέρασμα της ανάλυσης του Guardian είναι απλό, όπως η αλήθεια:
«Τα πραγματικά μαθήματα της Ιστορίας, τα οποία φαίνεται ότι το Πεκίνο αντιλαμβάνεται καλύτερα από την Αθήνα, είναι ότι οφείλει κανείς να προσαρμόζει το νόμισμά του στις ανάγκες της οικονομίας του- κι ύστερα, να αντιμετωπίζει τους κανόνες και τους θεσμούς που αξιώνουν το αντίθετο με τη δέουσα περιφρόνηση».
