Του Μιχάλη Κατσανεβάκη *
Όταν πάρεις από τον εχθρό το όπλο του και ακόμη καλύτερα αν δεν τον φονεύσεις είναι: λεβεντιά, παλληκαριά κι ανδρεία.
Όταν όμως πάρεις από τον εχθρό το οποιοδήποτε προσωπικό του αντικείμενο αξίας τότε είναι ΛΗΣΤΕΙΑ.
———-+++++———
Τις παραμονές της Μάχης της Κρήτης, η Γερμανική αεροπορία βομβαρδίζει ανελέητα το νησί.
Σε μια επιδρομή στο αεροδρόμιο Μάλεμε, λίγες μέρες πριν την πτώση των αλεξιπτωτιστών, Γερμανικά καταδιωκτικά αεροσκάφη, αφού πολυβόλησαν τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου απομακρύνονται.
Ένα απ’ αυτά που έχει χτυπηθεί από τα αντιαεροπορικά πυρά, επιστρέφει και προσγειώνεται κοντά στην παραλία, στη θέση «Πλάκα» του Ταυρωνίτη.
Κάποιος ….. εκ των κατοίκων της περιοχής, σκαρφάλωσε στο αεροπλάνο, αμέσως μετά την ανώμαλη προσγείωσή του και προσπάθησε να πάρει από τον υγιέστατο πιλότο, όπως διηγούνται το….. «πιστόλι» του. Από την πάλη που ακολούθησε αλληλοτραυματίσθησαν ελαφρώς.
Στην συνέχεια έφθασαν οι Νεοζηλανδοί που έλεγχαν την περιοχή και παρέλαβαν τον πιλότο, του οποίου τα ίχνη τελικά χάθηκαν.
Τον επόμενο μήνα, Ιούνιο 1941, που είχαν πλέον εδραιωθεί οι Γερμανοί στην Κρήτη, ένα ζευγάρι ξένων – πιθανόν Ρωσοπόντιοι, που διέμεναν τότε στην περιοχή, κατήγγειλε το περιστατικό στους Γερμανούς, οι οποίοι άρχισαν ανακρίσεις και συλλήψεις στην συγκεκριμένη περιοχή.
Σε πρώτη φάση, οι συλληφθέντες κάτοικοι της περιοχής, αφέθησαν ελεύθεροι, καθ’ όσον σε ανάκριση κατ’ αντιπαράσταση που έκαναν οι Γερμανοί, οι Ρωσοπόντιοι υπέδειξαν σαν υπαίτιο της επίθεσης στον Γερμανό πιλότο, κάποιο άσχετο, κάτοικο άλλης περιοχής των Χανίων.
Στη συνέχεια βέβαια, οι Γερμανοί επανήλθαν στον Ταυρωνίτη και άρχισαν νέες ανακρίσεις. Τότε ήταν που η «κυρία» Κ… από την περιοχή, επιβεβαίωσε το γεγονός στους Γερμανούς.
Αυτό έφτανε, οι Γερμανοί ξανά συνέλαβαν δώδεκα άτομα.
Το τέλος των 12 ήταν προδιαγεγραμμένο, τους πήγαν στη θέση που είχε ανώμαλα προσγειωθεί το γερμανικό αεροσκάφος πρωί-πρωί της 3/7/41 και τους εκτέλεσαν.
Εκεί υπάρχει σήμερα μνημείο.
++++++++++++++++++++
Για την συγκεκριμένη υπόθεση, έχουν λεχθεί πάρα πολλά, έχουν γραφτεί πάρα πολλά, έχει χυθεί πάρα πολύ μελάνι. Έχουν γραφτεί ποιήματα και έχουν εκφωνηθεί πύρινοι λόγοι. Κανείς όμως ποτέ, δεν τόλμησε να πει την αλήθεια.
Την αλήθεια για το ποιο ήταν το πραγματικό «μήλον της έριδος», που σίγουρα δεν ήταν το Luger του πιλότου και για το ποιά «κυρία» «υπέγραψε» με τα λεγόμενά της στους Γερμανούς, την θανατική καταδίκη των δώδεκα.
Εδώ πρέπει να αποσαφηνιστεί : όταν πάρεις από τον εχθρό το όπλο του και μάλιστα δεν τον φονεύσεις είναι παλληκαριά, λεβεντιά κι ανδρεία.
Όταν όμως πάρεις από τον εχθρό το οποιοδήποτε προσωπικό του αντικείμενο αξίας τότε είναι ΛΗΣΤΕΙΑ.
Να ληφθεί υπόψιν ότι σήμερα το προϊόν της ληστείας από τον Γερμανό πιλότο ευρίσκεται στην περιοχή.
Πρέπει όμως να σταματήσει η υποκρισία του ότι μόνο εμείς είμαστε οι καλοί και οι ήρωες, και πάντα φταίνε οι άλλοι. Τα πράγματα πρέπει να λέγονται και να γράφονται όπως έγιναν καθόσον μόνον τοιουτοτρόπως γράφεις ιστορία και η ιστορία που γράφεις διδάσκει.
Σημείωση:
Σε αυτή εδώ την εκτέλεση είχαμε και το περιστατικό με τους Γιακουμάκηδες – πατέρα και υιό – που ενώ ήταν προς εκτέλεση, τελικά ο Γερμανός αξιωματικός τους άφησε ελεύθερους.
Το όνομα της “κυρίας” δεν μπορεί να γραφτεί καθ’ όσον πιθανόν να έχει απογόνους οι οποίοι δεν φέρουν καμία ευθύνη. Το αυτό ισχύει και με το όνομα του εταίρου υπευθύνου της εκτέλεσης.
ΥΓ: Ευχαριστώ τους φίλους μου που μου εμπιστεύονται σοβαρές και απόρρητες υποθέσεις.
Από το βιβλίο μου «ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΦΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΒΕΝΤΕΤΕΣ»
Τινές εκ των φωτό προέρχονται εκ του διαδικτύου.
* Αρχιτέκτων Μηχ/κος
Συγγραφέας-Ιστ. Ερευνητής
