Για το Παγκρήτιο Συντονιστικό, η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο περιθώριο: «Το ελληνικό κράτος έχει ευθυγραμμίσει τα συμφέροντά του με αυτά του κράτους του Ισραήλ» — μια στρατηγική «εξαγοράς σταθερότητας» μέσω κοινών αμυντικών και ενεργειακών συμφωνιών.
Η σχέση Ελλάδας–Ισραήλ επεκτείνεται σε κάθε επίπεδο: επενδύσεις τουρκικού κεφαλαίου στο ελληνικό real estate, τουριστικές συνεργασίες, εισαγωγή της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας, καθώς και εξοπλιστικές συμφωνίες. Η εξαγορά της Intracom Defense από την Israel Aerospace Industries και η χρήση drones (Heron) για επιχειρήσεις στο Αιγαίο είναι ενδεικτικά παραδείγματα. Το ελληνικό κράτος, κατά το κείμενο, προσέφερε εγγυήσεις ώστε να εξασφαλιστούν ευρωπαϊκά κονδύλια για τη μετατροπή της εταιρείας σε ισραηλινή.
Σημειώνεται πως οι ισραηλινές εταιρείες όπλων βρέθηκαν στην DEFEA – Defence Exhibition Athens το 2025, εκθέτοντας δοκιμασμένα όπλα και δικτυώνοντας με εμπόρους από όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα προχωρά σε αύξηση στρατιωτικών δαπανών (μέχρι 5% του ΑΕΠ έως το 2029), υπό πίεση από διεθνή συμφέροντα και εκβιασμούς των ΗΠΑ.
Στο εσωτερικό, η καταδίκη ως “αντισημιτικός λόγος” των αντιπολεμικών φωνών — με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο —, θεωρείται εργαλείο κρατικής καταστολής και ένδειξη ότι η Ελλάδα «συμπορεύεται με την εξαφάνιση της Παλαιστίνης».
Η Κρήτη έχει ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση των στρατηγικών σχεδιασμών. Είναι κόμβος ενέργειας (μελέτες εξόρυξης, εγκαταστάσεις ΑΠΕ) και στο έργο EuroAsia Interconnector (Ελλάδα‑Κύπρος‑Ισραήλ), που σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί έως το 2030. Η υπογραφή του αγωγού EastMed (2 Δεκεμβρίου 2020) θέτει την Κρήτη ως απαραίτητο ενεργειακό πέρασμα.
Ο τουρισμός επίσης «παράγεται» σε αυτή τη στρατηγική: η Κρήτη εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης ως δεύτερο στην Ελλάδα σε αφίξεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ιδιωτικοποίηση, μαύρη εργασία, υψηλά ενοίκια, τουριστική κερδοσκοπία και κοινωνικό αποκλεισμό.
Το νησί φιλοξενεί δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο: «ο έλεγχος της Μέσης Ανατολής είναι ζωτικής σημασίας», και η Κρήτη γίνεται προγεφύρωμα για τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις. Η διαχείριση μεταναστευτικών ροών και η εκμετάλλευσή τους ως φθηνό εργατικό δυναμικό εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο.
Η Νατοϊκή βάση της Σούδας χαρακτηρίζεται «μια από τις μεγαλύτερες αμερικανο‑νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα» και διαδραματίζει «πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου». Το υπό συζήτηση νομοσχέδιο στο Κογκρέσο των ΗΠΑ ορίζει τη Σούδα ως «μοναδικό λιμένα βαθέων υδάτων στη Μεσόγειο ικανό να εξυπηρετήσει τα μεγαλύτερα αμερικανικά αεροπλανοφόρα». Η βάση εμφανίζεται ως κέντρο διεθνών ασκήσεων και στρατιωτικής δράσης, αλλά και ως «στόχος» πιθανών αντιποίνων, εφόσον τα συμφέροντα αλλάξουν.
Το κείμενο καταγγέλλει επίσης το περιβαλλοντικό αποτύπωμα: πετρελαιοκηλίδες, τοξικές απορρίψεις (PFAS), καρκινογόνες επιπτώσεις στην υγεία της τοπικής κοινωνίας. Οι φιλανθρωπικές δράσεις της βάσης θεωρούνται πρόσχημα «ξεπλύματος». Η παρακολούθηση, η ηχορρύπανση, και ο στρατιωτικός έλεγχος συνθέτουν ένα τοπίο «ασφάλειας» που στην πραγματικότητα επιβάλλει το φόβο.
Διαβάστε το κείμενο θέσεων του παγκρήτιου συντονισμού για την Παλαιστίνη στα πλαίσια της καμπάνιας #TargetSoudaBaseForPalestine:
The Earth is closing on us
pushing us through the last passage
and we tear off our limbs to pass through.
The Earth is squeezing us…
Where should we go after the last frontiers?
Where should the birds fly after the last sky?
Where should the plants sleep after the last breath of air?…
We will die here, here in the last passage.
Here and here our blood will plant its olive tree.
“The Earth is closing on us”, Mahmoud Darwish
Η Γη μας κλείνει μας σπρώχνει μέσα από το τελευταίο πέρασμα και ξεριζώνουμε τα άκρα μας για να περάσουμε. Η Γη μας σφίγγει….
Πού να πάμε μετά τα τελευταία σύνορα; Πού να πετάξουν τα πουλιά μετά τον τελευταίο ουρανό; Πού να κοιμηθούν τα φυτά μετά την τελευταία ανάσα αέρα;…
Θα πεθάνουμε εδώ, εδώ στο τελευταίο πέρασμα. Εδώ και εδώ το αίμα μας θα φυτέψει την ελιά του.
«Η Γη μας κλείνει», Μαχμούντ Νταρουίς
A. Ποια είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη
Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή και τον αποικιοκρατισμό δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου, αλλά πριν από 105 χρόνια, περιλαμβάνοντας 30 χρόνια βρετανικής αποικιοκρατίας και 75 χρόνια σιωνιστικής κατοχής. Από το 1917, όταν το όραμα του 18ου αιώνα για «εβραϊκή εστία» στην Παλαιστίνη έγινε πράξη από τη βρετανική κατοχή, και το 1948, όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ μετά από σφαγές, εκτοπισμό και διωγμούς Παλαιστινίων, τη γνωστή πλέον ως νακμπά, εώς και σήμερα ο παλαιστινιακός λαός υπέφερε από κάθε μορφή καταπίεσης και αδικίας, έχασε θεμελιώδη δικαιώματα και βρέθηκε αντιμέτωπος με πολιτικές απαρτχάιντ. Ένα απαρτχάιντ που ξεκίνησε το 1967 με την κατάληψη παλαιστινιακών εδαφών από τις σιωνιστικές δυνάμεις και τον έλεγχο των θαλάσσιων ζωνών, αλλά έχει εξελιχθεί σήμερα σε μία άνευ προηγουμένου εθνοκάθαρση. Όλα αυτά τα χρόνια, η παλαιστινιακή αντίσταση μάχεται απομονωμένη διεθνώς, είτε συγκρουσιακά, όπως η πρώτη Ιντιφάντα (1987-1993) και η δεύτερη Ιντιφάντα (2000-2005), είτε ειρηνικά, όπως η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής το 2018, έχοντας καταφέρει ελάχιστα από την ελευθερία και την αυτονομία που επιδιώκει. Αποκορύφωμα αυτών, στο σύγχρονο παρόν, ήταν η ομιλία του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο του 2023, όπου παρουσίασε έναν χάρτη της λεγόμενης «Νέας Μέσης Ανατολής», στον οποίο το «Ισραήλ» εκτεινόταν από τον ποταμό Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο, περιλαμβάνοντας τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.
Εσύ τί θα έκανες αν εξαφάνιζαν το σπίτι σου και την οικογένειά σου;
Στη σιωπή της παγκόσμιας κοινότητας μετά τη δήλωση αυτή και στην αλαζονεία των αποικιοκρατών σιωνιστών, η Παλαιστινιακή Αντίσταση απάντησε με την επιχείρηση «Πλημμύρα Αλ-Άκσα» στις 7 Οκτωβρίου 2023, στοχεύοντας ισραηλινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις και αιχμαλωτίζοντας ομήρους, ως μέσο πίεσης, για απελευθέρωση Παλαιστινίων αιχμαλώτων, είτε κρατουμένων, είτε απαχθέντων. Η επιθεση αυτή ήταν συνδιοργανωμένη από πολλές από τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης.Έκτοτε ξεκινά η αναβαθμισμένη φάση της γενοκτονίας που έχει εξαπολύσει η ισραηλινή κατοχή σε απόλυτη συνεργασία με ΝΑΤΟ, ΕΕ και την παγκόσμια κοινότητα. Η συλλογική τιμωρία- όπως έχει χαρακτηριστεί από το 2017 ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας, με διακοπές σε ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, καύσιμα και ανθρωπιστική βοήθεια, ο εποικισμός και η απαλλοτρίωση της παλαιστινιακής γης σε Δυτική Όχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ και οι χιλιάδες αυθαίρετες συλλήψεις με βασανιστήρια και κρατήσεις ανηλίκων χωρίς δίκες- γνωστές και ως «διοικητικές κρατήσεις»- δίνουν τη θέση τους σε ακόμα πιο απάνθρωπες στρατηγικές γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα, στοχευμένες επιθέσεις εναντίον αμάχων με βομβαρδισμούς σε σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, καταφύγια του ΟΗΕ και δημοσιογράφους∙ Επιθέσεις σε υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό του τομέα της υγείας και σε ανθρωπιστικές αποστολές∙ Ολοκληρωτική ισοπέδωση πόλεων, για να καταστήσουν ανέφικτη οποιαδήποτε πιθανότητα επιστροφής των Παλαιστινίων∙ Χρήση απαγορευμένων ή αμφισβητούμενων όπλων λευκού φωσφόρου σε πυκνοκατοικημένες περιοχές έρχονται τα τελευταία δύο χρόνια στο φως της δημοσιότητας μέσα από ντοκουμέντα που καταγράφουν οι ίδιες/οι οι Παλαιστίνιες/οι και αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ τα περισσότερα διεθνή δημοσιογραφικά μέσα σιωπούν. Η κατάσταση στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη όλο και χειροτερεύει και το Μάρτιο του 2025 το κράτος δολοφόνος ξεκινά τον πλήρη αποκλεισμό ανθρωπιστικής βοήθειας, με στόχο τη λιμοκτονία και τη φυσική εξόντωση των Παλαιστινίων. Παράλληλα, ιδρύει με τη συνεργασία των έτερων δολοφόνων αποικιοκρατών, των ΗΠΑ, την προσχηματική μη κερδοσκοπική οργάνωση Gaza Humanitarian Foundation (GHF) για διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας εντός της Γάζας. Πρόκειται για μία παγίδα θανάτου, μια σφαγή μεταμφιεσμένη σε ανθρωπιστική βοήθεια, όπου απεγνωσμένοι/ες Παλαιστίνιοι/ες κάθε ηλικίας δολοφονούνται μαζικά αναζητώντας ένα πιάτο φαγητό. Η παράνοια όμως δεν σταματάει εκεί. Τον Ιούλιο του 2025 ανακοινώνεται το σχέδιο «τελικής λύσης» του Ισραήλ για εκτοπισμό των παλαιστινίων σε μια κλειστή ζώνη στον νότο, στην περιοχή της Ράφα δημιουργώντας υποκριτικά μια δήθεν «ανθρωπιστική πόλη», αλλά ουσιαστικά ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Την ώρα που γράφεται μάλιστα αυτό το κείμενο ξεκινάει να εφαρμόζεται με τη μετεγκατάσταση εβραίων από ΗΠΑ και Καναδά στις περιοχές που εγκαταλείπουν δια της βίας οι Παλαιστίνιοι. Λίγους μήνες νωρίτερα ο συνεργός του, Τραμπ, είχε ανακοινώσει την ίδρυση μιας «Ριβιέρας της Μέσης Ανατολής» στις όχθες της Γάζας, υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, δημοσιοποιώντας ουσιαστικά την κοινή πολιτική των δύο κρατών δολοφόνων, αλλά αποκρύπτωντας παράλληλα τους βαθύτερους λόγους συνεργασίας τους, που έχουν να κάνουν με την κοινή ενεργειακή και στρατιωτική επικράτησή τους σε αυτή τη γεωπολιτικά κρίσιμη περιοχή.Η ιστορία επαναλαμβάνεται πάνω σε μια τραγική αντιστροφή: Στο όνομα της ιστορικά κατατρεγμένης εβραϊκής ταυτότητας, επιχειρείται η ολοκληρωτική εξαφάνιση ενός ολόκληρου πληθυσμού. Η ιστορική πληγή του Ολοκαυτώματος χρησιμοποιείται με τέτοιον τρόπο ώστε να νομιμοποιήσει μιαν άλλη ιστορική πληγή, αυτήν της Γενοκτονίας του λαού της Παλαιστίνης. Ο όρος «σιωναζί», που πρωτίστως απευθύνεται στο κράτος του Ισραήλ και τους συνεργάτες του, έρχεται να περιγράψει αυτήν ακριβώς την αντιστροφή της ιστορίας, και επομένως της ίδιας της πραγματικότητας.
B. Ο ρόλος και οι βλέψεις του Ισραήλ στη γεωπολιτική συγκυρία
Η περιοχή της κατεχόμενης Παλαιστίνης αποτελεί μία τοποθεσία που διαχρονικά έχει βιώσει αλλεπάλληλες συγκρούσεις και καταστροφές, καθώς η φυσική «πύλη» που σχηματίζει δια θαλάσσης από την Ευρώπη και την Αφρική προς την Ασία λατρεύτηκε από απανταχού αυτοκράτορες, προφήτες, βασιλιάδες, πρωθυπουργούς και άλλους παρόμοιους δυνάστες. Το αποικιοκρατικό μόρφωμα Ισραήλ, όμως, είναι ένα κράτος που φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου από αποφάσεις δυτικών κρατών κατά τη μεταπολεμική κατανομή των «φιλέτων» στους νικητές συμμάχους. Δεν είναι απλά ένας αντιδραστικός γείτονας, αλλά αποτελεί το μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού, που ως εχθρός της ανθρωπότητας είναι υπεύθυνο να εφαρμόσει τα κοινά σχέδια επεκτατισμού ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, και ταυτόχρονα το αποτύπωμα του σιωνισμού. Μια εποικιστική αποικιοκρατία που δεκαετίες τώρα εγκληματεί εις βάρος των γηγενών Παλαιστινίων και δεν κρύβει τις αδηφάγες επεκτατικές προθέσεις του. Ο επεκτατισμός αυτός δεν αφορά μόνο σε ανακατανομή εδαφών, αλλά ανακατανομή ολόκληρης της παγκόσμιας ενεργειακής βιομηχανίας, αφού η Παλαιστίνη βρίσκεται στο κέντρο πολύτιμων ενεργειακών κόμβων (πχ East med), ενώ παράλληλα οι αραβικές δυνάμεις που τη στηρίζουν, τουλάχιστον ιδεολογικά, αποτελούν τους μεγαλύτερους παραγωγούς ή διακινητές πετρελαϊκών κοιτασμάτων της περιοχής. Ταυτόχρονα, η αναβάθμιση των στρατιωτικών επιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή, με Ιράν, Υεμένη, Συρία, και Λίβανο προκαλεί ένα γενικευμένο αίσθημα ανησυχίας που σε συνδυασμό και με την έτερη πολεμική σύρραξη Ρωσίας- Ουκρανίας στην οποία εμπλέκονται ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, προσφέρουν σε κράτη και διεθνείς φορείς το τέλειο πρόσχημα στρατιωτικού επανεξοπλισμού και κινητοποίησης των κεφαλαίων της πολεμικής βιομηχανίας. Αυτό το πρόσχημα ενισχύεται μέσα στο διεθνές περιβάλλον των οξυμένων διακρατικών ανταγωνισμών και της αντίστοιχης «τόνωσης» των απανταχού «μεγάλων εθνικών αφηγήσεων», που έχουν ως βασικό επακόλουθο την έντονη ακροδεξιά μετατόπιση του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού. Είναι τόσο αποδοτική η στρατηγική που έχουν στήσει, που το Ισραήλ αναλαμβάνει να διαφημίσει και τα προϊόντα της βιομηχανίας αυτής, εφαρμόζοντας τις φρικαλεότητες του, τα “πειράματα” του στους λαούς της Μέσης Ανατολής και στέλνει τα αποτελέσματα του στη δύση. Προσφέροντας ακόμα και μετάδοση πραγματικού χρόνου από τους πρόσφατους πρωταγωνιστές της αγοράς, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), παρέχουν εγγύησεις αποτελεσματικότητας στα κράτη αγοραστές, που σπεύδουν να τα χρησιμοποιήσουν.
