Για να πολιτογραφηθείς στην πόλη των ιδεών δεν είναι εύκολο πράγμα, εκεί βρίσκεις νομοθέτας που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Συστατικό της ιδεατής αυτής πολιτείας είναι το πνεύμα, που δεν είναι απλώς ιδεολόγημα, είναι αξία, ιδανικόν και καθήκον, που δεν εκτιμάται ουδόλως κατά την κοινωνική καταξίωση και την ωφέλεια.
Όμως μην πλανηθείτε, στην των Αθηναίων πολιτείαν, που φέρεις και φέρεσαι, τους νομοθέτας της, εμπαίζουν οι τυχοδιώκτες αν δεν είναι αυτοί τούτοι τυχοδιώκτες. Έτσι σε περιόδους όπως αυτή της γέννησης απαξίας, της ψυχικής και συναισθηματικής δύπνοιας, οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, που αντιμετωπίζουν άοπλοι την αδυσώπητη κοινωνικοοικονομική καταιγίδα, αναπέμπουν αγωνιώδεις εκκλήσεις στις αγαθοποιές δυνάμεις για μια σωτήρια επέμβαση, συναριθμώντας σ’ αυτές τους πνευματικούς ανθρώπους. Ποιοι είναι αλήθεια οι πνευματικοί άνθρωποι;
Κατά την αρχιαοελληνική αντίληψη σ’ αυτούς αυτοδικαίως καταλέγεται και ο ενάρετος ηθικόλογος Σωκράτης του κωνείου; Αλλά αυτός έχανε τον καιρόν του αναλυσκόμενος ματαίως στο φιλοσόφημα αν είναι διδακτή η Αρετή.
Έτερος κορυφαίος ο Αρχιμήδης, σε διαρκή έκσταση ευρισκόμενος δεν αντιλήφθηκη ότι η πόλις πυρπολείται, αλλ’ απόκοσμος αυτός, αναφωνεί το μνημειώδες. «Μη μου τους κύκλους τάραττε».
Όμως το περίγραμμα των σημερινών πνευματικών ανθρώπων έχει τη δική του διάσταση. Ο κατά τα σημερινά δεδομένα πνευματικός άνθρωπος: Θεόφιλος —ερωτηθείς επί δικαστηρίου, περί της ταυτότητός του, εξεμάνη διότι δεν αναγνωρίστηκε άνευ ερεύνης η μεγαλοσύνη του και εκραύγασε: Αγνοεί τον Θεόφιλον – τον καθηγητή, τον πρύτανη, τον Ακαδημαϊκό, τον μαθητή του Βόιντ, τον μόνο φιλοσοφούντα εν Ελλάδι…
Αλλά που καιρός για ευτράπελα σαν κατακλυζόμεθα από την φαυλότητα, την αχρειότητα, την αναισχυντία, την φιλαυτία, την θεοποίηση του άπληστου θησαυρισμού και της νομικής ληστείας. Και ιδού: Καταξιωμένος πανεπιστημιακός καθηγητής, και εσεμνύετο για το μνημειώδες συγγράμμά του, ευτελίστηκε στο δικαστήριο όταν αποκαλύφθηκε ότι το ουσιώδες μέρος του συγγράμματος ήταν προϊόν κλοπής δι’ αντιγραφής κατά λέξιν από ανάλογο σύγγραμμα ευρωπαίου πανεπιστημιακού. Το επίσης σκανδαλώδες είναι που δεκάδες μνηστήρες φερέλπιδες διαγκωνίστηκαν για την κατάληψη προβεβλημένων πνευματικών θώκων με προσκόμιση για πρόκριση πλαστά ή ανύπαρκτα στοιχεία και αξιώματα.
Άλλης διάστασης είναι η επίσης νοσηρή διαπίστωση ότι το γνωστό, για την σημαντική αποστολή του, πνευματικό καθίδρυμα, η Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών, έθεσε υπό την αιγίδα και τους στόχους του την κάθαρση της ελληνικής γλώσσας και την ελληνοποίηση των ξενικών ακουσμάτων, όπως παρά την μακροχρόνια ενασχόληση το περιπόθητο λεξικό της ελληνικής γλώσσας έχει τελματώσει στο λήμμα ΑΛΦΑ. Μην απορείται, οι ακαδημαϊκοί αυτομακαρίζονται «αθάνατοι» γιατί να σπεύσουν λοιπόν αφού οι αιώνες είναι δικοί τους.
Δυστυχώς οι καιροί ου μενετοι, η ελληνική, η θεσπέσια γλώσσα των φωνήεντων και των παρηχήσεων δέχεται βάρβαρες επιθέσεις ακατέργαστων φθόγκων, σχημάτων και εννοιών με συνέπεια τα συμφωνόπληκτα αγγλικά κυρίως, να εκτοπίζουν ευφωνικές ελληνικές λέξεις ως ο Αγγλικός Ναμπερ ουάν να καταργήσει το ελληνικό ο «Πρώτος» και κακόηχο Αγγλικό ΈΙ – ΤΙ –ΕΜ να καταργήσει το ελληνικό Ταμειακή Μηχανή.
