Του Μανώλη Καπετανάκη *
Ξανά (αυτή τη φορά στα Χανιά) η δύναμη μιας «μυστηριώδους» άνωσης ώθησε στην επιφάνεια μιας βουρκιασμένης και τρικυμισμένης θάλασσας την κορυφή ενός από τα διόλου αθέατα και άλιωτα παγόβουνα, που την κατακλύζουν.
Όμως το σημερινό χαρακτηρίζεται από μια εξόχως αποκαλυπτική ποικιλομορφία. Περικλείει σχεδόν τα πάντα. Αχνίζει ακέραιη την αποπνικτική δυσωδία ενός από την κορφή μέχρι τα νύχια διεφθαρμένου συστήματος, αφεαυτού του το τρανότερο «σκάνδαλο» της ιστορίας.
Με ατμομηχανή το εκ φύσεως ανίερο κέρδος κινείται στις γεμάτες σκουριά ράγες της βάρβαρης εκμετάλλευσης σκοτεινιάζοντας πίσω του τον ουρανό με μια πυκνή καπνιά φτώχειας, δυστυχίας και καταπίεσης των δουλευτάδων. Σαν καύσιμο χρησιμοποιεί αποκλειστικά τον εργατικό μόχθο, ενώ συχνά κανιβαλίζει στις γαλέρες των εργοδοτών. Τροχοί του είναι οι διάφοροι μηχανισμοί της εξουσίας. Τόσο αγνοί βέβαια, όσο και τα σατανικά συμφέροντα της παρασιτοκρατίας, που διακονούν. Κατά καιρούς μάλιστα ο εκάστοτε μηχανοδηγός υπηρετώντας την καπιταλιστική αδηφαγία σταθμεύει αδίστακτα σε μαζικά θυσιαστήρια αθώων (μικρασιατικοί μεγαλοϊδεατισμοί).
Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση έσμιξαν αγαστά ή κονταροχτυπούμενα όλες οι σάπιες αξίες και φορείς τους, τα αγκωνάρια και οι θεσμοί μιας κοινωνίας ανισότητας. Πελώρια (και ακαταδίωκτα) γρανάζια περιστρέφουν αρμονικά σωρεία από βαθμιαία μειούμενου μεγέθους τέτοια, μικρότερα ίσαμε τον κόκκο της άμμου (τα συνήθη εξιλαστήρια θύματα- «βαποράκια»). Προξενώντας έτσι ένα τριγμό θυμηδίας, ανατριχίλας και φρίκης.
Πρωταγωνιστές λοιπόν του νέου πολύκροτου πυροτεχνήματος (μετά από κάποιο διάστημα πάλι οι κατηγορούμενοι συνήθως αρμενίζουν ελεύθερα) επιχειρηματίες εύρωστοι με ζωηρά χαρακτηριστικά υπόκοσμου. Μεσίτες, ξενοδόχοι, τοκογλύφοι. Μεγαλέμποροι των ναρκωτικών και του θανάτου. Πασίγνωστοι (τουλάχιστον στους αρμόδιους) και με ανενόχλητη, χρυσοφόρα, μακροχρόνια δραστηριότητα. Εδώ, στην πόλη της «αφθονίας» (για τους λίγους φυσικά), μα και σε ολάκερη τη χώρα. Ντόπιοι «νονοί» μεσιανού αναστήματος, αλλά κεντρικότερα γιγαντωμένοι και κροίσοι. Ειδικά οι τελευταίοι με εξασφαλισμένη την ασυλία κουβαλούν καραβιές κοκαΐνης με ταυτόχρονη θωπεία από πρωθυπουργούς. Υποβοηθούνται προφανώς από ένα πλαίσιο πρόστυχης διαπλοκής εισαγωγέων -διακινητών και υψηλών αξιωματούχων. Εκείνων δηλαδή των επιφορτισμένων με τη δήθεν πάταξη αυτής της μάστιγας. Πως άλλωστε θα μεσουρανούσε αυτό το αποκρουστικό φαινόμενο, εάν δεν ίσχυε η συγκεκριμένη προϋπόθεση;
Αγέρωχα ακολουθούν τα ιερατεία επιδιδόμενα σε ένα διαγκωνισμό, που κραυγαλέα απάδει του φαρισαϊκού τους προορισμού. Δίχως ψήγμα περιφρόνησης και απάρνησης των φθαρτών υλικών αγαθών (των από τον άμβωνα αφορισμένων) ανεξαίρετα ξιφουλκούν μεταξύ τους για τη νομή (και ουχί τον διαμοιρασμό στο άπορο ποίμνιο) της μυθικής εκκλησιαστικής περιουσίας. Μήλο της έριδας επομένως τα 175 στρέμματα στη μαγευτική παραλία του Σταυρού. Κυριολεκτικά το μισό Ακρωτήρι φέουδο δύο μοναστηριών (αυτό άραγε συνιστά εξωφρενική πρόκληση ή ευλογία Κυρίου;) και το υπόλοιπο μισό διαφεντεύεται από τους αμερικάνους. Στην ανατολική άκρη του νησιού η μονή Τοπλού αξιοποιεί επενδυτικά ένα κλάσμα της ιδιοκτησίας της με έκταση –παρακαλώ- 25.000 στρεμμάτων στον όρμο Φανερωμένης!!
