Όταν το αίμα που ρέει είναι φρέσκο (και δη ισραηλινό) τότε αξίζει την προσοχή μας. Έτσι συνέβη και στην όχι και τόσο πρόσφατη πλέον επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Οι φρικαλεότητες των ισλαμιστών έκαναν τον γύρο του κόσμου και δικαίως. Ακολούθησαν επίσης εικόνες φρίκης και μαρτυρίες από την ισραηλινή σφαγή στη Γάζα, με παιδάκια αιμόφυρτα και ακρωτηριασμένα και απόλυτη ισοπέδωση της πόλης.
Το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης παρέμεινε έντονο για αρκετό καιρό, περίπου δύο μήνες, ώσπου σιγά σιγά άρχισε να φθίνει. Αναζωπυρώθηκε περιστασιακά με την ολιγοήμερη εκεχειρία και την ανταλλαγή ομήρων για να φθίνει ξανά, αυτή τη φορά οριστικά.
Η αιματοχυσία έγινε καθημερινότητα. Και τότε έπαψε να ενδιαφέρει. Τι και αν ο αριθμός των νεκρών έχει αγγίξει τους 30.000; Tι κι αν κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Νετανιάχου μιλούν ανοιχτά για εθνοκάθαρση στη Γάζα; Τι και αν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μιλά για μία γενοκτονία εν εξελίξει; Το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε σε άλλα ζητήματα της εγχώριας επικαιρότητας. Οι διαδηλώσεις έπαυσαν, οι δράσεις αλληλεγγύης λιγόστεψαν. Ακόμη και η πολυπληθείς κοινότητες μεταναστών που ζουν στη χώρα μας φέρεται να έχουν στρέψει το βλέμμα τους αλλού και να μην κάνουν σχεδόν τίποτα.
Είναι πραγματικά τρομακτικό ότι συνηθίζουμε τη φρίκη. Και η ζωή συνεχίζεται, ανεξαρτήτως της φρίκης που συνεχίζεται. Η αξία της ζωής των ανθρώπων ορίζεται από τον βαθμό συνήθειας της απώλειάς τους. Ο θάνατος στη Γάζα είναι το νέο κανονικό που συνηθίσαμε.
Αν κάποιος σκοτώσει έναν φρουρό έξω από το παλάτι του Μπάκινχαμ θα γίνει παγκόσμιος ντόρος, ενώ αν μία (ακόμη) ισραηλινή βόμβα χτυπήσει ένα κτήριο και σκοτώσει 30 άμαχους, θα είναι 30 νεκροί στο σύνολο των 30.000.
Ένα κομμάτι του κυνισμού αυτού είναι σύμφυτο της ανθρώπινης ύπαρξης, προσανατολισμένης πάντα στην επιβίωση του ατόμου έχοντας το εγώ στον πυρήνα. ‘Ένα άλλο κομμάτι όμως είναι και η ατόφια υποκρισία. Δημοσιογράφων, πολιτών, χρηστών των social media και οποιουδήποτε θεωρεί τον εαυτό του πολιτισμένο και ευαίσθητο. Είναι απλώς πιο εύκολο να στρέψουμε αλλού το κεφάλι πάρα να επιμένουμε, να είμαστε οι γραφικοί, να είμαστε αυτοί που χαρακτηριζόμαστε ως απολογητές της Χαμάς και άλλα πολλά.