Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.F.J
Εν είδει επεξήγησης, η κρατική τρομοκρατία παράγει τρομοκράτες: Σπέρνει μίσος και θερίζει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι αυτή η σφαγή στη Γάζα, που σύμφωνα με τους θύτες θέλει να τελειώνει με τους τρομοκράτες, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.
Από το 1948, οι Παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε αιώνιο εξευτελισμό. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Απώλεσαν την πατρίδα τους, τη γη τους, το νερό, την ελευθερία τους, ό,τι ήταν δικό τους. Στερούνται έως και του δικαιώματός τους να εκλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν. Όταν ψηφίσουν αυτούς που δεν πρέπει, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έχει μετατραπεί σε μια ποντικοπαγίδα χωρίς διαφυγή από τότε που η Χαμάς κέρδισε με διαφανείς διαδικασίες τις εκλογές του 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στο Ελ Σαλβαδόρ το 1932, όταν το Κομουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές. Λουσμένοι στο αίμα, οι Σαλβαδορένιοι ξέπλυναν τα κρίματα της κακής τους διαγωγής και από τότε έζησαν υπό τον ζυγό στρατιωτικών δικτατορικών καθεστώτων.
Είναι παιδιά της ανημπόριας οι πύραυλοι οικιακής κατασκευής που οι μαχητές της Χαμάς, εγκλωβισμένοι στη Γάζα, εκτοξεύουν, σημαδεύοντας αδέξια, προς τη γη που υπήρξε παλαιστινιακή και που η ισραηλινή κατοχή σφετερίστηκε. Και η απελπισία, στο χείλος της αυτοκτονικής παράνοιας, είναι η μητέρα των τσαμπουκαλίδικων απειλητικών κραυγών που αρνούνται το δικαίωμα ύπαρξης κράτους του Ισραήλ, κραυγών χωρίς κανένα αποτέλεσμα, τη στιγμή που η άκρως αποτελεσματική γενοκτονία αρνείται εδώ και χρόνια, το δικαίωμα ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους.
Απομένει πια λίγη Παλαιστίνη. Βήμα το βήμα, το Ισραήλ τη σβήνει από τον χάρτη. Οι έποικοι εισβάλλουν, και πίσω τους οι στρατιώτες διορθώνουν τα σύνορα. Οι σφαίρες καθαγιάζουν την εκκένωση και τη μεταμφιέζουν σε νόμιμη άμυνα.
Δεν υπάρχει επιθετικός πόλεμος που να μην αυτοαποκαλείται «αμυντικός». Ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία για να αποφύγει την εισβολή της Πολωνίας στη Γερμανία. Ο Μπους εισέβαλε στο Ιράκ για να αποτρέψει το Ιράκ να εισβάλει στον πλανήτη. Σε κάθε έναν από τους αμυντικούς του πολέμους, το Ισραήλ τρώει και ένα κομμάτι της Παλαιστίνης, και τα γεύματα συνεχίζονται. Η καταπάτηση επικυρώνεται μέσω των τίτλων ιδιοκτησίας που η Βίβλος παραδίδει οε αντάλλαγμα για τα δύο χιλιάδες χρόνια καταδίωξης που υπέστη ο εβραϊκός λαός και για τον πανικό που δημιουργούν οι υπό στενή παρακολούθηση Παλαιστίνιοι.
Το Ισραήλ είναι η χώρα που δεν συμμορφώνεται ποτέ με τις συστάσεις ή τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, η χώρα που ποτέ δεν σέβεται τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, η χώρα που μέμφεται τους νόμους του Διεθνούς Δικαίου, και είναι επίσης η μόνη χώρα που έχει νομιμοποιήσει τον βασανισμό των ομήρων.
