Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Ανταγωνισμός! Η «αυτού μεγαλειότης» όπου γης γίνεται λόγος για ανάπτυξη οικονομική κρατών είτε επιχειρήσεων. Δηλ., φθηνότερα προϊόντα από άλλες ανταγωνίστριες χώρες και επιχειρήσεις.
Το κόστος κάθε προϊόντος συνθροΐζεται από τα επί μέρους κόστη των στοιχείων – παραγόντων που συμμετέχουν στην κατασκευή του, όπως: το κόστος εργασίας (αμοιβής του εργάτη) που ενσωματώνεται σε αυτό΄ Επομένως, εάν σε μία μονάδα χρόνου, π.χ., ώρα, παράγει περισσότερα προϊόντα από τον ανταγωνιστή, υπερέχει (το προϊόν) σε ανταγωνιστικότητα. Στην αμοιβή περιλαμβάνονται και οι εισφορές για την κοινωνική ασφάλιση, επιδότηση ανεργίας, κοινωνικός τουρισμός κ.ά. Και όσο χαμηλότερο είναι αυτό το κόστος σε σχέση με ανταγωνίστριες επιχειρήσεις – κράτη τόσο ανταγωνιστικότερο το προϊόν.
Υπάρχουν και άλλα στοιχεία στη διαμόρφωση του κόστους, όπως: κατάλληλος, άνετος χώρος εργασίας, οπότε ο εργαζόμενος αποδίδει καλύτερα, κατάλληλα μηχανήματα για παραγωγή του προϊόντος, φθηνότερη ύλη για παρασκευή του, καινοτομίες, δηλ., νέες μέθοδες για πιο ολιγόχρονη παραγωγή (εδώ περιλαμβάνεται και η παραγωγή νέων προϊόντων που δεν υπάρχουν στην αγορά), οργάνωση της παραγωγής (ας θυμίσουμε την «αλυσίδα παραγωγής» από την αξεπέραστη ταινία «Μοντέρνοι Καιροί» του Σαρλώ), το εξειδικευμένο προσωπικό, την ευεξία των εργαζομένων που είναι ανάλογη με τις καλές συνθήκες εργασίας και το ύψος των αμοιβών τους, γενικά από την τεχνογνωσία για παραγωγή του προϊόντος. Ο τομέας αυτός προσδιορισμού του κόστους καταλαμβάνει ή καθορίζει το μεγαλύτερο ποσοστό του κόστους και εξαρτάται αποκλειστικά από την εργοδοσία, το κράτος στο οποίο είναι εγκατεστημένη.
Και την τεχνογνωσία, τα νέα μηχανήματα, τις καλές κτηριακές εγκαταστάσεις για άνετη, αποδοτική εργασία, το επιστημονικό δυναμικό για ό,τι κάνει παραγωγική την εργασία και ανταγωνιστικό το προϊόν, τα διαθέτουν οι αναπτυγμένες, πλούσιες χώρες από τις οποίες, καθυστερημένα χρονικά, τα αγοράζουν, διδάσκονται οι φτωχές, οι υπανάπτυκτες, που σπάνια ή ποτέ μπορεί να τις ανταγωνιστούν. Κι έτσι, για να κάνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους πέφτουν πάνω στη μείωση του εργατικού κόστους… στις κοινωνικές παροχές… (και κατά κανόνα μεγαλώνει η φτώχεια τους)
Όρα τη χώρα μας… Κατακτήσεις των εργαζομένων εδώ και εκατό χρόνια, όπως μονιμότητα των δημ. Υπαλλήλων, συλλογικές συμβάσεις, κατώτερος μισθός και ημερομίσθιο κ.ά. καταργούνται, αμφισβητούνται, οι χρηματικές αποδοχές κατρακυλάνε ασταμάτητα, το κοινωνικό κράτος εξαφανίζεται…
Για την κάμψη των εργατικών αντιδράσεων πρέπει να απαξιωθούν τα συνδικάτα, ακόμα και τα πολιτικά κόμματα που εκφράζουν τους μισθοβίωτους. Επίσης να υπάρχει «εφεδρικός στρατός εργασίας» – που υπάρχει εν αφθονία – οι στρατιές λιμοκτονούντων από Μέση Ανατολή, Ασία, Αφρική. Από αυτούς πλούτισαν με την πάμφθηνη και ανασφάλιστη εργασία τους οι δικές μας κατασκευαστικές και οικοδομικές επιχειρήσεις, αλλά και άλλες, όπως γεωργικές συλλογής π.χ., φράουλες, μήλα, ροδάκινα κ.α.
