Η μέρα τελειώνει γρήγορα… Από τις γρίλιες τα φώτα της νύχτας τρυπώνουν αδιάκριτα. Κάπου μακριά συνθήματα νέων χορεύουν στον αέρα.
Κρυφοκοιτάζει στο δρόμο… Οι λέξεις που στοχεύουν στην ανατροπή ακούγονται παιδιάστικες, ουτοπικές, ίσως μάταιες. Είναι οι ίδιες που κάποτε σηματοδοτούσαν τη ρήξη με το κατεστημένο, είναι η ίδια επαναστατική άσκηση, στην οποία μια μακρινή εποχή συμμετείχε απόλυτα.
Χρόνια πολλά ήρθαν κι έφυγαν. Το σύνθημα του αγώνα που ρίγη σκόρπιζε, ακούγεται πια μονότονο. Οι μνήμες ξεθώριασαν. Το ίδιο και ο ταπεινωτικός πόνος από το γκλομπ που έσκαγε με δύναμη στην έφηβη πλάτη… Τα πρόσωπα, οι σύντροφοι και οι αντίπαλοι, ξεχάστηκαν. Τα γαρίφαλα μαράθηκαν.
Νέες εμπειρίες, νέες εποχές… Ο κύκλος μιας μεταπολίτευσης που σημαδεύτηκε από την ανοησία, τον ενθουσιασμό, την υπεραπλούστευση, την απομυθοποίηση, το ψέμα, τον συμβιβασμό, τη διαφθορά.
Σκοτείνιασε για τα καλά…
Η τηλεοπτική οθόνη μεταφέρει με απίστευτη πειθαρχία την προκαθορισμένη ροή των «ειδήσεων» σ’ ένα κοινό έτοιμο πια για όλα. Η οθόνη του υπολογιστή επιμένει στη φωτεινότητα νέων μηνυμάτων.
Απλώνει το χέρι ανυπόμονα να βρει τα τσιγάρα. Να ρουφήξει τον καπνό, να ξεσπάσει στο βήχα του χειμώνα… Μια απόπειρα ολικής επαναφοράς στον επαγγελματικό ρεαλισμό που ποτέ δεν αποδέχτηκε.
Οι οθόνες γεμίζουν μηνύματα. Μια γενιά ανθρώπων ανακατεμένη με όπλα και χειροβομβίδες…
Μια γενιά πολιτικών που επιχειρούν την επιβίωσή τους με όρους δανεικούς…
Τα πρόσωπα που κυβερνούν, μα και τ’ άλλα που θέλουν να κυβερνήσουν εναλλάσσονται δίνοντας όρκους πολιτικού ήθους και δράσης για τον άνθρωπο, μ’ ένα ταυτόσημο μίγμα ευτελούς πάθους.
Και οι άλλοι… Νέοι αστοί και φοιτητές αστικών οικογενειών. Με τα όπλα στο χέρι έχουν πεισθεί πως μόνο με το αίμα θα ανατρέψουν το σύστημα.
Και όλοι μαζί. Σε σπίτια, χωράφια, καφενεία και σκυλάδικα, παλεύουμε να θυμηθούμε σε τι κάποτε πιστέψαμε.
Διαδρομές στο διαδίκτυο… Σύνταξη ειδήσεων… ανακύκλωση σχιζοφρενική και μάταιη…
Αδιέξοδο εντός κι εκτός…
Νοερά παλεύει να ανακαλύψει τη νέα έμπνευση, να την αρπάξει και να γαντζωθεί πάνω της σαν στρείδι σε ύφαλο πολύχρωμο.
Ανασηκώνεται από την καρέκλα απότομα, σα να ξορκίζει τη βεβαιότητα του αδιέξοδου.
Δραπετεύει από την πλημμύρα της απογοήτευσης με ασκήσεις ρουτίνας: Τακτοποιεί σωρούς εγγράφων σκόρπιων και σημαδεμένων σαν την σκέψη της. Τινάζει τις στάχτες από τα ρούχα, αδειάζει με επιμέλεια τον λόφο με τις γόπες στ’ απορρίμματα.
Είναι ο νέος όρος που την ενοχλεί… Το «πολιτικά ορθό». Πράγμα που σημαίνει γίνε καλή και ανάλαφρη. Ανακυκλώσου με τα ίδια γλυκερά –πάντα τσιτωμένα από εγωκεντρική ένταση- πρόσωπα.
Μην ενοχλείς πολύ… Θα μείνεις «μόνη». Βλέπεις, ο δρόμος για την κορυφή απαιτεί «ευρύτερες συναινέσεις». Μην παρασύρεσαι από ιδέες δημιουργίας: Το πάθος σκοτώνει.
Όταν το τοπίο ξεκαθαρίζει, όταν οι κάλπες κλείσουν και ανοίξουν ξανά, όταν όλα έχουν τελειώσει, οι «αντίπαλοι» ανταμώνουν: Κάτω από το ίδιο θαμπό φως του ένοχου συμβιβασμού, κουβεντιάζουν, πεπεισμένοι ότι είναι ο δικός τους μονόδρομος για την προσωπική τους επιβίωση είναι η παράδοση στο σύστημα που εναλλακτικά κι επίμονα χρόνια χτίζουν.
Μην κράζεις τον κλέφτη, μην παρενοχλείς την εξουσία και τους εκπροσώπους της: Δημιουργείς εχθρούς.
Τι κι αν ένα ταμείο άδειασε σε αναθέσεις σκοτεινές; Τι κι αν ο τόπος σου μεταλλάσσεται σε άμορφη τσιμεντένια μάζα «επενδυτικών συμφερόντων; Τι κι αν η συναλλαγή προϋποθέτει συγκάλυψη; Τι κι αν οι θέσεις καταλαμβάνονται από τη «σέχτα» της γνωστής παρασιτικής και πολιτικά πολύχρωμης φουρνιάς αντιπροσώπων;
Πίεση και κρίσεις αρρυθμίας όταν τείχη σιωπής αποτρέπουν τη δικαίωση.
Έγκλημα και πολιτεία…
Κατερίνα Πολύζου
28/2/2014