Γ. Η ενεργή εμπλοκή του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία
Τις τελευταίες δεκαετίες, το ελληνικό κράτος έχει ευθυγραμμίσει τα συμφέροντά του με αυτά του κράτους του Ισραήλ. Η ελληνοϊσραηλινή φιλία έχει εξασφαλίσει στο ελληνικό κράτος έναν ισχυρό σύμμαχό στον «αιώνιο» ανταγωνισμό με το γειτονικό κράτος της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, η ευρύτερη συμμαχία με τα κράτη της Αιγύπτου και της Κύπρου, με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, αμυντικές συνεργασίες, και στρατιωτικές συμφωνίες αποτελεί καθοριστικό παράγοντα «σταθερότητας» στην πολύπαθη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Σταθερότητα που στην παρούσα συγκυρία μεταφράζεται σε ενδυνάμωση και επέκταση του ενεργειακού άξονα που συνδέει το κράτος του Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα – φιλία μεταξύ κρατών, εξάλλου, σημαίνει οικονομικό αλισβερίσι και «ανάπτυξη».Το ελληνικό κράτος πήρε εξαρχής θέση για την ολοκληρωτική επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη, όπως αυτή εξελίσσεται τα τελευταία δύο χρόνια: Με το «δικαίωμα στην άμυνα» του κράτους του Ισραήλ. Η θέση αυτή αποτελεί την κορύφωση της συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ, που εξαργυρώνεται με πολυεπίπεδες στρατηγικές επενδύσεις: Από την εισχώρηση γιγαντιαίου ισραηλινού κεφαλαίου στο ελληνικό, αλλά και κυπριακό real estate, τις συμφωνίες με την εγχώρια τουριστική βιομηχανία (όπου τα πακέτα κρουαζιέρας αποτελούν την αιχμή του δόρατος), ως την προώθηση της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας.Η βιομηχανία πολέμου του Ισραήλ κατέχει ξεχωριστή θέση σε αυτό το πλαίσιο οικονομικής-πολιτικής συνεργασίας, καθώς συνεργάζεται ήδη με ελληνικές επιχειρήσεις που ασχολούνται με την αμυντική τεχνολογία, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση και στην περαιτέρω επέκτασή τους. Το Ισραήλ έχει βρει στο ελληνικό κράτος έναν πρόθυμο αγοραστή, και ταυτόχρονα ένα κράτος-κλειδί στην προώθηση των τεχνολογιών και των οπλικών συστημάτων του προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποτελεί μία «από τις μεγαλύτερες αγορές αμυντικού εξοπλισμού του πλανήτη». Πολύ πρόσφατα μάλιστα, τον Μάιο του 2025, στη διεθνή έκθεση αμυντικού εξοπλισμού “DEFEA – Defence Exhibition Athens”, περίπου 30 ισραηλινές εταιρείες όπλων είχαν τον χώρο να παρουσιάσουν δοκιμασμένα εργαλεία θανάτου, να ανταλλάξουν τεχνογνωσία και να δικτυωθούν με εμπόρους όπλων από όλο τον κόσμο.Ενδεικτική του βάθους της εξοπλιστικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ ήταν η εξαγορά της –ελληνικών συμφερόντων– Intracom Defense από την Israel Aerospace Industries (που ελέγχεται από την κυβέρνηση του Ισραήλ). Το ελληνικό κράτος ήταν αυτό που παρείχε τις απαραίτητες εγγυήσεις, μέσω των οποίων εξασφαλίστηκαν ευρωπαϊκά κονδύλια για την –πλέον ισραηλινής ιδιοκτησίας– Intracom Defense. Μάλιστα το drone Heron της ίδιας εταιρίας (ΙΑΙ) φαίνεται να χρησιμοποιείται στις περιπολίες στο Αιγαίο για ανίχνευση μεταναστών και προσφύγων, που επιχειρούν το ριψοκίνδυνο ταξίδι στην Ευρώπη διωγμένοι από ολοκληρωτικά καθεστώτα και παρακράτη της Αφρικής, ληστρικά απομεινάρια ή και παρακλάδια της αποικιοκρατίας ευρωπαίων ιμπεριαλιστών προηγούμενων αιώνων. Εξίσου ενδεικτική είναι η πώληση της ΕΛΒΟ στον όμιλο SK, που ανήκει σε πρώην αξιωματικό των ισραηλινών ένοπλων δυνάμεων, όπως και το νέο εξοπλιστικό –ύψους 28 δις– στο πλαίσιο του reArm Europe, όπου προμηθευτές των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων είναι κυρίως Αμερικάνοι και Ισραηλινοί. Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα εώς τώρα, ενώ έπονται ακόμα περισσότερα καθώς η Ελλάδα, όπως και όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ πλην της Ισπανίας, προγραμματίζει αύξηση της ετήσιας δαπάνης στην εθνική άμυνά της στο 5% του ΑΕΠ εώς το 2029, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς του πολυεπιχειρηματία Τραμπ, που κινεί ταυτόχρονα τα νήματα της προσφοράς και της ζήτησης του αγαπημένου του προϊόντος για να κινούνται τα κράτη-μαριονέτες. Για την διασφάλιση αυτών των αναπτυξιακών προοπτικών, δεν αρκεί η υποστήριξη του σιωνιστικού καθεστώτος αλλά θα πρέπει να παταχθεί και ο αντίλογος. Οι φωνές που εναντιώνονται στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού πληθαίνουν στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας και οι δράσεις κλιμακώνονται ενοχλώντας τόσο τα εγχώρια συμφέροντα, όσο και τη σταθερότητα της συνεργασίας με το κράτος δολοφόνο. Η καταδίκη αυτού του λόγου ως αντισημιτικού και οι διώξεις αγωνιστριών/ων με το πρόσχημα του αντιρατσιστικού νόμου, εκτός μία νομιμοφανή πρόφαση καταστολής στο εσωτερικό, αποτελεί και μια επιθετική επαναδιατύπωση της θέσης της Ελλάδας στο εξωτερικό, αφού δείχνει ξεκάθαρα ότι το ελληνικό κράτος συμπορεύεται με την εξαφάνιση της Παλαιστίνης, οικονομικά και πολιτικά.