Ποιος της εκχώρησε το δικαίωμα να άρει όλα τα δικαιώματα; Από πού προκύπτει αυτό το πλεονέκτημα της ατιμωρησίας, η απουσία κυρώσεων υπό το καθεστώς της οποίας το Ισραήλ πραγματοποιεί τη σφαγή στη Γάζα; Η ισπανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να βομβαρδίσει ατιμωρητί τη Χώρα των Βάσκων για να τελειώνει με την ΕΤΑ, ούτε η βρετανική κυβέρνηση θα μπορούσε να σαρώσει την Ιρλανδία για να εξολοθρεύσει τον IRA. Μήπως η τραγωδία του Ολοκαυτώματος συνοδεύεται από μια βούλα αιώνιας ατιμωρησίας; Ή μήπως αυτό το πράσινο φως προέρχεται από τον παγκόσμιο δερβέναγα που βρίσκει στο Ισραήλ τον πλέον υπάκουο ακόλουθό του;
Ο ισραηλινός στρατός, ο πιο σύγχρονος και εξεζητημένος στον κόσμο, ξέρει ποιον σκοτώνει. Δεν σκοτώνει από λάθος. Σκοτώνει από τρόμο. Τα θύματα αμάχων βαφτίζονται παράπλευρες απώλειες, σύμφωνα με το λεξικό άλλων αυτοκρατορικών πολέμων. Στη Γάζα, σε κάθε δέκα παράπλευρες απώλειες, οι τρεις είναι παιδιά. Και ανέρχονται σε χιλιάδες οι ακρωτηριασμένοι, θύματα της τεχνολογίας του ανθρώπινου ξεκοκαλίσματος, που η στρατιωτική βιομηχανία δοκιμάζει με επιτυχία σ’ αυτήν την επιχείρηση εθνικής κάθαρσης.
Και όπως πάντα, πάντα τα ίδια: στη Γάζα, εκατό προς ένας. Για κάθε εκατό Παλαιστίνιους νεκρούς, ένας Ισραηλινός.
Επικίνδυνοι άνθρωποι, προειδοποιεί ο άλλος βομβαρδισμός, αυτός των μέσων μαζικής χειραγώγησης, που μας προτρέπουν να πιστέψουμε ότι μια ισραηλινή ζωή αξίζει τόσο όσο εκατό παλαιστινιακές… Και αυτά τα μέσα μας καλούν επίσης να πιστέψουμε ότι είναι ανθρωπιστικού χαρακτήρα οι διακόσιες ατομικές βόμβες του Ισραήλ, και ότι μια πυρηνική δύναμη, που ονομάζεται Ιράν, ήταν αυτή που ισοπέδωσε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Η επονομαζόμενη «διεθνής κοινότητα» υπάρχει;
Είναι κάτι περισσότερο από μια λέσχη εμπόρων, τραπεζιτών και πολεμάρχων; Είναι κάτι περισσότερο από το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που οι ΗΠΑ υιοθετούν όταν παίζουν θέατρο;
Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας, η παγκόσμια υποκρισία λάμπει για μια ακόμη φορά. Όπως πάντα, η αδιαφορία, οι κενές ομιλίες, οι τρύπιες δηλώσεις, οι βαρύγδουπες καταγγελίες, οι αμφίρροπες θέσεις, απονέμουν φόρο τιμής στην ιερή ατιμωρησία.
Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας, οι αραβικές χώρες νίπτουν τας χείρας τους. Όπως πάντα. Και, όπως πάντα, οι ευρωπαϊκές χώρες τρίβουν τα χέρια τους.
Η γηραιά Ευρώπη, τόσο επιδέξια σε ομορφιά και διαστροφή, χύνει κάνα-δυο δάκρυα, ενώ στα κρυφά χαιρετίζει αυτήν την εξαιρετική ζαριά. Γιατί το κυνήγι των Εβραίων υπήρξε ανέκαθεν ευρωπαϊκή συνήθεια, αλλά εδώ και μισό αιώνα αυτό το ιστορικό χρέος το πληρώνουν οι Παλαιστίνιοι, που είναι επίσης Σημίτες και που ποτέ δεν ήταν ούτε είναι αντισημίτες. Αυτοί πληρώνουν, με αίμα τοις μετρητοίς, τον λογαριασμό ενός άλλου.
