Μέρες γιορτών και ο νους πάει σε όλους εκείνους που είναι έξω από τον κύκλο της θαλπωρής και της αγάπης, τους άνεργους, νέους στην πλειονότητά τους, τους μετανάστες, τους άστεγους. Όσο και αν το κίνημα αλληλεγγύης πάλεψε για να μην μείνει κανένας έξω από αυτόν τον κύκλο, μέρες που είναι.
Πάει ο νους επίσης, σε όλους εκείνους που βρίσκονται στα μέτωπα των πολέμων, στην Συρία που μετρά δίχως σταματημό τους νεκρούς της, στην Παλαιστίνη που αιμορραγεί δεκαετίες, στην Αφρική που σπαράσσεται από εμφυλίους και αρρώστιες. Όπου ο πόνος περισσεύει. Στην χώρα μας σκλαβωμένη δίχως στρατούς κατοχής, με τους ελεγκτές της τρόικας και του ΔΝΤ κάθε τρεις και λίγο να απαιτούν δημοσιονομική προσαρμογή . Και την κυβέρνηση της υποτέλειας να καταλήγει σε απολύσεις στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Το κοινωνικό κράτος ουδόλως την απασχολεί σε αυτήν την φάση, όπου παγκόσμια επιχειρείται η ιδιωτικοποίηση των κρατών και η υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους.
Το ότι ο καπιταλισμός δεν δουλεύει πια ως σύστημα, όσες τονωτικές ενέσεις και αν του κάνουν , πως το λένε δεν πάει παρακάτω, δεν φαίνεται να απασχολεί τις ηγεμονεύουσες τάξεις, κυρίως αυτές των ευρωπαίων γραφειοκρατών, που δίνουν πρώτη προτεραιότητα στη διάσωση των τραπεζών. Άντε να πείσεις όλους αυτούς ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο, ο άνθρωπος είναι πρώτα και όλα τα άλλα, απλά έπονται. Η παγκόσμια τάξη κάνει τεχνητές αναπνοές στο νεκρό πλέον καπιταλιστικό σύστημα, ενώ μαίνεται κρίση παρόμοια με το κραχ του 1929. Τον τρόπο μετάβασης από την μία κατάσταση στην άλλη, ακριβώς δεν τον γνωρίζει κανείς. Προσεγγίζουμε παρόμοιες φάσεις στην ιστορία και κάνουμε διάφορες εκτιμήσεις. Ωστόσο αυτήν την στιγμή είναι ανάγκη να αναπτυχθούν μικρές εστίες αντίστασης στην ισοπέδωση, εκτός των άλλων και με την επιστροφή σε παραδοσιακά συστήματα παραγωγής. Ίσως γιατί με τον τρόπο των παλιών, αυτών που έζησαν πριν από μας, διασώζονται αξίες ήθη και έθιμα αλλοτινών εποχών.
Η ελληνική ύπαιθρος ρημάζει , η γη μένει ακαλλιέργητη εξαιτίας της χρόνιας πληγής της αστυφιλίας. Από την άλλη αν ανατρέξουμε στις στατιστικές θα τρομάξουμε με τον αριθμό των ανθρώπων-κυρίως νέων – που εγκαταλείπουν την χώρα προς άγνωστες κατευθύνσεις. Δεν θα διαπρέψουν όλοι δυστυχώς, αλλά και ούτε θα έχουν τους υπέρογκους μισθούς. Αναρωτιέται κανείς εάν η κρίση δεν θα μπορούσε να οδηγήσει τους ανθρώπους κοντά στην γη και να ξαναζωντανέψει την ύπαιθρο. Πράγμα που συμβαίνει σε ένα βαθμό, χρειάζονται ωστόσο διαφορετικές πολιτικές που θα στηρίξουν αυτό το υποφαινόμενο κύμα επιστροφής στις πατρογονικές εστίες. Με αυτήν την έννοια είναι πολύ ζεστή η πρωτοβουλία της εκκλησίας για το μοίρασμα της γης σε ανέργους. Από την μεριά της και η πολιτεία μπορεί να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση αποδεσμεύοντας γη. Εδώ στην Κρήτη υπάρχουν ολόκληρα χωριά φαντάσματα, για παράδειγμα στο Ρέθυμνο, που ερήμωσαν εξαιτίας της μακροχρόνιας θλιβερής παράδοσης της περιβόητης και αιματηρής βεντέτας, η οποία ιδίως τα παλιότερα χρόνια μάστιζε το νησί. Αυτές οι εκτάσεις θα μπορούσαν να παραδοθούν με πρωτοβουλία της πολιτείας, σε όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί με τις αγροτικές καλλιέργειες.
Εν κατακλείδι κανένα αδιέξοδο που δημιουργεί η κρίση δεν μπορεί να είναι αξεπέραστο καθώς όπως λέει και ο καθηγητής Ακαρντό του πανεπιστημίου του Μπορντό: «Κάθε οικονομική κρίση είναι στην ουσία η κατάσταση του συστήματος που οι εσωτερικές αντιφάσεις του, η σύγκρουση του κόσμου του κεφαλαίου, με τον κόσμο της εργασίας, έχουν φτάσει σε ένα σημείο αξεπέραστης οξύτητας, σε ένα ανεπανόρθωτο αδιέξοδο, από το οποίο δεν μπορεί να βγει κανείς παρά μονάχα με την ρήξη ».
Αλλά η εξήγηση που έδωσε ο Αντόνιο Γκράμσι παραμένει αξεπέραστη: « Η κρίση έρχεται, όταν το νέο θέλει να γεννηθεί και όταν το παλιό δεν θέλει να πεθάνει»…
Αγγελική Ελ.Ροσμαράκη