Δ. Ο ρόλος της Κρήτης – «ανάπτυξη» και γεωπολιτική
Μέσα σε όλα αυτά η Κρήτη σίγουρα δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Η χαρακτηριστική της γεωγραφική θέση την καθιστά κέντρο στρατηγικής σημασίας. Αρχικά, η Κρήτη αποτελεί βασικό ενεργειακό σταθμό, αφού το τελευταίο διάστημα αυξάνονται ραγδαία οι μελέτες και προσπάθειες εξόρυξης πετρελαίου, οι εγκαταστάσεις ΒΑΠΕ, καταστρέφοντας πλήρως το φυσικό περιβάλλον και βλάπτοντας ανεπανόρθωτα την τοπική χλωρίδα και πανίδα. Παράλληλα, από το 2017 έχει ξεκινήσει το διακρατικό σχέδιο του EuroAsia Interconnector που στοχεύει, έως το 2030, να συνδέσει την «πράσινη» ενέργεια σε Ελλάδα-Κύπρο-Ισραήλ, με την εγκατάσταση του σχετικού καλωδίου να έχει ήδη ολοκληρωθεί στο κομμάτι Πελλοπονήσου-Κρήτης. Τέλος, στις 2 Δεκέμβρη του 2020 οι κυβερνήσεις Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ υπέγραψαν σύμφωνο δημιουργίας αγωγού φυσικού αερίου που συνδέει τη Μέση Ανατολή (ή λιγότερο αποικιοκρατικά τη Δυτική Ασία) με την Ελλάδα και την Ιταλία (EastMed), ανοίγοντας το δρόμο της ενεργειακής διασύνδεσης με το κράτος-δολοφόνο, με απαραίτητο κόμβο την Κρήτη. Εκτός από την χρήση του νησιού για τον πλουτισμό των ενεργειακών καρτέλ, η τεράστια βιομηχανία τουρισμού που έχει αναπτυχθεί στη χώρα, βασίζεται πάρα πολύ στην Κρήτη, αφού το αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης είναι το 2ο σε αφίξεις σε όλη τη χώρα. Φυσικά, όλο αυτό, έρχεται πακέτο με τη μαύρη εργασία ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, σε άθλιες συνθήκες και χωρίς εργασιακά δικαιώματα, ακριβά ενοίκια και άπειρα airbnb, την πλήρη απαξίωση όσων δεν συνεισφέρουν στην κερδοσκοπία των αφεντικών και την παραχώρηση όλων των δημοσίων χώρων και αγαθών προς αυτούς που θα πληρώσουν πιο ακριβά. Η εικόνα της νεο-αποικιας αυτής που δημιουργείται στην Κρήτη, που ούτε και ο εγκλεισμός του covid-19 δεν κατάφερε να αποκόψει, φυσικά δεν επιτρέπεται να λερωθεί. Έτσι, η άνοδος των μεταναστευτικών ρευμάτων το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά το ναυάγιο της Πύλου- ρευμάτων που προκαλούνται από τους πολέμους και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα– αποτελεί πρόβλημα για τα αφεντικά εν μέσω θερινής σεζόν. Εγείροντας τα φασιστικά αντανακλαστικά μέρους της τοπικής κοινωνίας, επιχειρείται να στραφεί η αγανάκτηση του λαού όχι στους πραγματικούς υπαίτιους όλων αυτών που βιώνουμε. Έτσι, οι άνθρωποι που καταφτάνουν, αποτελούν ακόμα μία δεξαμενή παρανομοποιημένων –και άρα φτηνών– εργατικών χεριών προς εκμετάλλευση από το ντόπιο κεφάλαιο. Πέραν αυτών, το νησί αποτελεί κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων και φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο έλεγχος της Μέσης Ανατολής είναι ζωτικής σημασίας για τα ιμπεριαλιστικά πλάνα των ΗΠΑ-ΕΕ-Ισραήλ, ώστε να εξασφαλιστεί η υπεροχή τους, και η Κρήτη αποτελεί το βασικό ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις.
Ε. Η βάση της Σούδας
Η βάση της Σούδας, από τις μεγαλύτερες αμερικανο-νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα διαδραματίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις της Μ. Ανατολής και της Μεσογείου τα τελευταία χρόνια. Από τον ελλιμενισμό ΝΑΤΟϊκων αεροπλανοφόρων και την πραγματοποίηση στρατιωτικών διακρατικών ασκήσεων, μέχρι τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη Συρία, την Υεμένη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και μέχρι πρόσφατα στο Ιράν, η βάση της Σούδας αποκτά ολοένα και πιο έντονη θέση στα σχέδια των μακελάρηδων αυτού του κόσμου. Όλο αυτό αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο με το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και φέρει τον τίτλο «Νόμος Συνεργασίας Αμερικανο-ελληνο-ισραηλινού Εταιρικού Σχήματος για την Καταπολέμηση της Τρομοκρατίας και τη Θαλάσσια Ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο του 2025». Στο επίκεντρό του βρίσκεται ο ρόλος της βάσης της Σούδας, η οποία χαρακτηρίζεται ρητά ως «ο μοναδικός λιμένας βαθέων υδάτων στη Μεσόγειο ικανός να εξυπηρετήσει τα μεγαλύτερα αμερικανικά αεροπλανοφόρα», ενώ αναφέρεται η σημασία της στην πραγματοποίηση κοινών ασκήσεων για την εμβάθυνση και ισχυροποίηση των σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ-Ελλαδας-Κυπρου-Ισραηλ.Η κοινωνική νομιμοποίηση σε όλα αυτά κερδίζεται μέσω ενός αφηγήματος στρατηγικής προστασίας και παροχής σταθερότητας στην Ελλάδα στην γεωπολιτική σκακιέρα της Αν. Μεσογείου. Ταυτόχρονα, οι επαγγελματίες μισθοφόροι/δολοφόνοι που κατακλύζουν τα Χανιά, προβάλλονται από τη μια ως επιχειρηματική ευκαιρία για το τοπικό κεφάλαιο, κι από την άλλη ως αρωγοί της τοπικής κοινωνίας πραγματοποιώντας δήθεν εθελοντικές δράσεις, που αποκλειστικό σκοπό έχουν την εξοικείωση των ντόπιων με τους φονιάδες, για την κοινωνική νομιμοποίηση της παρουσίας τους. Φυσικά, οι καταγγελίες για φασαρίες, τσακωμούς, παρενοχλητικές συμπεριφορές και επιθέσεις δίνουν και παίρνουν. Στον αντίποδα, η τοπική συλλογική μνήμη «προσπερνάει» τις πλατιές αντιβασικές κινητοποιήσεις προηγούμενων δεκαετιών, που κορυφώθηκαν με τον εμπρησμό της Νομαρχίας το 1990. Τότε εκδηλωνόταν καθημερινά ότι οι φονιάδες του ΝΑΤΟ είναι ανεπιθύμητοι στην πόλη, ενώ σήμερα μερίδα της τοπικής κοινωνίας, πλήρως ενσωματωμένη ιδεολογικά και οικονομικά στη συνθήκη του τουρισμού, τους αντιμετωπίζει ως τυπικούς επισκέπτες.