Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή *
Ευελπιστούν να ξανάρθουν στην εξουσία οι απόγονοι των συνταγματαρχών, που εκείνοι έστρεψαν τα όπλα που τους είχε εμπιστευτεί η πατρίδα εναντίον της, ανοίγοντάς της πληγές που ποτάμια ελληνικό αίμα έτρεξαν και που πολλές από αυτές ακόμα αιμορραγούν.
Φαίνεται ότι αισθάνονται άβολα στα κελιά της φυλακής, που η δικαιοσύνη εκεί τους έχει αμπαρώσει και δεν κρατάνε το βούρδουλα στα αιματοβαμμένα χέρια τους όπως τα παλιά και γι’ αυτούς καλά χρόνια. Έκριναν ότι ήρθε η ώρα που με αγωνία την περίμεναν και εκκολάψαν το αβγό της δικτατορίας και τώρα που έρχονται οι εκλογές έσπασαν το κέλυφός του και πρόβαλε από μέσα του το ‘’αετόπουλο’’ που θέλει να σκεπάσει με τις φτερούγες του όλο τον ελληνικό χώρο. Φυτεύοντας του δε στο ‘’ευφυής’’ μυαλό του τι ακριβώς πρέπει να πράξει για την διαιώνιση του είδους τους και για να πάρει σάρκα και οστά το ευσεβές όνειρό τους που χρόνια το σμίλευαν πως, για να κυβερνήσει κάποτε την Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να ιδρύσει δικό του κόμμα. Δεν πρόλαβε όμως και πριν ανοίξει τις φτερούγες του για να πραγματοποιήσει το παρθενικό του πέταγμα του έκοψε σύριζα τα φτερά η Βουλή των Ελλήνων και λούφαξε και πάλι στο σκοτεινό του κελί, ανακουφίζοντας βέβαια τους φιλήσυχους δημοκράτες Έλληνες. Ελπίζω να μην εκκολάψουν κι άλλα αβγά τα ‘’σαΐνια’’ απομεινάρια των χαφιέδων των ναζί και ευελπιστώ να μην ξαναδούν το φως του ήλιου από καμιά άλλη γωνιά της Ελλάδας εκτός από το προαύλιο της φυλακής για όλη τους τη ζωή.
Δεν είμαι βέβαια αφελής να πιστεύω ότι η ρίζα του φασισμού έχει ξεραθεί και δεν θα ξαναβγάλει ποτέ φύλλα και κλαριά επειδή δεν ίδρυσε κόμμα ο ‘’εκλεκτός’’ των ‘’εκλεκτών’’ τους, γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι σε όλη τη χώρα υπάρχουν πολλοί νοσταλγοί του φασισμού που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας σπέρνοντας ύπουλα το σπόρο της διχόνοιας που πιστεύουν ότι κάποτε θα θερίσουν τον καρπό του. Έβλεπα και τότε που ήμουν νέος, που έζησα τα όσα έκτροπα γινότανε, αδικίες, εξευτελισμούς σε βάρος του λαού, από τους εθνοπατέρες αλλά και τώρα σεργιανίζοντας στο δάσος της ζωής θωρούσα και θωρώ συνανθρώπους μου που σαν τους χαμαιλέοντες άλλαζαν κι αλλάζουν χρώμα παίρνοντας από τη μια στιγμή στην άλλη το χρώμα του δέντρου που σέρνοντας και γλείφοντας σκαρφάλωναν και σκαρφαλώνουν. Τέτοιου είδους ερπετά είναι πολύ επικίνδυνα, μου έλεγε ένας ασπρομάλλης γέρος στο χωριό μου, που τώρα κι εγώ το μεταλαμπαδεύω στους νέους μας.
Είναι αλήθεια ότι στο πολύχρονο διάβα της ζωής μου έχουν δει τα μάτια μου πάρα πολλά και απίστευτα σε βαρβαρότητα γεγονότα από τα τσιράκια των ταγματαρχών που διάσπαρτα είχαν απλωθεί στην αιματοβαμμένη χώρα μας, τότε που με το ζόρι την κυβερνούσαν, την Ελλάδα μας. Είδαν να βασανίζουν ανελέητα αθώους συνανθρώπους μου γιατί τόλμησαν να εκφράσουν φανερά τα πολιτικά τους πιστεύω, άκουγα δε από το ραδιόφωνο, γιατί τότε δεν υπήρχαν οι τηλεοράσεις, ότι τα ξερονήσια είχαν γεμίσει με εξόριστους που ήταν αντίθετοι στα πιστεύω της χούντας και που πολλούς τους βασάνιζαν μέχρι θανάτου.
Κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο θέλω και από τούτη τη στήλη της εφημερίδας να τους θυμίσω ότι αν εκείνοι έχουν ξεχάσει την αιματοβαμμένη εξέγερση του Πολυτεχνείου εμείς δεν την ξεχάσαμε, μήτε θα την λησμονήσουμε ποτέ γιατί είναι γραμμένη με ανεξίτηλα γράμματα πάνω στα φύλλα της καρδιάς μας και είμαι σίγουρος ότι αν χρειαστεί, τα νιάτα μας, με το ίδιο σθένος όπως τότε θα ακολουθήσουν τα χνάρια των ηρώων εκείνων με το ίδιο σθένος και την ίδια αποφασιστικότητα. Δεν ξεχνάμε ‘’κύριοι’’ τα μύρια βασανιστήρια που υποβάλλατεσε πάρα πολλούς δημοκράτες συνανθρώπους μας που πολλούς απ’ αυτούς τους αφήσατε ανάπηρους για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς που έχασαν την ζωή τους για να αποτινάξουν τον ζυγό που με το βούρδουλα μας είχατε βάλει στο σβέρκο μας. Τέλος, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους Έλληνες που θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας, που τους σκοτώσατε, γιατί, αν κάναμε κάτι τέτοιο θα τρίξουν τα κόκαλα στον ιερό τάφο τους.
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων