Να μην πωλήσουμε την ποιότητα στις πρώτες ύλες, στη μαγειρική και στο περιβάλλον, επιλέξαμε. Και όταν ξεκινήσαμε και όταν συνεχίζαμε και όταν ξέσπασε η κρίση. Να μην πωλήσουμε “μεταξωτές κορδέλες”, ακρίβεια που θα απαγόρευε την πρόσβαση σε πολλούς που… θα ήθελαν, επιλέξαμε. Ωστόσο, επιλέξαμε να πωλήσουμε το ίδιο το “Μανουάλι”. Να αποσυνδεθούμε από τη δουλειά της νύχτας, από το “επιχειρείν της νύχτας” που συνιστά εξαιρετικά επώδυνο τρόπο ζωής και εν προκειμένω αποτελούσε, κάθε βράδι, αιτία στεναχώριας για τα παιδιά του γράφοντα
Συμπλήρωσα, άλλωστε 13 χρόνια στο “γαστρονομικό επιχειρείν της νύχτας”, φτάνει. Και η οικονομική απολαβή δεν ήταν τέτοια που -με κοσμικά κριτήρια- να “άξιζε τον κόπο” η …θυσία. Το “Μανουάλι”, λοιπόν είναι παρελθόν! Ως τόπος και ως τρόπος. Ως επιχειρηματική ιδέα δεν έχει αποκλειστεί αλλά η επιστροφή της , αν γίνει, θα αφορά στη μέρα, σε ημερήσια γεύματα και όχι δείπνα. Καλλιφαγείον, πάλι αλλά Μαγειρείο ημέρας! Εκτός από τούτο, θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτό που τόσο αγαπώ, την μαγειρική. Και σκέφτομαι να το κάνω μαγερεύοντας σε οικογενειακές-κοινωνικές εκδηλώσεις που θα γίνονται σε σπίτια, σε κήπους,αυλές και πισίνες ή και σε πιο εναλλακτικούς χώρους σε “λαγγούς και σε φαράγγια”, στην εξοχή. Θέλω, επίσης, να συνεχίσω να ασχολούμαι με την έτερη αγαπημένη απασχόληση, την δημοσιογραφία, την έντυπη -όσο και εάν ακούγεται εκτός εποχής τούτο- δημοσιογραφία. Θα δείξει.
Ανεξάρτητα από τα προαναγραφόμενα αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά όλους (πλην μόνο μίας) τους ανθρώπους που συνεργάστηκαμε για την δημιουργία και την λειτουργία του καλλιφαγείου μας. Επίσης, να ευχαριστήσω θερμά και κύρια όλους τους πελάτες μας και ειδικά αυτούς που στο “Μανουάλι” βρήκαν “στέγη”, πίστεψαν, ηρέμησαν, γεύτηκαν, αγάπησαν το χώρο και εκφράστηκαν μέσα και μέσω αυτού.
Οι συζητήσεις για την αγοραπωλησία έγιναν πριν το γκρέμισμα του λιμενικού περίπτερου. Έτσι όταν διάβαζα τις περισπούδαστες αναλύσεις ότι ο Δήμαρχος έριξε το περίπτερο για να “βγάλει καλή” στον …εκκλησιαστικό εστιάτορα, με έπαιρναν τα γέλια! Ή, αυτά που έλεγαν και έγραφαν ότι εγώ στήριξα το γκρέμισμα για λόγους δικού μου συμφέροντος, χαμόγελα, πάλι!
Όσον αφορά στο προσκυνητάρι, αφιερωμένο στην Παναγία την Πορταίτισσα και στην Αγία Αικατερίνα δεν υπάρχει πια. Διώχθη από κολαούζους (έναν και μία) της νέας εποχής που περιφέρονται στο φ/μ και κάνουν …κριτικές επισημάνσεις για τα κακώς κείμενα στην παλιά πόλη των Χανίων, παρά το ότι και εν πολλοίς, ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΠΡΟΞΕΝΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ. Δυστυχώς και από έναν άλλο. Σε έναν εκ των δύο πρώτων η Παναγία ή η Αικατερίνα θα του πει κάτι “στο αυτί” για παιδαγωγικούς λόγους και όχι τιμωρίας (νιώθω άβολα που το γνωρίζω).
Αυτά, συνοδευόμενα από πολλές και δυνατές μνήμες, βίωση και χαρμολύπη. Από τη μια η σχέση δημιουργού (εγώ)-δημιουργήματος(Μανουάλι), από την άλλη, όμως, το αίσθημα “αποφυλάκισης”, μετά από 13 συναπτά έτη!
Τέλος, όποιος επιθυμεί να θυμηθεί γαστρονομική πρόταση, συνταγή από το Μανουάλι, μην διστάσει να με ρωτήσει (“δια χειρός”, είπαμε είναι και η μαγειρική) και όποιος ήθελε να έρθει και δεν ήρθε… απλώς δεν πρόλαβε!
Ευχαριστούμε
Μιχάλης (και η οικογένεια)