Η παρουσία της ίδιας της βάσης, συνοδεύεται από ένα καθεστώς ελέγχου και επιτήρησης με ραντάρ και κάμερες στην ευρύτερη περιοχή, ενώ η φασαρία από τις ασκήσεις και τις επιχειρήσεις των πολεμικών αεροπλάνων, η παρουσία στρατιωτών στο κέντρο και η συνεχιζόμενη ύπαρξη στρατιωτικών φρεγατών ή αεροπλανοφόρων προωθεί ένα κλίμα στην τοπική κοινωνία ότι η δήθεν “ασφάλεια” που παρέχεται, να θεωρείται αναγκαία. Και λέμε δήθεν, γιατί εάν τα δεδομένα αλλάξουν και τα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της περιοχής απειληθούν, η Σούδα μπορεί να αποτελέσει δυνητικά ένα στόχο για τους επιτιθέμενους. Και σε αυτή την περίπτωση είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής που θα πληγούν και όχι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ που θα μείνουν αλώβητα χάρη στην προστασία που τους παρέχει η απόσταση. Φτιαγμένες να σκορπούν θάνατο, οι βάσεις δεν τον περιορίζουν στα μέτωπα των πολέμων, τον σπέρνουν και στον τόπο που τις δέχεται. Όπως σε άλλα μέρη του πλανήτη έτσι και στη Σούδα, φέρνουν μαζί τους καταστροφή και δηλητήριο. Από τη θαλάσσια ρύπανση, όπως η πετρελαιοκηλίδα στο Μαράθι το 2017, μέχρι την εισροή τοξικών ουσιών που δηλητηριάζουν το έδαφος και τη θάλασσα, οι βάσεις αποτελούν διαρκή κίνδυνο για κάθε μορφή ζωής. Στις ακτές της ευρύτερης περιοχής, κατά καιρούς έχουν ξεβραστεί χιλιάδες νεκρά και παραμορφωμένα ψάρια, ενώ τα λεγόμενα “αιώνια χημικά” (υπερφθοριωμένες ενώσεις -PFAS) που απορρίπτονται από την αεροπορική και ναυτική βάση, αλλά και τους πολέμους που συμμετέχει, έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου, ηπατικών βλαβών και διαταραχών στο ενδοκρινικό και στο ανοσοποιητικό σύστημα. Για αυτό, είναι τουλάχιστον προκλητική η προσπάθεια ξεπλύματος από την πλευρά των βάσεων με τη διοργάνωση φιλανθρωπικών δράσεων – όπως φιλικά παιχνίδια μπάσκετ – για τη στήριξη τοπικών συλλόγων καρκινοπαθών, ειδικά όταν δεν πρόκειται μόνο για ατυχήματα ή διαρροές, αλλά σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει σκόπιμη απόρριψη των επικίνδυνων αποβλήτων στο έδαφος και στο νερό, όπως από τους πυραύλους που εγκαταλείπονται στο βυθό και στις γύρω ακτές από το ΝΑΤΟϊκό Πεδίο Βολής. Ταυτόχρονα, οι συνεχείς πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την ατμοσφαιρική ρύπανση της περιοχής. Κι ενώ είναι πλέον αποδεδειγμένες οι συνέπειες της ζωής κοντά στις βάσεις, συστηματικά αποκρύπτονται, καθώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας φροντίζει να κόβει τα κονδύλια από τις έρευνες που θα μπορούσαν με αποδείξεις να συνδέσουν το περιβαλλοντικό και υγειονομικό έγκλημα που συντελείται, ως αποτέλεσμα της λειτουργίας της βάσης της Σούδας.
ΣΤ. Διεθνιστική αλληλεγγύη και τοπικοί αγώνες από τα κάτω
Μετά την επιχείρηση «Πλημμύρα Αλ-Άκσα», στις 7/10/23, το καθεστώς του Ισραήλ εξαπέλυσε όχι μόνο τη σφοδρότατη στρατιωτική επιχείρηση «Σιδερένια Ξίφη» για την πλήρη εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, αλλά και μία άνευ προηγουμένου διεθνή προπαγάνδα. Κατά τους πρώτες μήνες, όποια αλληλέγγυα φωνή αρθρώνεται στο δημόσιο λόγο καταστέλλεται με το πρόσχημα του αντισημιτισμού και διώκεται από τα κράτη συνεργούς. Ο αντισημιτισμός μπαίνει στο επίκεντρο της προπαγάνδας που εφαρμόζεται παγκόσμια, προπαγάνδα στηριζόμενη κυρίως σε ψευδείς κατασκευασμένες ειδήσεις (fakenews) που δημιούργησε ο σιωνιστικός μηχανισμός, σε μία προσπάθεια να υποβαθμιστεί η θεμελιώδης ιμπεριαλιστική συνιστώσα του σιωνισμού, που στο όνομα ενός προφήτη «δικαιούται» να εφαρμόζει εθνοκάθαρση, γενοκτονία και απαρτχάιντ για δεκαετίες, με στόχο τη δημιουργία του «Μεγάλου Ισραήλ».Σε διπλωματικό επίπεδο η πρώτη αντίδραση ήρθε τον Ιανουάριο του 2024, όταν -ακόμα και- το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) αναγνώρισε τον κίνδυνο πρόκλησης γενοκτονίας από το Ισραήλ, έπειτα από σχετική προσφυγή του κράτους της Ν. Αφρικής. Ένα κράτος, η γέννηση του οποίου θεσμοθέτησε τον όρο «απαρντχάιντ» στην παγκόσμια ιστορία και πολιτική, κινήθηκε νομικά με την κατηγορία της γενοκτονίας εναντίον ενός άλλου κράτους, η γέννηση του οποίου προήλθε έπειτα από την αντίστοιχη θεσμοθέτηση του όρου «γενοκτονία». Λίγο αργότερα, το Μάιο του 2024, ανακοινώνεται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) η έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για τον πρωθυπουργό και τον υπουργό εθνικής άμυνας του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου, γεγονός που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη συνεργία των δυτικών κρατών, τα οποία φιλοξενούν και συνομιλούν με διεθνώς κηρυγμένους εγκληματίες πολέμου.