Ακούω και διαβάζω διάφορα αυτές τις μέρες όσον αφορά το δημοψήφισμα. Τα πιο πολλά επιχειρήματα ντύνονται υπό τον μανδύα του “ρεαλισμού” και της ανάλυσης της κατάστασης μέσα από το πρίσμα ενός οικονομικού συστήματος συγκεκριμένου. Λυπάμαι πολύ για αυτά που ζούμε ως πολίτες μιας χώρας που υποτίθεται ότι έχει δημοκρατία και ακόμα περισσότερο που υποτίθεται ότι ανήκουμε σε ένα σχήμα ευρωπαϊκό που διέπεται από τις ίδιες αρχές. Υποτίθεται όμως. Δεν ξέρω αν το καταλάβαμε αλλά ΔΕΝ μας επιτρέπεται να κάνουμε το δημοψήφισμα. Η λαϊκή θέληση δεν επιτρέπεται να εκφραστεί. Και αυτό δεν είναι ο ρεαλισμός μίας πραγματικότητας που διέπεται από δημοκρατικά ιδεώδη και αρχές αλλά η δικτατορία των αγορών που καθορίζει τα δικαιώματά σου. Δεν ξέρω αν το καταλάβαμε αλλά αυτά τα δικαιώματα είναι περιορισμένα.
Ναι, η κυβέρνηση θα μπορούσε να χειριστεί τα πράγματα διαφορετικά. Ναι, θα μπορούσε να κάνει το δημοψήφισμα νωρίτερα, όταν είχε ακόμα τα χρήματα ώστε να στηρίξει το εγχώριο σύστημα και να μην κινδυνεύει με κατάρρευση. Αλλά το γεγονός αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι οι κανόνες της αγοράς και της παγκόσμιας οικονομίας είναι πάνω από τις αρχές της δημοκρατίας. Η αδιαλλαξία και αυστηρότητα της αυτοκρατορίας του χρήματος και των θεσμών που την συντηρούν είναι πάνω από κάθε λαϊκή βούληση, πάνω από κάθε δημοκρατική αξία, πάνω από κάθε αρχή της αξιοπρέπειας, αυτοδιάθεσης, ελευθερίας βούλησης.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστούμε “ελεύθερα” μέσω ενός συγκεκριμένου ερωτήματος, το ευρύτερο νόημα του οποίου υπερβαίνει τις λέξεις που το περιγράφουν. Δεχτήκαμε πιέσεις από ντόπιους και ξένους “ρεαλιστές”. Πύρ κατά βούληση, εντός κι εκτός της χώρας ώστε αυτό ποτέ να μην πραγματοποιηθεί. Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο όπου η κυβέρνηση πιθανόν οδηγείται σε άτακτη υποχώρηση και συνθηκολόγηση ώστε να μην καταρρεύσει η χώρα. Πιθανόν. Όλα είναι ρευστά ακόμα αλλά οι πιθανότητες μικρές και οι στιγμές δύσκολες. Κυρίες και κύριοι μάλλον πως χάσαμε μία πολύ μεγάλη μάχη και κάποιοι μέσα στη χώρα γλεντάνε γι αυτό πίνοντας κόκκινο κρασάκι σε κολωνάτα ποτήρια. Καλή μας τύχη λοιπόν.
Τις ευχές μου σε αυτούς που πέντε χρόνια τώρα φωνάζανε υστερικά υπέρ της ρήξης και την κρίσιμη στιγμή βάλανε την ουρά στα σκέλια, χωθήκανε στη σπηλιά τους, κουλουριαστήκανε και γλύφουν τις πληγές τους. Αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα φωνάζουν πάλι υστερικά δικαιολογώντας την δειλία τους. Και μεθαύριο πάλι γνώμη θα αλλάξουν και θα φωνάζουν υπέρ μίας νέας ρήξης. Είναι οι ίδιοι αυτοί που δεν έχουν ιδέα για εργατικά δικαιώματα, που αποκαλούν τους πρόσφυγες πολέμου λαθρομετανάστες, που υιοθετούν τον Λυμπεράκιο εμετό ότι οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές την κρίσιμη στιγμή ενώ ανήκουν στην ίδια τάξη που κατηγορούν. Όταν ζητάς κάτι πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό που ζητάς και να είσαι προετοιμασμένος γι αυτό. Να ξέρεις και τα καλά του και τα κακά του. Όταν πηγαίνεις σε πόλεμο πρέπει να ξέρεις ότι θα ματώσεις. Να γνωρίζεις την θέση σου, τις ευθύνες σου, τις δυνατότητές σου και να είσαι σίγουρος μέχρι ποιο σημείο είσαι διατεθειμένος να φτάσεις. Αλλιώς κάτσε σπίτι σου και άσε τα μεγάλα λόγια. Επιλέξαμε λοιπόν μία οικονομική κατοχή αντί για μία αντίσταση στον γίγαντα αυτόν. Δειλιάσαμε. Με ποιον πας να τα βάλεις ρε φίλε; Ε; Σωστά. Ας έχει.