Του Νίκου Τζάρα’
Ολο το βάρος στο άνοιγμα του τουρισμού και της εστίασης σαν να μην υπάρχει η άλλη Ελλάδα , οι άνθρωποι της περιφέρειας που παράγουν, που προσθέτουν υπεραξία σε μοναδικά και πολύτιμα προϊόντα που μπορούν να στηρίξουν την οικονομία της χώρας. Χρήματα για τους ξένους διαχειριστές λιμανιών και αεροδρομίων, για τους ξένους τουριστικούς πράκτορες, για τα εισαγόμενα καταναλωτικά προϊόντα διατροφής των τουριστών (ποτά, τρόφιμα κ.α), για τα μεγάλα ξενοδοχεία που πέρασαν σε πολυεθνικές αλυσίδες.
Σκληρή δουλειά για τους ΄Ελληνες στην λάντζα ,στο σερβίρισμα και στην παροχή συναφών υπηρεσιών. Τα ” γκαρσόνια της Ευρώπης ‘ επί ποδός πολέμου κυρίως για τους θερινούς μήνες και μετά στο επίδομα ανεργίας. Καμία μέριμνα για την οικονομική συγκρότηση – ανασυγκρότηση της οικονομίας. Καμία μέριμνα για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων και των δυνατοτήτων του έμψυχου δυναμικού της χώρας. Οι κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις όσες δεν ξεπουλήθηκαν αντί πινακίου φακής υπό εκποίηση.
Γεωργικές εκτάσεις και κατοικίες υποθηκευμένες περιμένουν τους πλειστηριασμούς. Κανένα σχέδιο από συμπολίτευση και αντιπολίτευση. ΄Ολα στο έλεος των αγορών. Κατά τα λοιπά επιστροφή στην κανονικότητα. Και πως θα ζήσουμε χωρίς την πανδημία; Ηταν και αυτή μια λύση.
Μνήμη μνημονίων – Μελαγχολία
Αρχικά τα αποδέχτηκαν σώζοντας τις ξένες Τράπεζες, κατόπιν άρχισαν να τα εφαρμόζουν προσπαθώντας να περιορίσουν τις συνέπειες τους , κατόπιν ανέλαβαν να τα καταργήσουν με ένα νόμο και ένα άρθρο αλλά το πήρανε πίσω και τα εφάρμοσαν με συνέπεια και με δεσμεύσεις που εκτείνονται μέχρι το 2060 και παραχωρήσεις δημόσιας περιουσίας για 50 και πλέον χρόνια υπό καθεστώς ελέγχου και επιτήρησης.
Με όλα τα μέσα που διαθέτουν και κυρίως με την χειραγώγηση των ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή είναι η κανονικότητα που μας ανήκει. Πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός της αποδοχής των τετελεσμένων της μοιρολατρίας και της υποταγής. Και αυτοί που επιμένουν να αντιστέκονται δεν βρίσκουν τον τρόπο να ενοποιήσουν τις δυνάμεις τους, να ανατρέπουν το κλίμα μοιρολατρίας και απάθειας που έχει επιβληθεί πάνω στα καίρια και τα βασικά. (ψωμί,παιδεία,υγεία, αξιοπρεπή βία) και να ανοίξουν το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Είναι να μη μελαγχολεί κανείς ;
