Φρανσουά Μοριν, εκδόσεις Μεταίχμιο 2011
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η ουτοπία είναι ένας αναγκαίος και απαραίτητος όρος για να ξεφύγει η κοινωνία από τις καθημερινές της δουλείες, αναζητώντας αυτό που με μια πρώτη ματιά θεωρείται ανέφικτο. Δεν μοιάζει και πολύ απραγματοποίητο και ανέφικτο αυτό που προτείνει ο καθηγητής Φρανσουά Μορίν . Έναν κόσμο χωρίς χρηματιστήρια, επειδή τα χρηματιστήρια έχουν χάσει τον πρωταρχικό τους ρόλο που είναι η άντληση κεφαλαίων για την βιομηχανία και έχουν γίνει απλά πηγές κερδοσκοπίας, για τα κερδοσκοπικά κεφάλαια κάθε είδους. Ο αρχισυντάκτης της «Λε Μοντ Ντιπλοματίκ» Σερζ Χαλιμί γράφοντας για την οικονομική κρίση κριτικάρει τον νεοφιλελευθερισμό και την ασυδοσία των αγορών, που έφερε τις κρατικές οικονομίες στην διόγκωση του δημοσίου χρέους. «Οι λύσεις- να γυρίσουμε την πλάτη στις μονεταριστικές και αποπληθωριστικές πολιτικές που επιδεινώνουν την «κρίση» να καταργηθεί πλήρως το χρέος, ή ένα τμήμα του, να πάρουμε στην κατοχή μας τις τράπεζες, να υποτάξουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα ,να πετύχουμε την αποπαγκοσμιοποίηση να επανακτήσουμε τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που έχασε το κράτος από την μείωση της φορολογίας, γεγονός που ευνοεί τους πλούσιους{70 δις ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ οι απώλειες στην Γαλλία την τελευταία δεκαετία.}-είναι γνωστές. Δεν έχουμε επομένως να κάνουμε τόσο με συζήτηση «τεχνικού» και οικονομικού χαρακτήρα όσον μένα πολιτικό και κοινωνικό αγώνα. Οι φιλελεύθεροι βέβαια θα χλευάσουν λέγοντας πως οι προοδευτικοί διεκδικούν το ανέφικτο. Τι άλλο όμως κάνουν αυτοί πέρα από το να βάζουν την τελευταία πινελιά σε μια ανυπόφορη κατάσταση; Ίσως λοιπόν είναι καιρός να ξαναφέρουμε στην μνήμη μας την προτροπή που απεύθυνε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ με την βοήθεια του Πωλ Νιζάν¨ «Μην ντραπείτε να ζητήσετε το φεγγάρι». Αναρωτιέται ο συγγραφέας Φρανσουά Μορίν στην εισαγωγή του βιβλίου του αν¨ «Ένας κόσμος χωρίς την Γουόλ Στρήτ καθώς λέτε είναι πράγματι δυνατός και αξιόπιστος; Μήπως πρόκειται πάλι για μια νέα ουτοπία , ελκυστική σίγουρα, αλλά που απέχει μίλια μακριά από τον δικό μας κόσμο; Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια. Για φανταστείτε όμως τις συνέπειες της επόμενης οικονομικής κρίσης; Τα κράτη δεν θα μπορούν σε καμιά περίπτωση να ανταποκριθούν όπως το έκαναν μέχρι τώρα βοηθώντας τις τράπεζες, επανεκκινώντας τις οικονομίες τους με την αύξηση των δημοσίων δαπανών. Τα δυσμενέστερα σενάρια βρίσκονται μπροστά μας. Είναι καλύτερα να προβλέψουμε αυτό το μεγάλο σοκ και να προτείνουμε ,πριν ξεσπάσει η καταιγίδα ,τους βασικούς άξονες ενός ενδεχόμενου σχεδίου αναπόφευκτα ουτοπικού, καθώς θα είναι εναλλακτικό. “Εργαζόμαστε -έτσι ελπίζουμε τουλάχιστον -να το κάνουμε όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται.» Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο όπου ο συγγραφέας του προτείνει λύσεις , στο αδιέξοδο που οδήγησε τις κοινωνίες ο αδηφάγος καπιταλισμός.