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος: δεν υπάρχει έλεος για το μισθοβίωτος ΟΧΙ! Μόνον η δύναμη αντίδρασής του τον σώζει.
Το κόστος στη γεωργική παραγωγή και η ανταγωνιστικότητά της
Οι κλιματικές και η εδαφολογική διαμόρφωση της χώρας μας, μας εξασφάλιζαν μεγάλα «συγκριτικά πλεονεκτήματα» έναντι όχι μονον των χωρών της Ευρώπης αλλά και άλλων για ανταγωνιστικά προϊόντα ποσότητας πολύ μεγαλύτερης από αυτή που η χώρα παρήγαγε στις μεγαλύτερες επιδόσεις της. Αν σήμερα η χώρα μας ξέπεσε στο να εισαγάγει το 86% των καταναλωμένων γαλακτομικών προϊόντων, σε λίγο πιο μικρότερο ποσοστό δημητριακά προϊόντα, θαλασσινά κλπ., οφείλεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στις ηλίθιες, αντιπατριωτικές πολιτικές που ακολουθήσανε αυτοί που κυβερνήσανε τη χώρα από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα: συστάσεις – διαταγές στους αγρότες: Ξεκολώστε τις σταφίδες (την καλύτερη, νοστιμότερη του κόσμου), τ’ αμπέλια, κόφτε τις συκιές (τα ευγεστότερα του κόσμου τσεπελόσυκα) χωρά να πούνε στους αγρότες με τι θα αντικαταστήσουν αυτές τις καλλιέργειες. Ευτυχώς που οι αγρότες δεν συμμορφώθηκαν, δεν κόψανε και τις ελιές, όπως τους ζητούσαν…
Αλλά και η διαχείριση αυτού του εξαίρετου προϊόντος έγινε και γίνεται έτσι που η ωφέλεια που απομένει στους αγρότες και στη χώρα είναι μικρή και το κέρδος το καρπούνται χώρες που το αγοράζουν μισοτιμής, προσμιγνύουν το δικό τους κατώτατης ποιότητας ελαιόλαδό τους, το εξευγενίζουν και το κάνουν περιζήτητο στις διεθνείς αγορές. Τα ίδια έγιναν και γίνονται με τα πορτοκάλια και σωρεία άλλων προϊόντων. Άλλες ηλιθιότητες των κυβερνώντων αείποτε. Για παράδειγμα: δεν καθοδηγήσανε τους αγρότες ή, βασικά, το κράτος δεν έκανε υδρομαστεύσεις – άφθονα τα νερά που τρέχουν στις πλαγιές, για να χρησιμοποιούνται στις ποτιστικές καλλιέργειες, αλλά έσπρωξε σε γεωτρήσεις, που σήμερα φθάνουνε και τα 450 μέτρα, είναι αναποτελεσματικές ή στερεύουν. Βλαβερή αποδείχνεται και η μετατροπή του σιτοβολώνα, του κάμπου της Θεσσαλίας σε βαμβακοπαραγωγή. Μπορεί με τις επιδοτήσεις να ευημέρησαν κάποιοι Θεσσαλοί παραγωγοί προσωρινά, αλλά τώρα έρχονται οι ισχνές αγελάδες, ενώ εάν εξακολουθούσε η παραγωγή δημητριακών, οι τιμές τους ανεβαίνουν και θα εξακολουθήσουν – η ευημερία θα είχε διάρκεια. Και δεν θα είχαμε και το «Φαραωνικό έργο», την εκτροπή του Αχελώου, με τα δις. Ευρώ κόστος και τις άλλες καταστροφές που προκαλεί.
Η ανταγωνιστικότητα επιτυγχάνεται και με την υποτίμηση του νομίσματος. Η χώρα μας είναι στη ζώνη του Ευρώ, στην ΕΕ και αυτό δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Και η αντιλαϊκή μέγγενη θα γίνεται σφιχτότερη…
Και ο λαός; Ιδού το πρόβλημα και η λύση!
* Τίτλος σε ποίημα του αείμνηστου ποιητή Γιάννη Νεγρεπόντη στη συλλογή του «Μικροαστικά»
