ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ Δικηγόρου
Η αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου, είναι μαθηματικά διαφαινόμενη.
Αναγκάζονται να το παραδεχτούν και οι μέχρι τώρα υποστηρικτές και προπαγανδιστές του, στα ΜΜΕ και αλλού.
Το δημόσιο χρέος, διογκώνεται αντί να μειώνεται.
Δανειζόμαστε με διπλάσιο τόκο, μόνο για να αντιμετωπίσουμε τα προηγούμενα δάνεια.
Η παραγωγή νεκρώνεται. Η κοινωνία βυθίζεται.
Το έλλειμα δεν λέει να κλείσει, παρά τις ανέλεκτες περικοπές και τα προγράμματα θανατηφόρας λιτότητας.
Τα σενάρια που διακινούνται (αναδιάρθρωση κλπ), δεν δίνουν λύση στην άμεση ανάγκη απεγκλωβισμού της χώρας.
Αντίθετα, επικρέμεται φάσμα μιας χώρας υπό διαρκές χρέος (Perpetual debt).
Η κοινωνία και η παραγωγή της, θα είναι ισόβια διατεταγμένες στην αποπληρωμή του σισύφειου χρέους.**
Το παράδοξο, έγκειται στο ότι το δυσθεώρητο πανθομολογουμένως χρέος δεν έχει ποτέ λογιστικά απεικονιστεί, πέρα από τα ερμητικά κλειστά λογιστικά βιβλία του Κράτους.
Δεν έχει ποτέ επίσημα κοινοποιηθεί προς τους πολίτες.
Ζωγραφίζεται ως μπαμπούλας, την ακριβή μορφή του οποίου ουδείς γνωρίζει.
Λέγεται, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού συνίσταται στην κεφαλαιοποίηση τόκων, που γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω.
Το κεφάλαιο των δανείων, έχει καταβληθεί.
ΠΑΝΩΤΟΚΙΑ, δηλαδή.
Σε τέτοια περίπτωση, το Ελληνικό Κράτος δικαιούται αλλά και υποχρεούται βάσει των συνθηκών, να ΑΡΝΗΘΕΙ το επαχθές μέρος του χρέους. (Odious debt).
Βάσει του Διεθνούς Δικαίου και της Νομολογίας των Διεθνών Δικαστηρίων.
Το χρέος, πληροί τις προϋποθέσεις για τον χαρακτηρισμό του ως «απεχθούς», κατά το Διεθνές Δίκαιο.
Και άρα μη πληρωτέο.
Να σημειωθεί μάλιστα , πως, η επαχθής Δανειακή Σύμβαση με το ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση.
Δεν έχει συζητηθεί, ούτε κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή.
Δεν υπήρξε καμία προεκλογική ή μετεκλογική (δημοψήφισμα) εντολή του Ελληνικού Λαού προς τέτοια δέσμευση.
Ταυτόχρονα, κανένα Κράτος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί σε εκπλήρωση υποχρεώσεων, συμπεριλαμβανομένης της αποπληρωμής μέρους του χρέους του, όταν εξαιτίας ανεξέλεγκτων καταστάσεων αδυνατεί αντικειμενικά. (Περίπτωση ανώτερης βίας).
Για παράδειγμα, οι ανεξέλεγκτες κερδοσκοπικές πιέσεις (που ασύνδετα γονάτισαν το οικοδόμημα της Ευρωζώνης, χωρίς κανείς να μπορέσει να τις αποτρέψει) ήταν αυτές που αύξησαν το κόστος δανεισμού του Ελληνικού Κράτους, σε τέτοιο ύψος, που του απέκλεισαν την εξωτερική χρηματοδότηση.
Με συνέπεια να μην μπορεί να αποπληρώσει προηγούμενα δάνεια και ληγμένα ομόλογα.
Τέτοιες δυνάμεις, αποδείχθηκαν ΥΠΕΡΤΕΡΕΣ της αντοχής των Κρατών.
Σε κάθε περίπτωση, συντρέχει η περίπτωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (state of necessity).
Τέτοια χαρακτηρίζεται η κατάσταση εκείνη, όπου η οικονομική ή πολιτική υπόσταση του Κράτους κινδυνεύει.
Και το Κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει βασικές ανάγκες του πληθυσμού.
Δεν πρόκειται και για άρνηση εκπλήρωσης των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας αλλά για ιεράρχηση της ανάγκης να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του πληθυσμού σε βάρος της αποπληρωμής του χρέους.
Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, διακήρυξε ήδη, με σχετικό ψήφισμα, το γεγονός ότι όταν η εξυπηρέτηση του χρέους θίγει θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών (εργασία, εκπαίδευση, υγεία κλπ), η άρνηση πληρωμής του είναι δικαιολογημένη.
Ηδη, τα πρώτα σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν.
Η ανεργία καλπάζει.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο Ελληνικό, αφορά όλη την Ευρώπη.
Ούτε βέβαια είναι απλό.
Χρειάζεται σύνθετη αντίληψη και διεθνείς συμμαχίες.
Όμως σε καμία περίπτωση, λύση δεν αποτελεί η υποθήκευση και ο εγκλωβισμός της χώρας στα Δεσμά του ατέλειωτου Χρέους.
** Ο Σίσυφος είχε τιμωρηθεί από τους «κριτές του Άδη», να ανεβάζει ισόβια ένα ογκόλιθο στο βουνό και όταν έφτανε στην κορυφή, τον έριχναν στο βάραθρο, να τον ξανανεβάσει.