Αλλά ο μέγας κίνδυνος είναι άλλος, αναγνωρίζεται πλέον σαφώς από μία συμπτωματολογία φυλετική, εκφυλιστικής αλλοίωσης, που είναι εμφανής οι ομοιότητες του σημερινού δημοσίου και ιδιωτικού βίου του νεοέλληνα με αντίστοιχα φαινόμενα της παρακμιακής Αχαϊκής συμπολιτείας ούτε οι άνθρωποι «δεν εζων ειμι μονον δια να τρωγωσι να πινωσι και να ακολασταινωσι (Παπαρηγόπουλος). Ύστερα απόλα αυτά περιφροντις ο νεοέλληνας διερωτάται, τι να φταίει, τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά. Ουδείς εχέφρων θα ενεχοποιήσει το ζοβό το ριζικό μας, ούτε χρειάζεται χρησμός αφού τα αποστήματα που μας ταλανίζουν είναι οφθαλμοφανή και ευδιάκριτα. Είναι κυρίως η αργυρώνητη εκλογική ψήφος και η καταραμένη παγκοσμιοποίηση.
Η μεν πρώτη γιατί με την ακατανόητη καθολικότητα της εξισώνει τη δυναμική της ψήφου του σώφρονος υπευθύνου ψηφόφορου με εκείνη του άφρονος, του δόλιου, και του εξαρτημένου.
Η δ’ άλλη, γιατί κατάργησε δολίως το εύοσμο επί μέρους, το ντόπιο, και εθεοποίησε το αλλότριω, το αχανές, με αποδυνάμωση των πολιτισμικών παραδόσεων, με την χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών από τα ελευθεριάζοντα ήθη και ενεκρανάστησε μια πολύχρωμη Βαβέλ. Από κοντά και η βιοτριολική τηλεόραση που απεικονίζει κυρίως ακάλυπτα σώματα και απύλωτα στόμα, δόλιοι δε σαγηνευτές δια μέσω σατανικών διαφημίσεων εκμαυλίζουν τους αδύναμους αλλά και αδίστακτες ψυχολοκυράτσες υποσκάπτουν τα θεμέλια του οικογενειακού βίου, δυναμιτίζοντας εκ θεμελίων τη σύγχρονη οικογένεια ως σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται τις ζωές τους με αγάπη και σεβασμό.
Ανερμάτιστο το οικογενειακό περιβάλλον, το σπίτι, η ζεστή γωνιά δεν αποτελεί πλέον φωλιά θαλπωρής, και οι δύο γονείς ξεπορτίζουν, οι παπαδογιαγιάδες έχουν εγκαταλειφθεί στα ανατριχιαστικά γεροντάδικα, με αποτέλεσμα τα τέκνα να συμφύρονται στον πεζοδρομικό περίγυρο με πάσης φύσεως καθάρματα και να διαλέγονται με το χρηστομαθησιακό λεξιλόγιο: «Μαλάκας είσαι μωρέ Μαλάκα;»
Ειπώθηκε κάποτε το προφητικό «Αν το άλας μωραν θει εν τινι αλισθησεται;» και το απειλητικό: Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Είναι οφθαλμοφανές ότι στην οδό της απώλειας πορευόμεθα όταν οι κατά την οικεία τάξη ηγήτορες παρίστανται ελάσσονες οι δε καταξιωμένοι στον κοινωνικό και τον πνευματικό στίβο πολίτες εκτραχηλίζονται σε κορώνες εχθρότητας και μίσους. Όμως η περαιτέρω ακτινογράφηση της κακοφορμισμένης εθνικοοικονοκοινωνικής πραγματικότητας δεν έχει σωτηριολογική ικανότητα, επίκαιρο πάντως είναι και το κρητικό θησαύρισμα – ασμάτιο: Τον αντρειωμένο μην τον κλαις κι αν αστοχήσει κιόλας, αν αστοχήσει μια και δυο πάλι αντρειωμένος είναι. Όσον αφορά την Ελλάδα το επιβεβαιώνουν οι αιώνες. Κοντά στην διαπίστωση αυτή και κορυφαίος Ευρωπαίος διανοητής που διακηρύσσει: «Για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να κοιτάξεις όσα συμβαίνουν στην Αθήνα τα τελευταία 200 χρόνια. Η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών εξελίξεων». Η Ελλάδα (λέμε εμείς) διαθέτει πνευματικές λεγεώνες με άνδρες φωστήρες, καταξιωμένους στο παγκόσμιο στερέωμα αλλά και οικονομικούς μεγιστάνες που αν η πατρίδα εκπέμψει δι’ αγαθών χειλέων προσκλητήρια συνδρομή όλοι θα σπεύσουν να τη συντρέξουν. Το ζητούμενο συνεπώς είναι η καθολική και ομόθυμη φωνή. Και η δυσκολία εν τούτοις: θαρσειν χρη ταχ’ αύριον εστ’ αμεινομ.
Ευτύχιος Δασκαλάκης – Σφουγκατάκης