Πρώτη, το έτος 2023 είναι το τελευταίο μιας τετραετίας (2020-2023), κατά την οποία λόγω της επιδημίας του Covid-19 οι πολιτικές ελίτ των Βρυξελλών, προκειμένου να μην ισοπεδωθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, ανέστειλαν τους κύριους περιορισμούς ελλείματος και χρέους του Συμφώνου Σταθερότητας κάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ χρήση του λεγόμενου Escape Clause (Άρθρο Δραπέτευσης, Ρήτρα Διαφυγής κλπ). Αυτό βεβαίως αποτελεί την πιο κυνική ομολογία αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού, ωστόσο επέτρεψε να υπάρξουν σε όλες τις κοινωνίες επιδόματα και «δοσίματα», ανεπαρκή μεν για μια αξιοπρεπή ζωή, αλλά αρκετά για να μην καταρρεύσουν.
Όποιος προσδοκά ότι αυτή η «μετρημένη» ζωή θα συνεχιστεί, πλανάται πλάνη οικτρή. Από το 2024 ξαναγυρνάμε στο business as usual, δηλ. πολύ χειρότερα για τις υπερχρεωμένες χώρες, ιδιαίτερα την Ελλάδα που έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της να έχει 400 εκ. κρατικό και 300 εκ. ιδιωτικό χρέος. Μας προειδοποιεί εδώ και μήνες ο κ. Στουρνάρας της Τράπεζας της Ελλάδας, που αποτελεί μέρος του Ευρωσυστήματος, πως ότι πήραμε, πήραμε, στα επόμενα χρόνια τα οποιαδήποτε «δοσίματα» θα αφορούν αποκλειστικά τα κατά τον ορισμό του ΔΝΤ «ευάλωτα νοικοκυριά».
Το ίδιο επαναλαμβάνει και η τελευταία Έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα, υπενθυμίζοντας επιπλέον ότι η δεύτερη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε, προκειμένου «να βγούμε από τα μνημόνια» και να εξυπηρετείται ανεμπόδιστα το χρέος, ότι η χώρα οφείλει να έχει πρωτογενή πλεονάσματα, μεσοσταθμικά 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060 – κάτι δηλ. που δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και είναι αδύνατο να συμβεί στη συντριμμένη Ελλάδα-, ενώ από το 2024 μπαίνει «κόφτης» στις δημόσιες δαπάνες.
Γι’ αυτό οι επαγγελίες της ΝΔ με την επωδό «γιατί να μην κάνουμε ότι υποσχόμαστε τη δεύτερη τετραετία, αφού το κάναμε την πρώτη» δε σημαίνουν παρά ότι «δουλεύουν» το λαό «ψιλό γαζί».
Δεύτερη διαφορά, μια δεύτερη αυτοδυναμία θα σημάνει ακόμα πιο αχαλίνωτη εισαγωγή και εφαρμογή εκατοντάδων νέων καταστροφικών για τη ζωή, το περιβάλλον και την αξιοπρέπεια των πολλών νόμων, καθώς η ψήφος των νέων και των λαϊκών στρωμάτων για δεύτερη φορά θα ερμηνευτεί ως νομιμοποιητική μιας τέτοιας πολιτικής.
Γι’ αυτό το λόγο γίνεται επιτακτικό η επερχόμενη Βουλή να είναι οκτακομματική. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με είσοδο στη Βουλή ως όγδοης πολιτικής δύναμης της συνεργασίας ανάμεσα στο ΜΕΡΑ25, τη ΛΑΕ και νεότερους ανθρώπους που έφυγαν το 2015 από το ΣΥΡΙΖΑ – της συνεργασίας για πρώτη φορά όλων αυτών που καταψήφισαν το Τρίτο Μνημόνιο έχοντας ήδη αποδείξει ότι δεν ενδίδουν, γι’ αυτό και είναι οι μόνοι που μπορούν να ηγηθούν μιας νέας ουσιαστικής αντιπολίτευσης για την αξιοπρέπεια των πολλών και το άνοιγμα διαδρομών για ένα πραγματικά καλύτερο αύριο.
Μόνο μια οκτακομματική Βουλή μπορεί να διαλύσει τα όνειρα αυτοδυναμίας μιας δεύτερης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και μόνο μια τέτοια πολιτική δύναμη σαν τη συνεργασία μας ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη μπαίνοντας στη Βουλή μπορεί να εξασφαλίσει ενότητα με κάθε άλλη ανυπότακτη φωνή και δύναμη για ουσιαστική υπεράσπιση των αναγκών και δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων, αντρών και γυναικών, για να έχει μέλλον στον τόπο μας κι όχι σε χώρες προορισμού μετανάστευσης η νεολαία, για να βρεθούμε ανάμεσα σε όσους βάζουν σήμερα τα θεμέλια, μακριά από ΝΑΤΟ, ευρωατλαντισμό, τυχοδιωκτισμούς και πολέμους, για ένα νέο, διεθνές και παγκόσμιο, αντιιμπεριαλιστικό και πατριωτικό, κίνημα αδεσμεύτων. Για ανάκτηση της εθνικής και κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας κόντρα σε όλο το «αποκρυσταλλωμένο» συστημικό μνημονιακό και μεταμνημονιακό καθεστως.
Γι’ αυτό σ’ αυτή την εκλογική μάχη ζήτησα και βρέθηκα τελευταία στη λίστα υποψήφιων βουλευτών Ηράκλειου στο Ψηφοδέλτιο ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη. Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους συμπατριώτες της γενέτειρας πόλης μου την εκλογική μάχη του Σεπτέμβρη 2007, όταν σε πολύ δύσκολες συνθήκες δώσαμε ενωτικά τη μάχη, διπλασιάσαμε σχεδόν τις ψήφους μας στο Νομό Ηρακλείου και η Αριστερά, εκμηδενίζοντας όλα τα προγνωστικά, εξέλεξε Βουλευτή Ηρακλείου τον Αλέκο Αλαβάνο μετά από μια 15ετία χωρίς βουλευτή της Αριστεράς.
Σήμερα καλούμαστε να κάνουμε κάτι δυσκολότερο – αλλά όχι αδύνατο – και για ολόκληρη τη χώρα, δίνοντας όλοι μαζί αυτή τη μάχη όχι για την τιμή των όπλων, αλλά για να καταφέρουν να νικήσουν παλιά και σύγχρονα όνειρα και λαϊκές ανάγκες. Για να καταφέρουμε να νικήσουμε. Όπως λέει και το κορίτσι στον στρατιώτη (στίχοι Μπέρτολτ Μπρεχτ, μουσική Μάνου Χατζηδάκι): «Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει.»