Όταν επίσης βραχυκυκλώνει η «θεόπνευστη» διαδοχή ενός διαμαντένιου (υπερβολή;) και χηρεύοντος επισκοπικού θώκου στο νομό (Κυδωνίας), τότε αναλαμβάνει ρόλο τακτοποίησης της εκκρεμότητας και των προστριβών ανάμεσα σε πολιτεία, Φανάρι και Αρχιεπισκοπή Κρήτης ο υπερατλαντικός έπαρχος της χώρας και πρώτος τη τάξει βρικόλακας (!!) του πλανήτη.
Εντυπωσιακό και συνάμα εύλογο. Ο αμερικανός πάτρωνας δεν ενθρονίζει μονάχα ΣΙΑκωβους, οικουμενικούς πατριάρχες και προκρίνει κυβερνήτες. Σε μια μέχρι τα ρουθούνια πολυσχιδώς εξαρτημένη χώρα αποκτά δικαιοδοσίες παρέμβασης σε αρχαιρεσίες των μάγων της φυλής με τα ξεθωριασμένα τοτέμ και ξόρκια. Των οποίων μάλιστα η «ιερότητα» (τίμιο ξύλο, οστά αγίων) δεν προφύλαξε από τις αγοραίες συναλλαγές!
Το σκηνικό της αθλιότητας οπωσδήποτε γίνεται άρτιο με την «ευγενική χορηγία» και συμμετοχή (με το αζημίωτο εννοείται) εκπροσώπων της ξεχειλισμένης από απέχθεια προς τα λαϊκά δίκια αστικής δικαιοσύνης. Βαθμοφόρων πολισμάνων και ξεστρατισμένων από τη κατασταλτική αποστολή ξυλοφορτώματος διαδηλωτών. Στελεχών του στρατού, όπου με ζηλοφθονία πασχίζουν και αυτοί να ξεκλέψουν μέσω της λαθρεμπορίας καυσίμων λίγα γραμμάρια από το παχύ λίπος του σοβινιστικού πατριωτισμού. Μεγαλοδικηγόρων με βαθειά διείσδυση στο περιβάλλον της μαφίας. Διοικητές νοσοκομείων με τυπική ανάθεση το ρήμαγμα τους και υπόγεια τον χρηματισμό. Δημοσιογράφους (πχ στυγνούς εκβιαστές δεσποτάδων με σφύζουσα ερωτική ορμή) με την πέννα βουτηγμένη σε κάτι σκούρο. Όχι του μελανιού, μα της λάσπης.
Στο γήπεδο της ανομίας σαν καθοριστικοί παίκτες εμφανίστηκαν ακόμη δύο τέως υπουργοί. Εάν στο πολιτικό στερέωμα (μια Cosa Nostra με γραβάτα) η αχρειότητα βηματίζει, στα μετόπισθεν καλπάζει. Αναλογικά στα πρωθυπουργικά υψίπεδα (στη δικογραφία αναφέρεται σχετική ανάμιξη του μεγάρου Μαξίμου) παρατηρούνται υπερηχητικές ταχύτητες. Σάπιος κόσμος, αντίστοιχοι οι ταγοί του. Και εδώ δεν χρειάζεται απομαγνητοφώνηση συνομιλιών για τεκμηρίωση. Πρόσωπα που μειοδοτούν –εκχωρούν όχι μια σταλιά 175 στρεμμάτων, αλλά 132 εκατομμύρια (επιφάνεια Ελλάδας) καθιστώντας τα πολεμικό βατήρα των αμερικανών γκάνγκστερς.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η ανάλωση για τον εντοπισμό των αιτιών, που οδήγησαν κέντρα του συστήματος στην ανάδειξη του προκείμενου ζητήματος. Σίγουρα απαιτείται σποραδικά η παρουσίαση κάποιων φαινομενικών αποτελεσμάτων στη μάχη των επίσημων εντεταλμένων οργάνων για την εξάρθρωση των (ούτως ή άλλως) αειθαλών κυκλωμάτων. Ενδεχομένως η υπερβολική εξάπλωση των ουσιών σε ορισμένες περιοχές όπου «βράζουν», να υπονομεύει την εύρυθμη σφαιρικά λειτουργία της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Οπότε επιβάλλεται κάποιος προσεκτικός περιορισμός για την περιστολή μιας εκτροχιασμένης κατάστασης. Επιπλέον και με βάση τους κανόνες του καπιταλισμού μια ανεξέλεγκτη ροή κάποιου προϊόντος συμπιέζει τις τιμές και συρρικνώνει την κερδοφορία. Συνεπώς ενέργειες στραγγαλισμού της υπερπροσφοράς καθίστανται ευεργετικές.
Δίχως ωστόσο να αγνοείται ο αυτονόητα δεδομένος ανταγωνισμός (εμπορικούς πολέμους δεν διεξάγει μονάχα ο Τραμπ) των δικτύων εφοδιασμού. Το χρηματικό διακύβευμα πράγματι είναι τεράστιο. Όπως παράλληλα η διεκδίκηση των «αγιασμένων» φιλέτων με θεατή ένα πεινασμένο λαό συντελείται λυσσαλέα μέσα στους κόλπους των απεσταλμένων του «Υψίστου».
Δεν αποκλείεται τέλος η αποκάλυψη αυτής της συμμορίας να εξυπηρετεί και πολιτικές σκοπιμότητες. Η πιθανολογούμενη επάνοδος του Καμένου με ευχολόγια της Ουάσιγκτον σίγουρα έχει πρόωρα τραυματιστεί. Ξανακαίγεται πριν καν επανακάμψει. Όπως επίσης αποκαλύπτεται η συνεργασία Μητσοτάκη – Ντόρας με τα αποβράσματα της νύχτας. Λίγη παραπάνω δηλαδή βροχή … στον βρεγμένο.
Άλλο τόσο η προσέγγιση αυτής της υπόθεσης δεν πρέπει να εξαντλείται στις «αστυνομικές λεπτομέρειες». Αυτό αποτελεί καθήκον της δημοσιογραφίας του αποπροσανατολισμού και αποενοχοποίησης της άρχουσας τάξης. Εστιάζουν εσκεμμένα τους επιδερμικούς σχολιασμούς σε δευτερεύουσες πτυχές, ώστε να μείνει αλώβητο το αμαρτωλό «όλον» των κρατούντων. Κόπτονται τάχατε για την κάθαρση μιας γωνιάς στο στάβλο του Αυγεία. Αποσιωπούν μολαταύτα την ουτοπικότητα μιας τέτοιας επιδίωξης. Καθότι είναι κατασκευασμένος εκ θεμελίων με βρωμερά υλικά κόπρου. Δεν καθαρίζεται. Γκρεμίζεται.
Μάλλον η μοναδική πλευρά και άξια μιας ιδιαίτερης προσοχής αποτελεί η συνάφεια ανάμεσα σε τέτοιου είδους σπείρες και στην ιδιοσυστασία της οικονομίας γενικότερα. Σε μια χώρα υπό ιμπεριαλιστική κηδεμονία, με αποσαρθρωμένο τον γνήσιο παραγωγικό ιστό της και παραρτηματοποιημένη πλήρως εξυπακούεται ότι τα περιθώρια «υγιούς» ανάπτυξης του κεφαλαίου στενεύουν και οδεύουν υποχρεωτικά προς μια στρεβλή κατεύθυνση. Εξ ου και η διάχυση προς το –αν και πεντάστερο – παρακμιακό «σερβιτοριλίκι» (καταχρηστικά βαπτίστηκε βαριά βιομηχανία του τουρισμού), την παραβατικότητα των ναρκωτικών, το γενικό ξεπούλημα σε ξένους κολοσσούς, τις μεταπρατικές ασχολίες. Η νοσηρότητα λοιπόν του παροδικά στοχοποιημένου χανιώτικου κυκλώματος συνδέεται (και ερμηνεύεται) τρόπον τινά με την ευρύτερη παθογένεια του υπαναπτυξιακού μοντέλου της Ελλάδας.
Η καρδιά της οργανωμένης εγκληματικότητας (και στην ατομική της διάσταση) ταυτίζεται με τον πυρήνα ύπαρξης και δράσης του χρεοκοπημένου (δυστυχώς όχι και ετοιμόρροπου) καπιταλισμού. Το εγκληματικό του σώμα εμπεριέχει μια μήτρα, που ακατάπαυστα γεννά τέτοια στοιχεία όλων των διαμετρημάτων.
Γιατί πως αλλιώς πέρα από έγκλημα προσδιορίζεται η βίαιη ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής από ένα μειοψηφικό κηφηναριό; Έχουν τις σιδερόφρακτες δυνατότητες για να λυμαίνονται τον ιδρώτα της εργατιάς με ένα «απόλυτα» νομιμοποιημένο (ληστές και νομοθέτες ταυτισμένοι) τρόπο. Στην περίμετρο τώρα αυτής της «κανονικότητας» ορισμένοι κακοποιοί ακολουθούν ανέντιμες ατραπούς θησαύρισης, μα με σαφώς την απαράλλακτα ίδια ανηθικότητα, η οποία διέπει τους «καθώς πρέπει» μεγιστάνες.