Στην ίδια γραμμή, όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης εκείνη την περίοδο αναπαράγουν τη ρητορεία του σιωνιστικού μορφώματος, υποστηρίζοντας το «δικαίωμα στην άμυνα» του Ισραήλ και το νέο στιγμιότυπο στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», σε μία προσπάθεια να αποκρύψουν τις θηριωδίες που αποκαλύπτουν δημοσιογράφοι, ΜΚΟ και απλοί πολίτες μέσα από τη Γάζα. Η κοινωνία συνεχίζει και παρακολουθεί αμμέτοχη μία γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση, που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τους ναζιστές άλλων εποχών, αφού έχει ήδη εξελίξει σε δυστοπικά επίπεδα την προπαγάνδα, τη συλλογική τιμωρία και την πλήρη εξόντωση των θυμάτων του. Ένα κομμάτι, όμως, αυτής της κοινωνίας, δεν σιωπά και με διδάγματα του παρελθόντος συνεχίζει να αντιστέκεται. Σε παγκόσμιο επίπεδο αναζωπυρώνεται το κίνημα BDS (Boycot, Divestment, Sanctions- Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων, Κυρώσεις), που από το 2005 και μετά από έκκληση παλαιστινιακών συνδικάτων ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ο απελευθερωτικός αγώνας της Ν. Αφρικής, ώστε να ασκήσει οικονομική κυρίως πίεση στο σιωνιστικό μόρφωμα. Στις ΗΠΑ γεννιέται ένα μαζικό αντιπολεμικό φοιτητικό κίνημα, που θυμίζει σε πολλά το αντίστοιχο κίνημα που είχε εκδηλωθεί κατά τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ξεκινώντας από το Columbia, όπως και τότε, πάνω από 100 πανεπιστήμια στις ΗΠΑ τελούν υπό κατάληψη με συμμετοχή από κοινού φοιτητών, καθηγητών και πολιτών. Η αντίδραση του κράτους ήταν σφοδρότατη με εθνοφρουρά στην καταστολή, περικοπή χρηματοδοτήσεων και λογοκρισία προγραμμάτων σπουδών των πανεπιστημίων, απελάσεις αλλοδαπών εργαζομένων και φοιτητών κ.α., γεγονότα που επανανοηματοδότησαν το κίνημα για την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου στις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη, οργανώνονται αρχικά διαδηλώσεις και τοπικές δράσεις, με μαχητικότερη ίσως τη δράση της Palestine Action στη Βρετανία. Πρόκειται για ένα φιλοπαλαιστινιακό δίκτυο για άμεση δράση, που από το 2020, προχωρά ακόμα και σε σαμποτάζ εργοστασίων στρατιωτικών προϊόντων που προορίζονται να χρησιμοποιηθούν κατά Παλαιστινίων. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η Palestine Action ανακυρήχθηκε τρομοκρατική οργάνωση από το βρετανικό κράτος, με σκοπό την κλιμάκωση –σε πολύ υψηλά επίπεδα μάλιστα– της καταστολής ενάντια στο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.Δύο χρόνια τώρα, σε διεθνές επίπεδο, εκατομμύρια κόσμου έχουν βγει στους δρόμους, αψηφώντας τον μιντιακό πόλεμο και την τρομοκράτηση: Από τα κατειλημμένα πανεπιστήμια στις Η.Π.Α., ως τις δράσεις αντιτουριστικού χαρακτήρα απέναντι στις κρουαζιέρες του IDF στην Ελλάδα, η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη έχει καταλάβει ιστορικά μεγέθη, διαρρηγνύοντας τα σύνορα που θέτουν οι διακρατικοί αναγωνισμοί και τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ.Παρά τη διεθνή κατακραυγή, όμως, η επίθεση των σιωνιστών δολοφόνων συνεχίζει να κλιμακώνεται. Το Μάρτιο του 2025 κλείνουν δια παντός τα σύνορα στη Γάζα αποκλείοντας την είσοδο κάθε είδους ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο ΠΟΥ προειδοποιεί για τον κίνδυνο ανθρωπογενούς λιμοκτονίας και τα εργατικά σωματεία στη Γάζα κάνουν έκκληση σε όλο τον αγωνιζόμενο κόσμο να αναλάβει πλέον δράση για την αποτροπή του αφανισμού τους. Άμεσα ξεκινά το πλοίο Madleen του Freedom Floatilla Coalition με σκοπό να σπάσει τονθαλάσσιο αποκλεισμό, το οποίο δέχεται παράνομη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, επίθεση. Οι επιβαίνοντες ακτιβιστές συλλαμβάνονται και απελαύνονται. Ακολουθεί ένα τεράστιο παγκόσμιο κίνημα που διευρύνει την προσπάθεια και στοχεύει να σπάσει τον αποκλεισμό δια ξηράς αυτή τη φορά. Το Global March To Gaza, με συμμετοχή πάνω από 56 χωρών του λεγόμενου δυτικού κόσμου, και το Sumud Convoyαπό χώρες του Μαγρέμπ (Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Λιβύη, Μαυριτανία) οργάνωσαν από κοινού μία προσπάθεια να προσεγγίσουν μέσω της Αιγύπτου τα σύνορα στη Ράφα και να απαιτήσουν την ελεύθερη πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας που αναμένει για μήνες στην περιοχή του Σινά. Καμία αποστολή δυστυχώς δεν καταφέρνει τον αρχικό στόχο, αφού δέχονται σφοδρότατη καταστολή κυρίως με απελάσεις: το Sumud Convoy μπλοκάρεται στην Α. Λιβύη και το Global March To Gaza στην αιγυπτιακή πόλη Ισμαηλία. Κατάφεραν όμως να τοποθετήσουν το ζήτημα στο επίκεντρο της δημόσιας σφαίρας συνεισφέροντας στην αναγέννηση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Όλος ο κόσμος κατακλύζεται από μαζικότατες διαδηλώσεις και πολύμορφες δράσεις με κοινό σύνθημα Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Εργατικά σωματεία λιμενεργατών αποκλείουν συντονισμένα σε ευρωπαϊκά λιμάνια πλοία που μεταφέρουν εξοπλισμό ή υλικά που προορίζονται για χρήση από τον IDF, μεταξύ αυτών και στον Πειραιά. Στην υπόλοιπη Ελλάδα το κίνημα στοχεύει, επιπλέον, προγράμματα αναψυχής για την «ανακούφιση» των ταλαιπωρημένων δολοφόνων του IDF, όπως κρουαζιερόπλοια, αλλά και προγράμματαστρατιωτικής συνεργασίας των δύο κρατών, όπως η παρέμβαση στην120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος (120 ΠΕΑ) στην Καλαμάτα, όπου έλληνες πιλότοι εκπαιδεύονται στη χρήση στρατιωτικών προϊόντων της ισραηλινής Elbit Systems και η κινητοποίηση στην έκθεση DEFEA. Στις 31 Αυγούστου, ο διεθνής στόλος του Global Sumud Flotilla ξεκίνησε ακόμα μία προσπάθεια διάνοιξης του «ανθρωπιστικού διαδρόμου» που θα σπάσει από τη θάλασσα τον αποκλεισμό της Γάζας.Φτάνουμε στο σήμερα, όπου παρακολουθούμε να εξελίσσεται η τελική φάση πλήρους αφανισμού ολόκληρης της Γάζας με το βίαιο εκτοπισμό των λιμοκτονούντων Παλαιστίνιων. Κανένα κράτος και κανένας διεθνής φορέας δεν εμπλέκεται για να αποτραπεί η σύγχρονη αυτή εθνοκάθαρση. Μόνη μας λύση παραμένει η κοινωνία. Με όποια μέσα έχουμε στηρίζουμε τη συνεχιζόμενη αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού που ορθώνει μόνος του το ανάστημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απέναντι στους σιωνιστές και του συνεργούς τους. Από σφεντόνες μέχρι ρουκέτες στηρίζουμε όποιο εργαλείο επιλέγει η αντίσταση να επιτεθεί στον υπερσύγχρονα εξοπλισμένο εχθρό, καθώς αντιπροσωπεύει την επιτομή της αντίστασης σε ολόκληρο το φασιστικό καπιταλιστικό σύμπλεγμα, που μπορεί αυτή τη στιγμή να επιτίθεται στρατιωτικά στη Γάζα, αλλά γνωρίζουμε πως σημαδεύει τις ζωές όλων μας.Ο δυτικός κόσμος στρέφει το βλέμμα του αλλού, οι κυβερνήσεις είτε αναλώνονται σε ανούσιες μηδαμινές ανθρωπιστικές βοήθειες, είτε ξεδιάντροπα κάνουν λόγο για το δήθεν “δικαίωμα στην άμυνα του μοναδικού δημοκρατικού κράτους της Μ. Ανατολής”, μιλάνε για τρομοκρατία και είναι περήφανα συνένοχοι στη γενοκτονία. Ο λαός της Παλαιστίνης, όμως, δεν ηττήθηκε ποτέ. Η αντίσταση, η ψυχική αντοχή και η υπομονή των παλαιστίνιων είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο υπάρχει σήμερα. Δεν έχει υποκύψει, δεν έχει διαρραγεί ο κοινωνικός τους ιστός, όπως και η ίδια αξιοπρέπεια τους. Με αυταπάρνηση, ενότητα και αδιάλειπτη μάχη αγωνίζεται να ξαναφτιάξει τη ζωή του στα ερείπια, και να γίνει ανάχωμα στην επέλαση αυτής της φονικής μηχανής πολέμου που ακούει στο όνομα Ισραήλ.Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία που έχουν οι πράξεις και τα λόγια μας μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη. Οι αναλύσεις μας τελείωσαν, τα μελάνια σταμάτησαν να γράφουν, τα στόματά μας βουβάθηκαν και μονόδρομος έγινε η οργανωμένη και από κοινού έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη που ξεπερνάει το σύνορα που μας έφτιαξαν για να μας διαιρέσουν και μπορεί να φτάσει μέχρι την αποκλεισμένη Γάζα. Η αλληλεγγύη που μπορεί να συνεισφέρει πραγματικά στους/στις αντιστεκόμενους/ες στην Παλαιστίνη, είτε με ουσιαστική ανθρωπιστική βοήθεια και τερματισμό του αποκλεισμού, είτε με σαμποτάζ στην πολεμική μηχανή, στα κράτη που συνειδητά είναι συνένοχα στο αιματοκύλισμα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Όσο προσπαθούν να μας κάνουν να κοιτάξουμε αλλού, να συνηθίσουμε τον θάνατο, την καταστροφή, την εξαθλίωση και την τρομοκρατία που μας επιβάλλουν, εμείς θα γινόμαστε αγκάθια στο δρόμο τους, θα ενώνουμε τις φωνές και τα χέρια μας με όλα όσα αντιστέκονται και παλεύουν για Ζωή, Αξιοπρέπεια, Ελευθερία.Στην Παλαιστίνη συμπυκνώνεται με τον πιο ωμό τρόπο το όραμα του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού, που επελαύνει σε μια συνθήκη βαθιάς παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης: Με οικονομικούς όρους, πρόκειται για μια αποικιοκρατική επιχείρηση, που επιδιώκει να αφήσει πίσω της ένα κατεστραμμένο πεδίο για καπιταλιστική συσσώρευση στα υποψήφια αναπτυξιακά καρτέλ· με πολιτικούς όρους πρόκεται για μία γενοκτονία με χαρακτήρα εθνοκάθαρσης, βασισμένη σε πειράματα καταστολής και τεχνολογίες θανάτου, που πραγματοποιείται στη βάση μιας αδιανόητης ιστορικής αντιστροφής.Στην Παλαιστίνη κρίνεται το μέλλον της Αντίστασης σε διεθνές επίπεδο. Η αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση διέρχεται μέσα από τους δικούς μας αγώνες, μέσα από τα μικρά ή μεγάλα μέτωπα που ανοίγουμε στους τόπους που ζούμε, απέναντι στους δικούς μας εχθρούς. Και είναι χρέος μας «να μεταφέρουμε αυτόν τον πόλεμο στο σπίτι μας» – απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς που συνεργάζονται με το κράτος-δολοφόνο, όπως και στα μπλοκ συμφερόντων τα οποίο υποστηρίζουν τη γενοκτονία. Απέναντι στις βάσεις του θανάτου, από όπου εκκινούν οι επιχειρήσεις, και στις υποδομές του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, που ανεφοδιάζει και τροφοδοτεί τη σφαγή των Παλαιστίνιων. Ο εχθρός είναι ο ίδιος παντού.
Η καρδιά της Αντίστασης χτυπά στην Παλαιστίνη.
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Παγκρήτιο Συντονιστικό για την Παλαιστίνη