Σάμπως θεωρείται ενάρετο ή ελεεινό το φώλιασμα του φασιστικού τέρατος μέσα στα μαύρα σπλάχνα της κεφαλαιοκρατίας; Προωθείται με αυταρχισμό η εξαντλητική φορολεηλασία με το συνοδό ανελέητο τσάκισμα κάθε δικαιώματος της εργατολαϊκής μάζας σε περίθαλψη, παιδεία, σύνταξη. Ώστε στη συνέχεια να τροφοδοτηθεί με πακτωλούς κονδυλίων το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο. Αλήθεια, πόσο απέχει (πέρα από τη διαφορά του όγκου και της νομιμοφάνειας) αυτή η διαδικασία από ένα κοινό, ποταπό νταβατζή του πεζοδρομίου; Οι τοποθεσίες σε Μάντρα, Μάτι, Τέμπη, Θεσσαλικό κάμπο, κλπ υπήρξαν χώροι ατυχημάτων ή «λαμπρά» πεδία αποτύπωσης μιας πολιτικής ακραίας υποτίμησης της ζωής και του βιού των βιοπαλαιστών;
Επιπρόσθετα δεν συνιστά ανοσιούργημα το γεγονός, ότι μακέλεψαν τις τελευταίες μόνο δεκαετίες οι αλληλοσυγκρουόμενοι νατοϊκοί και ρώσοι ιμπεριαλιστές εκατομμύρια ψυχών; Τολμούν με χυδαιότητα οι ντόπιοι κυρίαρχοι να διατυμπανίζουν τις προσπάθειες εξάλειψης της εγκληματικότητας, τη στιγμή που σφιχταγκαλιάζουν το σιωνιστικό κτήνος; Σε μια φάση κιόλας κατά την οποία με τους πύραυλους (ισοδύναμους με 10 βόμβες της Χιροσίμα!) και το όπλο της λιμοκτονίας το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ επιχειρεί την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων. Αναίσχυντα δε η κυβέρνηση ποινικοποιεί κάθε προοδευτική φωνή καταγγελίας της εξελισσόμενης γενοκτονίας.
Κακούργο ή αγγελικό, ειρηνοποιό ή αιμοχαρές, παρανοϊκό ή συνετό είναι το σύρσιμο από το σύστημα και τους διαχειριστές του ενός εξαθλιωμένου λαού πίσω από τις εφιαλτικές μεθοδεύσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών; Σε μια περίοδο όπου βρίσκεται στα σκαριά το ΥΠΕΡΤΑΤΟ έγκλημα όλων των εποχών σε βάρος της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Προετοιμάζονται πυρετωδικά οι δυνάστες της υδρογείου για τη έλευση ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, ο οποίος συγκρινόμενος με τους δύο προηγούμενους θα τους υποβιβάζει σε μια απλή τουφεκιά. Ευθυγραμμισμένη πειθήνια με τις προσταγές των προστατών της η αστική τάξη αφαιμάσσει τον ήδη μυριοστερημένο λαό κατά 25δις (και βάλε), ακριβώς για να τα διαθέσει στη μελλοντική του καταστροφή. Μια τέτοια επιλογή μπορεί να μη χαρακτηριστεί εγκληματική με μία αίρεση. Εάν βρεθεί σκληρότερη διατύπωση.
Εντέλει ποσό ειλικρινά ενδιαφέρεται ο πρύτανης της εγκληματικότητας (το κράτος των σύγχρονων κοτζαμπάσηδων) να εξουδετερώσει τον μικροσκοπικό απατεώνα της γειτονιάς;
Περιττεύει η απάντηση.
Αντίθετα αποτελεί κρίσιμη αναγκαιότητα ο λαός να δώσει τη δική του απάντηση, όχι σαν όρος πλέον μιας διαβίωσης με αξιοπρέπεια, αλλά της ίδιας της επιβίωσης. Την οργανωμένη πάλη του. Ελπίδα για φραγμό στην εγκληματική αντιλαϊκή πολιτική, το φούντωμα του εργατικού, αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Αυτό εξάλλου είναι το μοναδικό «έγκλημα», που το σύστημα ουσιαστικά και μανιωδώς κοπιάζει για να συντρίψει…
Ο κεραυνός στα Χανιά δεν έπεσε από ένα αίθριο ουρανό. Ας μην καμώνονται οι «μωρές παρθένες» τις έκπληκτες και αμέτοχες. Προήλθε από τη σαρωτική καταιγίδα του ντόπιου ραγιάδικου καπιταλισμού.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
